Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου*
Μόντρεαλ, πόλη που κινείται σε Ευρωπαϊκούς ρυθμούς. Αρχιτεκτονική που ξεκουράζει! Σπίτια πέτρινα, κάστρα Μεσαιωνικού ρυθμού, τριώροφά, μιας και ο Χειμώνας, είναι βαρύς και μακρύς. Έτσι, τα Σαββατοκύριακα, που οι ρυθμοί πέφτουν, οι ακατάπαυστα εργαζόμενοι κάτοικοι της, απολαμβάνουν την θαλπωρή και ξεκούραση των άνετων χώρων. Φυσικά, τους Χειμερινούς μήνες. Ο Χειμώνας είναι μακρύς και κρύος. Η υψηλόβαθμη όμως τεχνολογία, τον αντιμετωπίζει, γρήγορα και αποτελεσματικά.
Οπωσδήποτε όλοι περιμένουν την Άνοιξη, παρ’ όλη την αμεσότητα απεγκλωβισμού από το χιόνι, και παρ’ όλη την αριστοκρατική ομορφιά του, του λευκού μανδύα.
Η γιορτή ξεκινά καθώς το θερμόμετρο ανεβαίνει πάνω από τους 0 βαθμούς C. Οι κάτοικοι ξεπροβάλουν από τις χειμερινές τους φωλιές, ακόμη και αν είναι παλάτια και αρχίζουν πυρετωδώς να ετοιμάζουν τις πανδαισίες των κήπων τους. Η μία εποχή διαδέχεται την άλλη. Το σύντομο Καλοκαίρι, υγρό, αλλά πλήρες εκδηλώσεων αποπληρώνει τον καθένα για την υπομονή του Χειμώνα. Σμήνη πλήθους γεμίζουν ασφυκτικά το μετρό, έτσι, ξεχειλίζουν σε κάθε εκδήλωση που τους καλεί. Και μετά, το γλυκό, το μελαγχολικό Φθινόπωρο, με τα χίλια δυο χρώματα! Κεραμιδί, χρυσοκίτρινο και πράσινο επικρατούν. Το παραμυθένιο τοπίο συμπληρώνουν, πινελιές του βαθυκόκκινου και βυσσινί. Εικόνες που εμπνέουν κάθε είδους καλλιτέχνη… Κάθε είδους άνθρωπο, αν σταματήσει για λίγο τον ξέφρενο ρυθμό του χρόνου που κατατρώγει λαίμαργα την ζωή μας, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα!
Τότε ίσως, ηρεμίσει το μυαλό και αναπαυθεί η ύπαρξη. Τότε, το βλέμμα εσωστρέφεται και ανακαλύπτει ουσίες που υφίστανται γύρω μας, ποτέ όμως δεν τις γευτήκαμε.
Όπως, ίσως, ποτέ δεν παρατηρήσαμε το πραγματικό χρώμα των ματιών των γονιών που μας γέννησαν. Όταν πίναμε το μητρικό γάλα, από τα μεστά στήθη της μητέρας μας, δεσμοί λατρείας συνέδεαν εμάς και αυτήν. Την κοιτάζαμε κατάματα, κι όλος μας ο κόσμος, βρισκόταν στην ίριδα των ματιών της! Σαν ενήλικες, και αφού έχουμε πατήσει καλά στα πόδια μας, με την βοήθεια φυσικά των γονιών μας, στα μόνα μάτια που εστιάζουμε το βλέμμα μας, είναι, του, η, της αγαπημένης μας, ποτέ όμως των γονέων μας.
Αν δέσμη φωτός διαπεράσει αστραπιαία της σκέψης μας και αντιληφθούμε την τεράστια παράληψη της ουσιαστικής επαφής με τους γονείς μας αφού πρωτίστως, αποσπαστούμε προς στιγμήν από τα πολυποίκιλα φλάς του κόσμου, που συνεχώς μας αποσυντονίζουν, όπως είναι η τεχνολογία π. χ. , θα ηρεμίσει η σκέψη μας και έτσι θα αναλογιστούμε την απλή, φυσική απόρροια της ζωής μας. Τον σπόρο και την ρίζα που κρατά τον μίσχο της. Τους γονείς μας Τους ηλικιωμένους της παροικίας μας. Ο μοναδικός λόγος ώστε να στραφούμε σ’ αυτούς, ας μην είναι μόνο η σειρήνα του ασθενοφόρου, ούτε το σταμάτημα της τροφοδοσίας από χειροποίητες πίτες, ή, ντολμαδάκια που επιδέξια κατασκευάζουν τα χρυσά χεράκια των μανάδων μας. Ούτε φυσικά, η ακολουθία της τελευταίας τους κατοικίας. Τότε, θα είναι πολύ αργά, για παντώς είδους επικοινωνία…
