της Αναστασίας Τερζόγλου
Γυναίκες γεμάτες δύναμη, θηλυκότητα, μυστήριο, γνώση, αρχοντιά, ευστροφία, αλτρουισμό, προσαρμοστικότητα, πρακτικότητα, ακαταμάχητες γυναίκες!
Μετανάστευσαν στο Μόντρεαλ κυνηγημένες από τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Αίγυπτο. Γνωρίζοντας τα μυστικά της Κλεοπάτρας, ξεχωρίζουν και εκτιμώνται, σε όποιο μήκος ή πλάτος της γης τις συναντήσεις.
Οι Ελληνικές παροικίες που δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές, Αιγυπτιακές πόλεις, ακόμη και σήμερα, ανθίζουν. Ακόμη και σήμερα στέλνονται εκπαιδευτικοί, όπως και σε κάθε παροικία, ανά τον κόσμο, ώστε να μάθουν σωστά τα παιδιά των μεταναστών την μητρική γλώσσα των πατέρων τους. Όχι μόνο να την μιλούν, αλλά και να την γράφουν. Οι παροικίες της Αλεξάνδρειας, της πόλης που έδωσε το όνομά του ο Μεγάλός της Ελληνικής μας ιστορίας Μακεδόνας Αλέξανδρος, καθώς και της πρωτεύουσας της Αιγύπτου, του Καΐρου, είναι γνωστές, σε όλους μας.
Λόγω του ότι, η Αίγυπτος, υπήρξε μέχρι το 1952 Αγγλική αποικία, αλλά και Γαλλική πριν, διδάσκονταν αγγλικά και γαλλικά σαν δευτερεύουσες γλώσσες, σε όλες τις δημόσιες αιγυπτιακές σχολές. Φυσικά, αυτή η εκπαίδευση ήταν προϋπόθεση, κοινωνικοοικονομικής τάξης.
Όταν μετατράπηκε το πολίτευμα, με πραξικοπηματικό τρόπο, καταργώντας την βασιλεία του Βασιλέως Φαρούχ του Α΄, στις 23 Ιουλίου του 1952, ανακηρύχθηκε στην Αίγυπτο, το 1953, Δημοκρατία Ισλαμικού τύπου. Πρόεδρος ανακηρύχθηκε ο Νασέρ, ο οποίος είχε ηγηθεί την ανατροπή της μοναρχίας.
Ο Γκαμάλ Αμπνέλ Νασέρ, παρέμεινε μια ηγετική μορφή στον Αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα για τις μεταρρυθμίσεις που έκανε, για την κοινωνική δικαιοσύνη, την αραβική ενότητα, την πολιτική εκσυγχρονισμού και τις ιμπεριαλιστικές του προσπάθειες. Αλλά όπως επιβεβαιώνουν οι επικριτές του, άσκησε αυταρχισμό και παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, με την κυριαρχία του με τον στρατό, όσο αφορά τα πολιτικά θεσμικά όργανα, εγκαθιστώντας ένα σχέδιο στρατιωτικής και δικτατορικής κυριαρχίας, στην Αίγυπτο. Το βασικό του σύνθημα ήταν «Η Αίγυπτος ανήκει στους Αιγυπτίους»
Ο Ελληνισμός της Αιγύπτου είχε αναδειχθεί σε κυρίαρχη, από οικονομικής πλευράς δύναμη, με έντονα πνευματική και κοινωνική δράση, λαμπρύνοντας την ίδια την πατρίδα μας, την Ελλάδα, στην φιλόξενη γη της Αιγύπτου. Μιας χώρας με μακραίωνη επίσης ιστορία. Δεν είναι τυχαίο, ότι αρκετοί από τους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες, άνθισαν υπερβολικά σ’αυτήν την παροικία, ώστε στήριξαν με τις δωρεές τους την Ελληνική Παιδεία και συνέδραμαν σε κρίσιμες στιγμές, τον αγώνα του έθνους, για ασφάλεια και επιβίωση. Γι’ αυτόν τον λόγο, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο μεταφέρθηκε με φρεγάτα όλος ο εθνικός πλούτος της Ελλάδας στην Αίγυπτο και διοικείτο από εκεί.
Την περίοδο ακμής, ακολούθησαν πτώση και μαρασμός. Τα κεκτημένα δικαιώματα, που έπεσαν σε δυσμένεια λόγω υποτόνισης συμβάσεων και άρσης προνομίων, δημιούργησαν κύμα φυγής, στις πρώτες αμιγώς Ελληνικές κοινότητες, με απόλυτα εθνική συνείδηση. Κατευθύνθηκαν Γαλλία, Ελλάδα, αλλά το μεγαλύτερο κύμα, Αυστραλία, Αμερική, Καναδά και όχι μόνο. Τότε η Αρχοντούλα έφτασε στο Μόντρεαλ. Οικογενειακώς. Με τον λατρευτό της σύζυγο και τα αγαπημένα της παιδιά. Γνώριζε τις γλώσσες, αν και δεν προχώρησε πέρα από το γυμνάσιο στην Αίγυπτο. Αυτό την βοήθησε να βρει αμέσως εργασία. Το ίδιο και ο σύζυγό της. Ήταν τόσο αρμονικό ζευγάρι. Έτσι, αντιμετώπισαν την εντελώς νέα ζωή με θάρρος, νηφαλιότητα, ψυχραιμία, συνεννόηση, κατανόηση, και υπομονή. Όπως λένε οι πατέρες της Ορθοδοξίας, η τελευταία είναι υπέρτατη αρετή! «Η υπομονή, νικά τα πάντα». Είναι μέγας κανών, των σοφών ανθρώπων.
