Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Δεν είναι αποκύημα της φαντασίας αλλά πραγματικότητα. Βραδινό γεύμα στο Τελ Αβίβ και ξαφνικά να ακούς σειρήνες και να βλέπεις στον ουρανό κάτι σαν πυροτεχνήματα. Δεν είναι πυροτεχνήματα. Είναι πύραυλοι που έχουν εκτοξευθεί από την Χαμάς (Γάζα), την Χεζμπολάχ (Λίβανο), ή τους Χούθι (Υεμένη). Τρεις χώρες έχουν υποδουλωθεί στο Ιράν που συντηρεί με όπλα και χρήμα τρομοκράτες, στα εδάφη τους.
Οι εκρήξεις στον ουρανό συνεχίζονται. Άλλοι τρέχουν σε καταφύγια, άλλοι συνεχίζουν το φαγητό τους, ο “σιδερένιος θόλος”, θα καταρρίψει τους πυραύλους, ας συνεχίσουμε το φαγητό. Το ερώτημα είναι: Ποια χώρα θα μπορούσε να ζει αυτή την καθημερινότητα; Ποια μπορεί να είναι η ζωή οικογενειών και παιδιών με δεκάδες πυραύλους να εκτοξεύονται κάθε μέρα εναντίον τους;
Μετά την επίθεση και σφαγή 1.200 ανθρώπων πριν δυο χρόνια από την Χαμάς, το Ισραήλ αποφάσισε να εξουδετερώσει ολόκληρο το σύστημα του Ιράν. Διέλυσε την Χεζμπολάχ, επιτέθηκε στο Ιράν και διαλύει την Γάζα. Μόνο στη Γάζα έχουμε 60.000 νεκρούς και 145.000 τραυματίες. Πείνα, δυστυχία, αθώοι Παλαιστίνιοι χωρίς ζωές πια.
Χιλιάδες διαδηλώνουν – και πολύ σωστά – για να σταματήσει αυτή η απάνθρωπη σφαγή όμως “ξεχνούν” δυο παραμέτρους:
Η ΠΡΩΤΗ: Η Χαμάς αν δεν εξολοθρευτεί θα ανασυγκροτηθεί, θα συνεχίσει να εκβιάζει την πλειοψηφία των Παλαιστινίων, θα θελήσει να επιστρέψει με νέες επιθέσεις. Άρα τι πρέπει να λέμε; “Σταματήστε τις επιθέσεις, αφοπλίστε την Χαμάς, να ελευθερωθούν οι όμηροι”. Δεν το λέμε όμως έτσι… Η Χαμάς δεν αναφέρεται καν.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ: Η σφαγή της Ουκρανίας δεν συγκρίνεται με της Γάζας και όμως δεν διαδηλώνει κανείς. Μιλάμε για 1.700.000 νεκρούς και τραυματίες, πάνω από 6.000.000 πρόσφυγες, οικογένειες χωρίς τα παιδιά τους που έχουν απαχθεί, χωρίς τα σπίτια τους και τις επιχειρήσεις τους που δεν θα ξαναδούν ποτέ.
Ωραίες οι μισές αλήθειες για το Ισραήλ και το κυνήγι Ισραηλινών επισκεπτών στα λιμάνια, αλλά οι άλλες μισές αλήθειες υπάρχουν κι ας υποκρινόμαστε ότι δεν τις βλέπουμε.
