Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του υποφέρει από βαριά αναξιοπιστία. Λειτουργεί μακράν των πολιτών σε έναν παράλληλο κόσμο που δεν μπορεί να αντιληφθεί τις ανάγκες τους ακόμα και αν είναι εύκολο να επιλυθούν.
Ένα παράδειγμα αυτού του πλασματικού κόσμου όλων των κομμάτων. Η κυρία Κωνσταντοπούλου φώναζε στη Βουλή προς τον κ. Μητσοτάκη “αν έχει να πει κάτι στους δύο νεκρούς στις φωτιές στο Ξυλόκαστρο”. Τι να πει; Μήπως ότι ενώ το 112 έλεγε να πάνε προς το νότο, αυτοί πήγαν προς τον βορρά για να βοηθήσουν γνωστό τους και κάηκαν;
Το πρόβλημα της αναξιοπιστίας υπάρχει έντονο και στο ΠΑΣΟΚ. Και αυτή τη στιγμή αναρωτιέται κανείς: Ποιος από τους δύο διεκδικητές της εξουσίας μπορούν να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα έξω από τον πλασματικό κόσμο της ελληνικής πολιτικής, χρήσιμο και αναγκαίο για κάθε πολίτη;
Ο κ. Ανδρουλάκης δεν μπόρεσε να είναι αυτός που θα άλλαζε το ΠΑΣΟΚ. Ως αρχηγός του, επιχείρησε να φτιάξει ένα δικό τους κόμμα μέσα στο κόμμα, έδιωξε ή απομάκρυνε στελέχη, διαιρούσε, δεν ένωνε. Παράλληλα αντί να ασχολείται με όσα μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών, έκανε σημαίες το predador, τις συνωμοσιολογίες των Τεμπών και άλλα εντελώς άσχετα για τις ζωές μας.
Ο κ. Δούκας δεν έχει να επιδείξει τίποτε στην δημόσια ζωή της χώρας. Είναι χωρίς παρελθόν και ήδη ένας αποτυχημένος Δήμαρχος Αθηναίων. Οι δημότες του, αναπολούν τον Μπακογιάννη (μόνο δικά του έργα συνεχίζονται, ο ίδιος δεν σχεδιάζει τίποτε). Οι δημότες Αθηναίων τον καταψήφισαν μάλιστα αφού τον έβγαλαν… τέταρτο στις εσωκομματικές κάλπες!
Το ποιος θα εκλεγεί την Κυριακή στο ΠΑΣΟΚ έχει μικρή σημασία. Αυτό που θα μετρήσει είναι αν αυτό το ιστορικό κόμμα αποφασίσει να σοβαρευτεί. Να μην κάνει αντιπολίτευση τύπου Κωνσταντοπούλου. Να σκύψει πάνω από τα προβλήματα των πολιτών και να γίνει χρήσιμο. Μπορεί;
