Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα Σμήναρχος ε.α.
Σε πρόσφατο προκλητικό πρωτοσέλιδο της φιλοκυβερνητικής και ισλαμικής εφημερίδας «Dinilis postasis», με το χάρτη της Τουρκίας του Εθνικού Όρκου, είναι ενδεικτικό του κλίματος που διαμορφώνει σήμερα η Τουρκία στις σχέσεις της με τις γειτονικές με αυτήν Χώρες.
Ο Εθνικός Όρκος ή Εθνικό Συμβούλιο υιοθετήθηκε ομόφωνα από τους Βουλευτές της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (του Κεμάλ) στις 28-1-1920 και αποτελούσε ουσιαστικά τους όρους που έθεταν προκειμένου να υπογράψουν Συνθήκη Ειρήνης με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, τους νικητές δηλαδή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Βάσει του Εθνικού Όρκου και σύμφωνα πάντοτε με τον Ερντογάν, τα σύνορα της Τουρκίας (της καρδιάς του) όπως συνέχεια δηλώνει, θα έπρεπε να αποκατασταθούν αυτά (σύνορα), στα αντίστοιχα που εκτείνονταν στις 17-10-1918 σε μια έκταση 2.000.000 τετρ χλμ. και όχι στα 781.000 τετρ. χλμ που είναι σήμερα, όπως ήταν δηλαδή κατά την υπογραφή της Συνθήκης ανακωχής του Μούδρου μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αντάντ. Συγκεκριμένα:
Οι Αραβικοί πληθυσμοί των περιοχών που κατέλαβαν οι δυνάμεις της Αντάντ, θα αποφασίσουν για την τύχη τους, μετά από Δημοψήφισμα. Παράλληλα εδάφη που δεν κατελήφθησαν από την Αντάντ και κατοικούνται από Τουρκική πλειονότητα αποτελούν Πατρίδα του Τουρκικού Έθνους.
Καρς Αρνταχάν και Βατούμ τα οποία μόλις ενσωματώθηκαν στη Μητέρα Πατρίδα, θα καθορίσουν την τύχη τους, εάν απαιτηθεί με Δημοψηφίσματα.
Το καθεστώς της Δυτικής Θράκης θα καθορισθεί με Δημοψήφισμα των κατοίκων της σε περιβάλλον ελευθερίας.
Στον χάρτη του Εθνικού Όρκου περιλαμβάνονται τα Νησιά του Βορείου Αιγαίου και Δωδεκανήσου, η Δυτική Θράκη, η Μακεδονία ως τη Θεσσαλονίκη, καθώς και περιοχές που σήμερα ανήκουν στη Συρία, στο ΙΡΑΚ, στη Γεωργία, στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βουλγαρία (Βάρνα). Σύμφωνα με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν, πρόκειται για περιοχές όπου η Τουρκία έχει λόγο να αναμειγνύεται στα όσα διαδραματίζονται σε αυτές κυρίως δε, σε Συρία και ΙΡΑΚ, έχοντας συγχρόνως στραμμένο το βλέμμα της προς τη Χώρα μας «Δεν είναι ξένα σε εμάς. Κανένα από τα μέρη για τα οποία μας ρωτούν τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί»; υποστήριξε συνεχίζοντας προκλητικά ο Ερντογάν. «Πώς είναι δυνατόν να ξεχωρίζεις τη Ρεζούντα από το Βατούμ; Πως μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά την Ανδριανούπολη από τη Θεσσαλονίκη; Πως μπορούν να μην έχουν σχέση μεταξύ τους η Αντέμ με το Χαλέπι, η Μάρντιν με το Χασεκί, η Σήρτ με τη Μουσούλη».
