του Γιάννη Μόνιου
Μοιάζει ανελλήνιστη λίαν, κυρίως τους τελευταίους χρόνους, η γλωσσική φορά και φορά μας. Μαϊμουδίζοντας υιοθετούμε και πολυπροφέρουμε ακρίτως σχεδόν κάθε αγγλοαμερικανική άπεμπτη και κακόηχη λέξη ή φράση. Έτσι, λέει, φτουράμε στην αγορά ως σπουδαίοι! Έτσι, λέει, γινόμαστε κοσμοπολίτες! Εμφανιζόμαστε και μιλούμε on camera! Στα σκουπίδια πετούμε τον πάνω από τριάντα αιώνες μεστό γλωσσικό μας θησαυρό. Ειρωνικά καταντήσαμε να μιλούμε για την κλασική μας γλώσσα, για τη γλώσσα των πατερικών κειμένων του Ρωμανού του Μελωδού, του Δαμάσκηνου, του Κοραή, του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού κ.τ.λ.
Γιορτάζουμε, λέει, φέτος για τον Σολωμό, αλλά θέλουμε να ξεχνούμε την ίσως σπουδαιότερη παρακαταθήκη του: «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;». Σχεδόν όλο το έργο του Ελύτη είναι ένα διαρκές Δοξαστικόν για τη γλώσσα μας. Ναι, «τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου». Εμείς; Εμείς βλακωδώς πιθηκίζοντας, σπεύδουμε στην άμεση και ανεξέταστη υιοθέτηση αμετάφραστων ξενικών όρων με συνέπεια να νοθεύουμε το γλωσσικό μας αίσθημα, και να μετατρέπουμε τη γλωσσική μας επικοινωνία σε ένα παράξενο υβριδικό αγγλοελληνικό ιδίωμα, δηλαδή σ’ έναν σκέτο βαβελικό αχταρμά. Λ.χ. πάμπολλα «περιώνυμα», αλλ’ ανελλήνιστα «μαρκούτσια», μας εθίζουν να μην λέμε «πρωτάθλημα Α΄ και Β΄ Εθνικής κατηγορίας» αλλά λέμε «Super League και Football League»! Όχι «κέντρα φιλοξενίας» αλλά «hot spots»! Όχι «τηλεμαχία» αλλά «debate» και μύρια άλλα «in» και «on»!
Το λοιπόν, επείγει η ανάγκη να ακουστεί και να εκφραστεί η πρόταση της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων για τη δημιουργία ενός επίσημου επιτελικού οργάνου, στελεχωμένου από έγκριτους φιλολόγους που αποδεδειγμένα γνωρίζουν και μεριμνούν για τη γλωσσική μας κληρονομιά. Αυτοί θα είναι σε θέση να δίνουν ανά πάσα στιγμή λύση, μεταφράζοντας πάραυτα τον κάθε ακατέργαστο, απροσάρμοστο, ξένο γλωσσικό «εισβολέα», πριν αυτός αχώνευτα πλασαριστεί στην ανυποψίαστη αγορά, απ τα ως άνω ανίδεα, αλλά, φευ, παντοδύναμα «μαρκούτσια»!
Στο τέλος-τέλος, οπωσδήποτε χρειάζεται και συνταγματικώς να κατοχυρωθεί η προστασία της ελληνικής γλώσσας, όπως στοργικώς προβλέπεται για τη χλωρίδα και πανίδα της χώρας μας. Η γλώσσα είναι το πολυτιμότερο πνευματικό μας κεφάλαιο και σπουδαιότατο μέγεθος πολιτισμού με εμβέλεια οικουμενική. Το τεράστιο ιστορικό της βάθος και η εξακτίνωση της σε όλους τους τομείς της επιστήμης, των τεχνών, της φιλοσοφίας κτλ, δεν πρέπει να επιτρέψουν σε όλους μας στην παραμέληση της και, πολύ περισσότερο, τη χρήση ξένων, δυσπρόφερτων, ασμίλευτων όρων, για να «το παίζουμε» τάχατες αγγλομαθείς, σπουδαίοι! Είναι για σεβάσμιο προσκύνημα η γλώσσα μας. Το ‘πε υποκλινόμενη φιλόστοργα και ταπεινά η ακαδημαϊκός Κική Δημουλά: «Σε προσκυνώ γλώσσα».
