Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Είμαστε σε μια υπηρεσία του Δημοσίου στην Ελλάδα, όπου σπάει από τον αέρα ένα παράθυρο. Οπουδήποτε στην Ευρώπη, ο Τμηματάρχης, με συνοπτικές διαδικασίες, εξασφαλίζει μια λογική τιμή και σε ελάχιστες ώρες η βλάβη έχει αποκατασταθεί, από συνεργείο που έχει επιλέξει.
Το κάνει σωστά διότι α) είναι ένας υπεύθυνος δημόσιος υπάλληλος που τιμά τον ρόλο του και β) αν δεν το κάνει τίμια θα διαπιστωθεί αμέσως και θα πάει σπίτι του, ή θα χάσει τη θέση του, θα υποβαθμιστεί.
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι οι κρατικοί υπάλληλοι που χειρίζονται τα πάντα, όχι οι υπουργοί. Το αντίθετο συμβαίνει στην Ελλάδα.
Εδώ, για το σπασμένο τζάμι, θα υπάρξει εσωτερική αλληλογραφία που θα φτάσει μέχρι το Υπουργείο. Στη συνέχεια θα γίνει… διαγωνισμός και μήνες μετά το τζάμι θα έχει αποκατασταθεί, σίγουρα σε ακριβή τιμή και σίγουρα “σε δικό μας παιδί”, που θα έχει φέρει τρεις προσφορές…
Τα γράφω αυτά για να τονίσω ότι για το χάλι της δημόσιας διοίκησης, του ΟΠΕΚΕΠΕ, του ΟΣΕ ψάχνουμε και καταγγέλλουμε τους υπουργούς, γιατί; Γιατί στην Ελλάδα οι κρατικοί υπάλληλοι είναι πάντοτε ανεύθυνοι και ατιμώρητοι.
Γιατί είναι ανεύθυνοι και ατιμώρητοι; Γιατί ΟΛΟΙ έχουν διοριστεί κομματικά, ακόμα χειρότερα έχουν προαχθεί κομματικά. Και γιατί η μεταπολίτευση όπως στήθηκε από το πολιτικό σύστημα θέλει να ελέγχει κεντρικά που πάει και το τελευταίο ευρώ (ακόμα και για ένα τζάμι).
Έτσι φτάσαμε στο χάος του ΟΠΕΚΕΠΕ όπου πέντε υπουργοί, φαντάζουν ανίκανοι ενώ οι κρατικοί υπάλληλοι όχι και σε έναν ΟΣΕ όπου αν δεν υπήρχε ο Καραμανλής δεν θα είχε βάλει σε λάθος γραμμή ο άχρηστος Σταθμάρχης τα τρένα.
Αλλά πραγματικά ρωτώ: Ποιος υπουργός μπορεί να αλλάξει αυτό το κράτος της καθυστέρησης και της αδιαφορίας, (ακόμα και της διαφθοράς;). Κανείς. Οι υπουργοί στην Ελλάδα δίνουν εντολές που δεν υλοποιούνται, ψάχνουν υπαλλήλους που λείπουν, ανεβαίνουν οι ίδιοι στον επάνω όροφο να πάρουν ένα χαρτί.
Ζούμε στη χώρα της υποκρισίας και του στρουθοκαμηλισμού. Ποτέ δεν θέλουμε να βλέπουμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι η μεταπολίτευση έχτισε αυτό το κράτος – τέρας της διαπλοκής, που κατά την γνώμη μου δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί, γιατί κανείς δεν θέλει να το αλλάξει.
