του Γιάννη Μόνιου
Έχουμε δύο επίθετα που ετυμολογικώς -και εν πολλοίς- φαίνονται πολύ κοντά, όμως σημασιολογικώς μάλλον στέκονται πολύ μακριά. Το πρώτο σημαίνει κυρίως αυτόν που σχετίζεται με την ίδια φυλή, το ίδιο έθνος, τον ομοεθνή, τον ομογενή. Επίσης, το ουσιαστικό «ομοφυλία» δηλώνει, κατ’ εξοχήν ταυτότητα φυλής, γένους, κοινής καταγωγής και προέλευσης. Η έτσι (κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη) γλωσσική προσέγγιση δείχνει πως ο σύντροφός του κ. Κασσελάκη δεν είναι ομόφυλος, είναι αλλόφυλος, αλλοεθνής, αλλογενής. Δεν έχουμε ομόφυλο ζευγάρι με το αμερικανό ταίρι του, αλλά ετερόφυλο. Εκτός κι αν ο κ. Κασσελάκης είναι αμερικανικής φυλής!
Το δεύτερο επίθετο «ομοφυλόφιλος» σημαίνει αυτόν που έχει, ή προτιμά να έχει, σεξουαλικές σχέσεις με πρόσωπα του ιδίου φύλου και το ουσιαστικό «ομοφυλοφιλία» δηλώνει την σεξουαλική προτίμηση κάποιου/ας προς πρόσωπα επίσης του ιδίου φύλου με το δικό του/της.
Έστω, αλλά τα εναπομείναντα γλωσσικογραμματικά μου με ηνιοχεύουν και με κάνουν να υποψιάζομαι: Γιατί κάποιοι θολοκουλτουριάρηδες δημοσιολόγοι, βουλευτές παρατάξεων του λαλίστατου προοδευτικαριού κτλ. στα τορνευτήριά τους τορνεύουν και θάβουν τα ερωτογόνα συνθετικά «φίλος» και «φιλία» από τα «ομοφυλόφιλος» και «ομοφυλοφιλία»;
Την ίδια περίπου τόρνευση εφαρμόζουν και στα «ομοφυλοφοβικός» και «ομοφυλοφοβία», μόνο που εδώ ενταφιάζουν του συνθετικό «φύλο» και μας πλασάρουν τα «ομοφοβικός» και «ομοφοβία»! Μάλλον επειδή οι βολικοί και πονηροί μηχανοκίνητοι τόρνοι τους θέλουν τα «κατ’ ευφημισμόν», ήγουν τα κακόσημα, να ηχούν ευσήμως. Ναι, την όποια μας νουνέχεια οφείλουμε να τη χρωστούμε στην «επίσκεψιν» στις λέξεις.