Το τώρα, είναι ο κατάλληλος χρόνος για αφύπνιση. Σήμερα ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο, για μια σύντομη ουσιαστική, με αγάπη προσέλευση στους γονείς μας. Αν έχουμε χάσει αυτήν την ευκαιρία, γιατί οι γονείς μας έχουν αποδημήσει είς Κύριον, σίγουρα θα υπάρχει στο στενό περιβάλλον μας ένας υπερήλικας… Ας αντιταθούμε στον εθισμό της μικρής και μεγάλης οθόνης κι ας ζήσουμε, ας ακούσουμε ζωντανές αφηγήσεις, όπως ποτέ δεν βιώσαμε σε καμία εικονική πραγματικότητα. Γιατί αυτά που Θα ακούσουμε, είναι πραγματικές ιστορίες. Είναι η ίδια η φύτρα μας. Γι’ αυτό θα μας αγγίξουν, θα γεμίσει η ψυχή μας συγκίνηση, υπερηφάνεια και δέος για τους γονείς, ή, τους ηλικιωμένους που ακούμε. Θα απορήσουμε βέβαια, γιατί ζούμε στο σήμερα. Στην εποχή της προόδου και της τεχνολογίας. Έτσι πατώντας ένα κουμπί, ανίδρωτα και σε ελάχιστο χρόνο, τελούνται πολλές εργασίες που, παλιότερα, οι γονείς μας πάλευαν γι’ αυτές, ώρες ολόκληρες. Το σίγουρο είναι, ότι θα συνειδητοποιήσουμε τον υπεράνθρωπο αγώνα που χρειάσθηκε, ώστε να στηθούν οι αυτοκρατορίες μας. Μικρές, ή, μεγάλες. Ακόμη, θα διαπιστώσουμε ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σ’ αυτό το έργο ζωής, τον είχαν οι γονείς μας, που είναι, οι ηλικιωμένοι της παροικίας. Επομένως, επιβάλλεται να τους απονέμουμε, τεράστιο φόρο τιμής. Να είμαστε βέβαιοι, ότι αυτή μας η συμπεριφορά, δεν θα μείνει χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί τα παιδιά μας, μας βλέπουν και αντιγράφουν συμπεριφορές. Έτσι η Θεία δικαιοσύνη που είναι αλάνθαστη και αποδίδεται πάντα, αμείβει το σέβας. Διότι το υλικό μέρος το έχουμε λάβει. Είναι ο αγώνας και η αγωνία τους να μας αναστήσουν, να μας σπουδάσουν, να μας φυλάξουν από τα δικά τους δεινά, που τα έχουν θάψει καλά στις ψυχές τους, προσπαθώντας, να μην μας μεταφέρουν, σταγόνα, από την δική τους πίκρα… Την νοσταλγία τους για την μητέρα πατρίδα. Άφησαν πίσω, την Μεγάλη Ελλάδα, την χώρα του φωτός και της φιλοσοφίας. Παγκόσμια κοιτίδα πολιτισμού! Χώρα με πανάρχαια, ηρωική ιστορία!
Διαχρονικά ατενίζοντας την ιστορία της, διαπιστώνουμε ότι χιλιάδες χρόνια πριν στις πόλεις κράτη της Αρχαίας Ελλάδας, υπήρχε η Βουλή των Γερόντων. Η Γερουσία, όπως λεγόταν στην πόλη κράτος της Σπάρτης.
Στις μέρες μας, μπορεί η λέξη αυτή να χρησιμοποιείται χλευαστικά, από τις νεώτερες γενιές, κουρελιάζοντας τα γεράματα… Απερίσκεπτη συμπεριφορά εντελώς.. Γιατί πολύ σύντομα, ακόμη και στο μωρό, που σήμερα γεννιέται, είναι πεπερασμένος ο χρόνος της νιότης. Αυτό γνωρίζοντας οι Αρχαίοι υμών πρόγονοι, απένειμαν φόρο τιμής στους απόμαχους. Γιατί ζώντας κοντά με την φύση κατάλαβαν, πώς τα γλυκύτερα φρούτα είναι του Φθινοπώρου, που αφού διανύσουν την ανθοφορία και την καρποφορία ο καρπός γίνεται μεστός και γλυκύς, όλο γεύση. Έτσι, όταν το σώμα μας φθαρεί, την φθορά διαδέχεται, η σοφία και η πείρα. Απαράμιλλες χάρες και όπλα! Γιατί η σοφία και η πείρα, δίνουν σωστές συμβουλές και παίρνουν αποφάσεις που πρέπουν. Η σοφία γεννιέται και η πείρα κερδίζεται. Με υπομονή, επιμονή και αντίληψη. Προτερήματα ευλογημένα και σπάνια! Έτσι όταν οι μάχες ζωής, αφήνοντας ουλές και σημάδια, κάνουν το σώμα δυσκίνητο, το πνεύμα μεστώνει και η πείρα αυξάνεται. Όλο αυτό το μεστό, παλιό κρασί που φαντάζει με νέκταρ, μπορούμε να απολαύσουμε, αν βρεθούμε σιμά στα γεράματα.
ΓΙ’ αυτό και η Αρχαία Αθήνα, είχε βουλή των Γερόντων, δίπλα στους ηγεμόνες. Ο ρόλος της ήταν συμβουλευτικός. Οι συμβουλές τους όμως, είχαν κύρος, βάρος και ισχύ.
Επομένως, ο Λαμπρός, Αρχαίος, Ελληνικός πολιτισμός, που παγκόσμια φέγγει και θα φέγγει όσο υπάρχει στερέωμα, κρύβει το μυστικό, της σοφίας του γήρατος, που καθοδηγούσε, την ορμή της νεότητας!
Εμείς, σαν γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι προς την σοφία των δικών μας γερόντων, που είναι οι ηλικιωμένοι της παροικίας μας, αφού έχουμε ζωντανό, αιώνιο, διαχρονικό παράδειγμα;
* Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