Μαζί με την επίκληση του Εθνικού Όρκου, ο Ερντογάν αμφισβητεί ευθέως και τη Συνθήκη της Λωζάνης η οποία τείνει να εξελιχθεί σε επίσημη θέση της Τουρκίας, γεγονός που θα πρέπει να ανησυχεί σοβαρά τη Χώρα μας. Δεν χωρά κανένας απολύτως εφησυχασμός σε τόσα λεπτά Εθνικά θέματα. «Το 2016 δεν μπορούμε να κινούμαστε με τη λογική του 1923. Αυτό είναι άδικο και δεν μπορούμε να το δεχθούμε. Όταν αλλάζουν τα πάντα στον κόσμο, δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο σημείο όπου βρεθήκαμε τότε (1923)», δήλωσε την 20-10-2016 στην Άγκυρα ο Ερντογάν, ζητώντας από τη νεολαία της Χώρας του, να επανεξετάσει τη Συνθήκη της Λωζάνης, γιατί είναι ετεροβαρής για την Τουρκία και την αδικεί κατάφωρα.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) ο Ερντογάν υπονοεί ότι, ο Κεμάλ και Ινονού υποχώρησαν από τα σύνορα του Εθνικού Όρκου και έρχεται σήμερα αυτός σαν νέος Σουλτάνος (Πορθητής) να διεκδικήσει αυτά στα οποία ορκίστηκαν εκείνοι που έκαναν τον απελευθερωτικό πόλεμο και τα κατέκτησαν με το αίμα τους. Ο Ερντογάν σήμερα νομίζει ότι αποτελεί τη συνέχεια του Μωάμεθ του Πορθητή και του Σουλτάνου τον Μεγαλοπρεπούς. Πιστεύει, δε, ακράδαντα ότι αποστολή του είναι να αναστήσει το χαλιφάτο και πως από το 1923 (Υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης) έως το 2003 που ανέλαβε Πρωθυπουργός, η Τουρκία ήταν αποξενωμένη από την πραγματική της ιστορία.
Η εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία σήμερα είναι πολύ άσχημη και η κοινωνία της, μετά μάλιστα και το αποτυχημένο εκείνο Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 είναι βαριά τραυματισμένη και βαθύτατα διχασμένη και ο Ερντογάν πρωτίστως απευθύνεται στο εσωτερικό της Χώρας του, για να ανεβάσει έτσι και να τονώσει το ηθικό των κατοίκων της, σε μια στιγμή που η Τουρκία είναι όντως διεθνώς απομονωμένη και έχει καταφέρει οι σχέσεις της, με όλους τους γείτονες της εξαιτίας και της συμπεριφοράς του Προέδρου της, να είναι καθημερινά και συνέχεια τεταμένες.
Η Τουρκία συνεπεία του Κουρδικού προβλήματος που είναι θηλιά το λαιμό της και μετά μάλιστα με τη δημιουργία του 2004 του αυτόνομου Κουρδικού Κράτους στο Βόρειο ΙΡΑΚ και των τριών Κοντονίων, που δημιουργούνται σήμερα στη Βόρεια Συρία, στην κυριολεξία κινδυνεύει να διαμελισθεί και αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που βρίσκεται καθημερινά σε νευρική κρίση και πρέπει να βρίσκει τρόπους εκτόνωσης και συγχρόνως να προειδοποιεί, για να κρατά το εσωτερικό της μέτωπο ενωμένο και συμπαγές. Και παρά τη μεγαλοστομία του και το μεγαλοϊδεατισμό του Προέδρου της, η Τουρκία λόγω Κουρδικού (18.500.000 Κούρδοι κατοικούν κατά βάση στα Β. Α. Νιαρμπακίρ) είναι ένα καζάνι που βράζει και κανένας δεν ξέρει πότε και πως θα εκραγεί. Εκτιμώ ότι ο χρόνος πλησιάζει.
Τώρα σε ότι μας αφορά, δεν έχουμε, παρά την βαθιά οικονομική κρίση που διέρχεται η Χώρα μας, να προετοιμαζόμαστε για παν ενδεχόμενο, ακόμα και για πόλεμο, έχοντας ως αιχμή του δόρατος και της πολεμικής μηχανής, τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και ιδιαίτερα την Πολεμική μας Αεροπορία, που είναι και το κύριο αποτρεπτικό όπλο μας.
Πάντων όλων όμως προέχει, η ενότητα του Λαού μας, σε μια γροθιά θα έλεγα, γιατί ο «Επιτήδειος Ουδέτερος», δεν αστειεύεται και ξέρει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται στο έπαρκο το όποιο, δικό μας παραπάτημα και παραστράτημα όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1974 με την Κύπρο. (Ανατροπή Μακαρίου την 15η Ιουλίου και ένεκα ταύτης, την εισβολή της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο την 20η Ιουλίου του ίδιου έτους).
Τέλος ο Ερντογάν πρέπει να γνωρίζει ότι το Αιγαίο δεν είναι Κύπρος και σήμερα έχουμε 2016 και όχι 1974. Ας το έχει αυτό υπόψη του, για να συμμαζέψει λίγο τη γλώσσα του. Κύριε Ερντογάν μεγάλη μπουκιά να τρως μεγάλη κουβέντα όμως να μη λες.
