του Παύλου Λεμοντζή
Κάθε μέρα, όλη τη μέρα κι από όλα τα μέσα ενημέρωσης, ο πολίτης βομβαρδίζεται από πύρινους λόγους υποψηφίων αρχηγών, μελών κομμάτων και φίλα προσκείμενων εδώ ή εκεί παρουσιαστών, εκφωνητών, αναλυτών, λόγοι που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα καταγγελιών – στα όρια του λαϊκισμού – του ενός στο άλλο, ένα ελάχιστο πεδίο όπου αναφέρονται προγράμματα των «θα» και, βεβαίως, παραινέσεις με το δάχτυλο στην κάμερα, που οδηγούν σε μια παρατεταμένη διχόνοια, ακόμη και σε τυφλό μίσος, χωρίς υπερβολή.
Άλλωστε, η διχόνοια, σαράκι που κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού, ακολουθεί διαχρονικά την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας. Γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωισμό, τη ζηλοφθονία, τη φιλαυτία και την αρχομανία. Πυροδοτώντας πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μειώνουν και αμαυρώνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Πιθανώς να αναρωτιέται κανείς, πού οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων. Είναι προϊόν ατομικής θεώρησης ή αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης; Είναι απόρροια της εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας – σαν απαράβατο δίκιο – που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως, είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;
Το φαινόμενο της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Τη βλέπουμε ήδη απ’ τα Ομηρικά έπη, αλλά και ανάμεσα στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων (μήλο της Έριδος). Βαθιά διχόνοια δημιούργησε και τους ατέλειωτους εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο, ώστε ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας να είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση και την καταγραφή των αιτίων και των αποτελεσμάτων αυτών των πολέμων.
Αφού πρώτα γράψαμε μια μοναδική στρατιωτική εποποιία, νικώντας τον πάνοπλο και πολυάριθμο στρατό και στόλο της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια καταστραφήκαμε μόνοι μας με τον εξοντωτικό τριακονταετή εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Πολλά παρόμοια παραδείγματα της καταστροφικής εμφύλιας διχόνοιας στους Έλληνες συναντούμε και στη χιλιόχρονη βυζαντινή μας ιστορία, που τελείωσε με την άλωση της Πόλης το 1453, ενώ τέσσερις αιώνες αργότερα, μόλις δύο χρόνια μετά από την Επανάσταση του 1821, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων οπλαρχηγών και «καλαμαράδων» (πολιτικών), για το ποιος θα έχει την εξουσία μετά από τη μελλοντική απελευθέρωση! Λόγω αυτού του παράλογου εμφυλίου, στον οποίο οι Έλληνες αλληλοσκοτώνονταν, (αφήνοντας τους Τούρκους και τους συμμάχους τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ Πασά να καταστρέφουν ό,τι είχαν επιτύχει μέχρι τότε με τον ηρωικό τους αγώνα και με πολλές θυσίες και αίμα), η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια και η τελική απελευθέρωση ενός μικρού τμήματος του ελλαδικού χώρου επιτεύχθηκε μόνο χάρη στην επέμβαση των «ξένων δυνάμεων» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827) και έθεσαν τις βάσεις για την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μας, πράγμα που τις επέτρεψε στη συνέχεια να επεμβαίνουν διαρκώς στα εσωτερικά μας και να ρυθμίζουν την τύχη του κράτους μας!
Σε εμάς τους Έλληνες αρέσει, βέβαια, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους ως υπαίτιους των δεινών μας. Παράλληλα, ξεχνούμε ή αποφεύγουμε να πούμε ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος «ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες.
Η διχόνοια και η συγκρουσιακή πάλη των τάξεων ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού, εξαιτίας και της ταξικής κοινωνίας -που υπήρχε πάντα- που στηρίζεται στην ανισότητα και στην άνιση κατανομή των αγαθών, και τα τελευταία διακόσια χρόνια στις δύο κοσμοθεωρίες, στους δύο κόσμους.
Η διχόνοια των Ελλήνων υπάρχει παντού! Σε φορείς, οργανώσεις, σωματεία και ιδρύματα, στον τομέα της Υγείας, της Δημόσιας διοίκησης, του εργασιακού Συνδικαλισμού, της κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας και, γενικά, όπου μπορεί κανείς να φανταστεί!
Είναι γεγονός ότι το κράτος στην Ελλάδα δε διατηρεί ουδετερότητα προς τους πολίτες του, αλλά μετατρέπεται σε λάφυρο της πολιτικής φατρίας που θα το καταλάβει κι έτσι οξύνεται το μίσος του ενός προς τον αντίπαλό του, διότι προσδοκά ταξικά προσωπικά οφέλη, κυρίως οικονομικά, νεποτισμού, αλλά και πρόσκαιρης δόξας από τη νίκη της παράταξης του.
Διχόνοια, λες και το μίσος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που υποθάλπουν τα συνδικαλιστικά κινήματα. Είναι και το μίσος εναντίον του διαφορετικού που πηγάζει από την έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας. Είναι η μισαλλοδοξία, με την οποία αντιμετωπίζει το συντηρητικό κατεστημένο του τόπου μας κάθε καλοπροαίρετη προσπάθεια πνευματικής αναγέννησης. Είναι το μίσος που τρέφει η πλειοψηφία των Ελλήνων -από την κεφαλή μέχρι τα πόδια- εναντίον του νόμου, τον οποίο χαίρεται να φαλκιδεύει.
Είναι το μίσος που γεννιέται από τις υπαρκτές κοινωνικές αδικίες, μίσος του λαού εναντίον της εξουσίας, των πεινασμένων εναντίον των βολεμένων, των μη προνομιούχων εναντίον των προνομιούχων ή και αντιστρόφως.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, η εμφύλια διχόνοια και τα αισθήματα που προκαλεί και που κρύβει ο Έλληνας στην καρδιά του, να επιτρέψει στην Ελλάδα να κάνει έστω κάποια μικρά βήματα προς την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό; Πώς είναι δυνατόν ο πολίτης να έχει καθαρό μυαλό, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά υποψήφιων «Σωτήρων» του και να πράξει κατά συνείδηση πίσω από το μπλε παραβάν; Αστειότητες!
Σήμερα ο Έλληνας βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής, μιζέριας και χρεοκοπίας και θα σέρνεται στον ίδιο φαύλο κύκλο που βαθαίνει περισσότερο κάθε που έρχονται εκλογές, μέχρις ότου αντιληφθεί ότι το συμφέρον της χώρας είναι και συμφέρον του πολίτη, αν ποτέ μπορέσει να το ξεδιαλύνει.
Οπότε, θα μείνω στο σύνηθες της προεκλογικής περιόδου: «Καλό βόλι»!
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
