Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Στην Ελλάδα, σε έναν ιδεατό πολιτικά κόσμο, οι δυο υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να απευθύνονται στα 303.000 μέλη που ψήφισαν την Κυριακή, περιγράφοντας λεπτομερώς πως θα ανοίξουν το κόμμα στην κοινωνία, τι θα πρέπει να γίνει στην Παιδεία, πως θα ανακουφιστεί η μεσαία τάξη, με ποια μέτρα θα περιοριστεί η φοβερή γραφειοκρατία που σταματά ακόμα και το κυβερνητικό έργο κ.ο.κ.
Θα έπρεπε να μιλούν όχι μόνο στους 303.000 ψηφοφόρους αλλά στο σύνολο του ελληνικού λαού που αγωνιά ώστε κάποιοι επιτέλους να ασχοληθούν με τα σοβαρά που ταλαιπωρούν και αδικούν.
Αυτά σε μια ιδεατή πραγματικότητα που δεν υπάρχει. Γιατί αυτό που υπάρχει είναι μια καθημερινή εξονυχιστική επαφή των δυο μονομάχων – Ανδρουλάκη, Δούκα – σε όλη τη χώρα, με ομαδάρχες, υψηλά στελέχη του κόμματος, εκλεγμένους σε Δήμους και αλλού με υποσχέσεις του τύπου “στήριξε με και εγώ είμαι εδώ για σένα μετά”.
Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ της αποδρομής. Εκεί ενώ το κόμμα διαλύεται, υβρίζονται με πεζοδρομιακές φράσεις, εφαρμόζουν σταλινικές μεθόδους αποβολής αντιπάλων, δεν διστάζουν να εξευτελίζονται δημόσια.
Ούτε εδώ υπάρχει η κοινωνία. Εδώ υπάρχει μόνο η σφραγίδα του κόμματος, δηλαδή η κρατική επιχορήγηση, το ακριβό κτήριο της Κουμουνδούρου, τα κομματικά ΜΜΕ, τα δικά τους επαγγελματικά στελέχη.
Παρακολουθώντας αυτές τις συμπεριφορές καταλαβαίνεις ότι το πολιτικό μας σύστημα, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αλλάξει. Και αυτός που το πληρώνει είναι ο ανυπεράσπιστος πολίτης.
