Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Οι Haters είναι μια μόνιμη πληγή του διαδικτύου, που εκδηλώνεται παντού. Αρκεί ένα σχόλιο σου για να δεχτείς δεκάδες ύβρεις, κατάρες και χολή από αγνώστους, που με αληθινό μίσος σε κακοποιούν.
Σε χειρότερη θέση είναι μάλλον οι αθλητές, που έχουν χιλιάδες followers και κάθε φορά που χάνουν, δέχονται ποταμό ύβρεων.
Πριν το διαδίκτυο υπήρχαν και οι τοίχοι βέβαια με συνθήματα κατά παραγόντων να πάθουν καρκίνο, να ψοφήσουν και πάει λέγοντας.
Ο Κώστας Παπανικολάου μετά τον αγώνα με τη Λιθουανία και ενώ είχαμε περάσει πια στους “4” ήταν στενοχωρημένος (!) για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. “Είδα τον αγώνα”, είπε “και μετά την κακή εμφάνιση των παιδιών και την ήττα, διάβαζα στο διαδίκτυο αρνητικά σχόλια που δεν αξίζουν στα παιδιά.
Στα social media είδα πάρα πολλούς να μειώνουν την προσπάθεια των παιδιών της ποδοσφαιρικής ομάδας, μίας πάρα πολύ ελπιδοφόρος γενιάς.
Εκπροσωπούν την Ελλάδα. Το στενάχωρο είναι ότι δεν βλέπω μικρά παιδιά να το κάνουν. Βλέπω τους μεγαλύτερους να κρίνουν τα μικρά παιδιά. Παιδιά που έχουν διαγράψει μία πορεία και στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας.
Όταν εμείς οι γονείς, δεν είμαστε τα σωστά παραδείγματα… πρέπει όλοι να αλλάξουμε αυτό το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι την τοξικότητα”.Η τοποθέτηση Παπανικολάου ήταν εξαιρετική και δείχνει την ποιότητα του ως άνθρωπο. Μόνο που δεν θα αποφέρει κάποιο αποτέλεσμα. Το μίσος κυριαρχεί στην ανθρώπινη κοινωνία και δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στα σχόλια του διαδικτύου ή στους τοίχους.
Δείτε πως χτυπούν υπερήλικες για να τους ληστέψουν μια σύνταξη, πως δέρνουν αγνώστους στο δρόμο για το τίποτα, πως δολοφονούν ανύποπτους σε μια βόλτα τους στο πάρκο. Οι haters δεν είναι στα social media. Ζουν ανάμεσά μας.
