Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Μνημόνιο (Memorandum) εννοούμε μια επίσημη συμφωνία συνεργασίας μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μερών που καθορίζει τα καθήκοντα και τα δικαιώματά τους καθώς και την κοινή τους δράση, για την επίτευξη ενός κοινού στόχου και για τη δική μας περίπτωση τη διάσωση της Εθνικής μας Οικονομίας, από μια ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση, που θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική χρεοκοπία της Χώρας μας και ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της και των κατοίκων αυτής.
Όλοι ενθυμούμεθα ότι, τον Απρίλιο του 2010 ο τότε Πρωθυπουργός της Χώρας Γεώργιος Ανδρ. Παπανδρέου (ΓΑΠ) όπου από το ξεχασμένο και απομακρυσμένο Καστελόριζο και με φόντο αυτό, ενημέρωνε τον Ελληνικό Λαό για την είσοδο της Πατρίδας μας, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για λίγο χρόνο και ότι από το 2012 θα βγαίναμε πάλι στις αγορές, για να καλύπτουμε πάλι τις χρηματοδοτικές μας ανάγκες. Και φυσικά τον πιστέψαμε γιατί αυτά ήταν λόγια ενός υπεύθυνου Λαοπρόβλητου Πρωθυπουργού, που ήλθε στην εξουσία στις 04-10-2009 με ποσοστό 44% δέκα Μονάδες μπροστά από την ΝΔ.
Τον Μάιο του 2010 υπεγράφη μεταξύ της Χώρας μας και του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) τις αποκαλούμενης τότε Τρόικας (ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ), σήμερα λέγονται, τι ειρωνεία, θεσμοί ή κουαρτέτο γιατί το προηγούμενο δεν μας αρέσει πλέον, γιατί είχε υπογραφεί από μια ξενόδουλη Κυβέρνηση των Γερμανοτσολιάδων. Το μνημόνιο αυτό απέτυχε γιατί από την αρχή δεν είπαμε την αλήθεια στον Ελληνικό Λαό και η Κυβέρνηση του ΓΑΠ συνεχώς υπαναχωρούσε από τις συμφωνίες του Μνημονίου δεν εφάρμοζε αυτές γιατί είχε μεγάλο πολιτικό κόστος. Και τελικά αναγκάσθηκε ο ΓΑΠ καίτοι τον Νοέμβριο του 2011 έτυχε από τη Βουλή των Ελλήνων ψήφο εμπιστοσύνης να παραιτηθεί υπό το βάρος της αποτυχίας του, να σταθεροποιήσει στοιχειωδώς την οικονομία της Χώρας.
Τον διαδέχθηκε η Κυβέρνηση Παπαδήμου η οποία, στη βιασύνη του άλλοτε σφόδρα αντιμνημονιακού Αντ. Σαμαρά, να γίνει Πρωθυπουργός υπονομεύθηκε απ’ τον σχηματισμό της, από τον ίδιο και ύστερα από δύο αλλεπάλληλες πρόωρες εκλογές Μάιος – Ιούνιος 2012 έγινε Πρωθυπουργός τριμερούς Κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ της οποίας το άμεσο έργο ήταν η σύνταξη ενός δεύτερου Μνημονίου σε αντικατάσταση του πρώτου που, εν τω μεταξύ είχε παταγωδώς αποτύχει με υπαιτιότητα των Κυβερνήσεων του ΓΑΠ και των συνεργατών του.
Το δεύτερο μνημόνιο μεταξύ της Κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη υπεγράφη με την καταραμένη Τρόικα τον Νοεμβρίου του 2012 ήταν πολύ σκληρότερο από το πρώτο με οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, άρχισε να εφαρμόζεται με περισσότερη συνέπεια και ευθύνη και τα πρώτα θετικά σημάδια έγιναν γρήγορα ορατά και είχε μπει κάποια τάξη στην οικονομία με σταθεροποιητικές τάσεις σε αυτήν.
Ήλθαν όμως οι Ευρωεκλογές και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τον Μάιο του 2014. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε μπροστά 2,5 μονάδες από τη ΝΔ. Ο Σαμαράς τον Ιούνιο του 2014 έκανε ανασχηματισμό στην Κυβέρνηση του, έβαλε σε αυτήν τη λαϊκή δεξιά, με την ελπίδα να σώσει σε μάτην όμως το κόμμα του από την κατάρρευση, που τελικά δεν την απέφυγε.
