Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Γράφω κείμενα καθημερινά, ναι, αλλά ταυτόχρονα είμαι και αναγνώστης. Έχω πάρει συνεντεύξεις από κορυφαίους ακόμα και της Τέχνης όχι κατ΄ ανάγκη πολιτικούς, (Μίκης Θεοδωράκης, Τίτος Πατρίκιος), η εφημερίδα μου είχε παγκόσμια αποκλειστικότητα με την συνέντευξη του αρχηγού των Ερυθρών Ταξιαρχιών Ρενάτο Κούρτσιο και πολλά ακόμη.
Ως αναγνώστης πια, λατρεύω την ειλικρίνεια των κειμένων και κυρίως την ουσιαστική ανάλυση τους. Και όπως κάθε σωστός αναγνώστης, έχω καταλήξει ποιους πρέπει να διαβάζω ή και να ακούω. Ένας είναι ο Ανδρέας Δρυμιωτης που σε μια ανάλυση του για την ανύπαρκτη αντιπολίτευση στη χώρα, γράφει μεταξύ άλλων:
– Είναι πραγματικά τρελό, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν απαιτούν καμία απολύτως απόδειξη για να πιστέψουν ένα ψέμα, ενώ αντίθετα ζητούν άπειρες αποδείξεις για να πιστέψουν τη αλήθεια.
– Δεν είναι ηλίθιος ο Ελληνικός λαός να ψηφίσει ένα κόμμα όπου ο Πρωθυπουργός είναι η Ζωή, ο υπουργός Εσωτερικών η Ζωή, ο υπουργός Δικαιοσύνης η Ζωή κ.ο.κ. Απλά στις δημοσκοπήσεις ο κόσμος εκφράζεται χαλαρότερα και μεταξύ μας κάνει και τη πλάκα του.
– Όλοι οι νέοι πολιτικοί μας, που βγαίνουν στο γυαλί, τρώνε τον χρόνο με αοριστίες και γενικολογίες και σπανίως απαντάνε σε δύσκολες ερωτήσεις με ένα ναι ή όχι. Και πιστεύουν ότι ο κόσμος που τους ακούει είναι χαϊβάνια χωρίς κρίση.
– Το 2015 κερδίζει τις εκλογές ένα «μπουκέτο» κομμάτων και κομματιδίων με το όνομα Σύριζα, που στελεχώνεται από την πλέον ερασιτεχνική ομάδα που πέρασε από την Ελλάδα. Η ασχετοσύνη τους είναι εκκωφαντική και γινόμαστε ο περίγελος της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.
Αφού μας στοίχισε πολλά δισεκατομμύρια και δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της Χώρας στο Υπερταμείο για 100 χρόνια, κατέρρευσε με πάταγο το 2019. Και φυσικά η κατάρρευση συνοδεύτηκε από τη γνωστή αρρώστια της Αριστεράς: Διάσπαση και πάλι διάσπαση.
