του Γιάννη Μόνιου
Είναι οι φορές πολλές που παλιά διαβάσματά μου ανακαλούν στη μνήμη μου μία συνεδρίαση της Βουλής του 1911, με ομιλητή τον βουλευτή – ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Είναι αυτό που από τότε παιδαγωγικώς μας διδάσκει: «Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι».
Mutatis mutandis έρχεται -όχι τυχαία- στο νου μου η την σήμερον χυδαίως και ακατάσχετα χυδαιολογούσα βουλευτίνα μας Ζωή… Με πολλές οκάδες μοχθηρίας και σαρδόνιο μειδίαμα, μπολιασμένη με πλείστα όσα παμπόνηρα, σατανικά, σταλινικά τερτίπια «υπερστολίζει» χυδαϊστί τον όποιον, που δεν γουστάρει, απέναντι της. Ασύστολα υβρίζει και συνάμα χαμογελά! Αγαλλιάζει με τις τουβληδον συκοφαντικές τοξεύσεις της. Αμέσως ύστερα σχηματίζει με τα χέρια μία καρδούλα, παμπόνηρο σήμα πως όλους εγκαρδίως τους αγαπά! Κυρίως στόχος της να εκνευρίζει κάθε αντίπαλο, μέχρι που αυτός «να βγει από τα ρούχα του», να παρασυρθεί, να πέσει στη δολερή παγίδα της και να της αντεπιτεθεί. Η σταλινική πονηριά της αυτήν την αντεπίθεση περιμένει. Αμέσως την μεταβαπτίζει σε επίθεση προς γυναίκα! Και πάραυτα, με ύφος σαρκάζουσας νικήτριας, αρχίζει να μιλάει για σεξισμό, για ανδρικό σοβινισμό και για άλλα της προοδευτικούρας ηχηρά παρόμοια. Έτσι κάπως ξέρει να εισπράττει -φευ- από τον χύδην όχλο πολλά χειροκροτήματα!!! Ουαί μας!
Ακόμη κάτι: Μαζί με την κ. Καρυστιανού έχουνε οργώσει κα αλώσει τα Τέμπη τα Θεσσαλικά. Περιφέρονται «ανά τας οδούς και τας ρύμας», σε αμφιθέατρα, σε θύρες δικαστικών κτηρίων, όπου πολυμεϊντανίζουν και πουλάνε την εκδικητή τους θλίψη! (Τώρα, σάμπως κάτι θέλει να που πει η λέξη «παρακλαυσίθηρος»…).
Στο τέλος τέλος, κ. βουλευτίνα μας, η νουνέχεια στη ζωή μας δεν ανέχεται τέτοιες «Ζωές». Μετά βδελυγμίας τις σιχτιρίζει. Ας είναι πληθυντικές και γένουν θηλυκού αυτές. Ο βουλευτής Μαβίλης μ΄ αυτό που είπε χάραξε δρόμους πολλούς για μια σύγχρονη παιδαγωγική. Τα δικά σας εντός Βουλής χύδην καμώματα ποιον παιδαγωγό υπηρετούν;