Στο διάστημα αυτό και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014, η Κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατόρθωσε με την Τρόικα να κλείσει την αξιολόγηση του δευτέρου μνημονίου και εν τω μεταξύ ο Τσίπρας, στη βιασύνη του να γίνει και αυτός γρήγορα Πρωθυπουργός, δεν συναίνεσε στην εκλογή νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και έτσι οδηγήθηκε, η Χώρα σε πρόωρες εκλογές την 25 Γενάρη 2015, τις κέρδισε και σχημάτισε στη συνέχεια Κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ και ο Τσίπρας έγινε ταυτόχρονα σε ηλικία μόλις 41 ετών ο νεότερος Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ερχόμενη η σημερινή Κυβέρνηση στην εξουσία την 25η Ιανουαρίου του 2015, δεν γνώριζε να διαχειρισθεί αυτή που είχε στα χέρια της. Αγνόησε βασικά την αρχή της συνέχειας του Κράτους. Και στην προσπάθειά της, να δείξει τη διαφορετικότητά της, κατάφερε να επιβάλλει στη Χώρα τα capital controls, να την οδηγήσει σε ένα ανόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 να βαπτίσει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ να συνάψει την 13η Ιουλίου 2015 με την Τρόικα (Θεσμός – Κουαρτέτο) τρίτο κατά σειρά μνημόνιο το χειρότερο όλων, να προκηρύξει πρόωρες εκλογές την 20η Σεπτεμβρίου τις οποίες και πάλι κέρδισε και έκτοτε Κυβερνά την Πατρίδα μας σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και τον ανεκδιήγητο Καμμένο, έχει ρίξει για τα καλά τη Χώρα στα βράχια, χωρίς να φαίνεται κάποια έστω μικρή αχτίδα φωτός στο βάθος το τούνελ. Το τι υποσχέθηκε αυτή η Κυβέρνηση και δεσμεύθηκε στον Ελληνικό Λαό είναι γνωστό και δεν τα μνημονεύω. Μόνο ανάσταση νεκρών δεν έταξαν οι άνθρωποι. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές δεν φαίνεται να κλείνει γρήγορα η αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου και ο μέσος Έλληνας δεν γνωρίζει τι αύριο πρόκειται να του ξημερώσει. Πάντως εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι, χαλεπές ημέρες αναμένουν τον Ελληνικό Λαό και είναι προς τιμή του ότι, προετοιμάζεται για τα χειρότερα.
Μαζί με εμάς μπήκαν σε αντίστοιχα μνημόνια σταθεροποίησης των οικονομιών τους, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος. Όλες βγήκαν απ’ αυτά με τελευταία την Κύπρο (Απρίλιος 2016) και έχουν μπει σε περιόδους ανάπτυξης με προεξέχουσα την Ιρλανδία που τρέχει με 6,7%. Η Χώρα μας έχει απωλέσει το 25% του ΑΕΠ και αμέσως μετά η Πορτογαλία με 5% του δικού της ΑΕΠ. Γιατί εμείς φανήκαμε στ’ αλήθεια τόσο γενναιόδωροι;
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η σημερινή Κυβέρνηση (τσίρκο) με τη δομή της και τη μορφή της, δεν μπορεί και αδυνατεί να βγάλει τη Χώρα όχι από την οικονομική κρίση και παρακμή που διέρχεται, αλλά από την Εθνική καταστροφή που με μαθηματική ακρίβεια επέρχεται.
Τι πρέπει να γίνει. Εδώ και τώρα να παραμερίσουν οι πολιτικοί τις όποιες κομματικές διαφορές τους και να σχηματίσουν Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας με Πρωθυπουργό κοινής εμπιστοσύνης μήπως και σωθεί η Πατρίδα μας. Διαφορετικά κανένας μας δεν μπορεί να μαντέψει τι μπορεί να ακολουθήσει. Εξάλλου «ο υπέρτατος Νόμο είναι η Σωτηρία της Πατρίδας μας». (salus populi surtema lex esto).
