Του Γιάννη Μόνιου
Είναι πια γνωστό, σχεδόν τοις πάσι, πως ο πρωθυπουργός μας φαντάζει ως ένας «φανατικός για γράμματα»! Θα μας τον στόλιζε κάπως έτσι ο είρωνας Καφάβης. Τα πολλά του «γράμματα, σπουδάματα», λ.χ. προψές σε μιαν μάζωξη συγκλητικών «της αριστεράς και της προόδου» τον «ωρίμασαν» να συλλαβίσει μιαν ανύπαρκτη, αδοκίμαστη, ασπούδαστη λέξη, την «απεύθυνση»! Λέξη κοπής τσιπραϊκής και περιουσίας!
Τουμπάνιασαν τα ακουστικά όργανα των φιλολόγων πολιτών από τούτο το ξεστόμισμα του παραλογόφιλου αφεντικού μας. Αλλά, πρωθυπουργός είναι, μάλλον κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει. Γι’ αυτό, χωρίς καμιάν «κατεύθυνση», τη «διεύθυνση» αρχίσαμε να ψάχνουμε του κέντρου λεξικολογίας. Πουθενά θησαυρισμένη η «απεύθυνση». Τα «απευθύνω – απευθύνομαι» δεν γέννησαν ποτέ τους τέτοιο «αποφώλιον τρέφος» – παράγωγο, λένε τα ψαξίματα μας. Ούτε ο γλωσσικός νόμος της αναλογίας (δηλ. κατά τα «κατεύθυνση – διεύθυνση») επέτρεψε να γεννηθεί η λέξη «απεύθυνση». Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας παχυλώς παρασύρθηκε από μίαν της ιατρικής λέξη, το «απευθυσμένο» (=το τελευταίο τμήμα του παχέος εντέρου, το ορθό, ή ευθύ, το οποίο απολήγει στον πρωκτό), που, σίγουρα, αυτό γεννιέται από το «απευθύνω».
Στο τέλος τέλος ξαναλέμε: Η κατάκτηση της γλώσσας μας είναι opus vitae, έργο ζωής και χρειάζεται τον σεβασμό μας, ιδίως απ’ τους προκαθημένους, όπως λ.χ. ήταν οι Περικλείς, που πάσχιζαν προπαντός για τον υψηλό τους στόχο: «Δει τους Έλληνας φιλολόγους είναι» και όχι ξύλινης γλώσσας χειροκροτητές.