Έτσι ξεπερνούσε το νέο ζευγάρι, όλα τα προβλήματα που του παρουσιάστηκαν στο Μόντρεαλ. Με αγάπη και κατανόηση ο ένας στον άλλο. Δούλεψαν σκληρά και οι δύο. Αναστήσαν τα δύο παιδιά τους και να τα μόρφωσαν. Πάντα με συζήτηση λύνανε τις διαφορές τους και στο τέλος, συμφιλιωνόντουσαν, συγχωρούσαν και προχωρούσαν. Πορεύτηκαν μακρά πορεία. Εβδομήντα και πλέον χρόνια, ευλογημένα, δημιουργικά, γλυκά χρόνια, κοινής ζωής. Τα δύο παιδιά που απόκτησαν, είναι επιτυχημένα και γερά, αλλά σκόρπισαν.
Ο γιός, ανέπτυξε την καριέρα του στο Μαϊάμι. Εκεί δημιούργησε την οικογένειά του. Λιγοστά, προγραμματισμένα ταξίδια, τον έφερναν πάλι στην οικογένεια. Αλλά όπως λένε σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα μας, «από γυναίκα να έχεις σόι». Η κόρη μπορεί λόγω του ανήσυχου χαρακτήρα της, να έφευγε και να επανερχόταν στην οικογένεια, αλλά όταν την χρειάστηκε η μητέρα, ήταν εκεί. Και ευσυνείδητα! Η Αρχοντούλα είχε την ευλογία, να φτάσει σε βαθιά γεράματα. Όμως οι πορείες των ζευγαριών δεν είναι απόλυτα κοινές. Έχασε τον σύντροφό της, τον σύζυγό της, το στήριγμά της, μετά απο εβδομήντα και πλέον χρόνια κοινής ζωής. Μεγάλη και αβάσταχτη απώλεια. Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, η Αρχοντούλα ένιωθε ότι δεν υπήρχε ζωή γι’ αυτήν. Μάταια η κόρη της, αυτή την δύσκολη περίοδο προσπαθούσε να την βγάλει από την φονική μελαγχολία. Η Αρχοντούλα βουτούσε όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία και στην αδιαφορία για συνέχιση της ζωής της, χωρίς τον καλό της σύζυγο. Η κόρη της, προσπαθούσε με κάθε τρόπο, να της δώσει νόημα ζωής. Τίποτε δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό των εβδομήντα χρόνων αρμονικής ζωής. Χωρίς να συνεπάγεται, μεγάλης οικονομικής ευχέρειας. Υπομονετικής συντροφικότητας περισσότερο και αλληλοκατανόησης. Σπάνια ευρήματα, στις μέρες μας, κι ας μας διέπει, ως επί το πλείστον, υψηλό στάνταρ ζωής. Το διαπιστώσαμε πρόσφατα, για μια ακόμη φορά, με τον εγκλεισμό, λόγω του κορωνοιού. Μένοντας μαζί, πολλές ώρες, στο σπίτι τα ζευγάρια, ώστε να μην εξαπλωθεί ο ιός, δημιουργήθηκαν άπειρες μικροδιαφορές, που ήταν αδύνατον να ξεπεραστούν. Έτσι, υπήρξε παγκοσμίως κύμα διαζυγίων. Δεν μας πτοεί, κανενός είδους Θεομηνία. Ο εγωισμός και η επιβολή του ενός συζύγου πάνω στον άλλο, είναι υψίστης σημασίας.
Η Αρχοντούλα πάλι που διάνυσε ανθόσπαρτο τον έγγαμο βίο, έμεινε μία μέρα στο κρεβάτι, και έτσι απλά, δήλωσε στην κόρη της ότι επιθυμεί να πεθάνει. Παρέμενε στο κρεβάτι, για όλες της τις ανάγκες, στο σπίτι πρώτα. Εκεί, η κόρη της, δείχνοντας πόσο άξια κόρη ήταν, έκανε αγώνα δρόμου. Με άλλες δύο βοηθούς, προσπαθούσε να την επαναφέρει και να την φροντίσει.
Στο τέλος βρέθηκε κατάλληλος χώρος, ώστε να στεγάσει την Αρχοντούλα, με τα τόσο ιδιαίτερα προβλήματα. Η κόρη ποτέ δεν έφυγε από κοντά της. Πολλές φορές την ημέρα υπήρχε τηλεφωνική επικοινωνία. Έτσι, ακόμη αν κάποια από τις νοσοκόμες δεν ήταν ευγενική, ή πρόθυμη όπως η λεπτή θέση της όριζε, γινόταν έγγραφα παράπονο.
Η κόρη, λόγω της εργασίας της, και των οικογενειακών της υποχρεώσεων, δεν μπορούσε να είναι ανελλιπώς δίπλα της. Περνούσε όμως καθημερνά σχεδόν, για μισή ώρα τουλάχιστον, ώστε να λαμβάνει γνώση της κατάστασης, αλλά και να την ενισχύει ψυχολογικά. Συνεχώς είχε επικοινωνία με τα άτομα που την περιστοίχιζαν και τους έλεγχε με διακριτικό αλλά απαιτητικό τρόπο. Όταν εκτάκτως, αδυνατούσε να περάσει, τηλεφωνούσε οπωσδήποτε στην μητέρα και την ενημέρωνε, διαβεβαιώνοντας την για την αγάπη και το ενδιαφέρον της.
Δεν σκέφτηκε ποτέ το κόστος για τους έξτρα ανθρώπους, που την συντρόφευαν και την πρόσεχαν την ώρα του φαγητού. Διότι η Αρχοντούλα, όπως και πολλοί υπερήλικες, πνίγονται, όταν τρώνε. Ακόμη κι αν είναι καθιστοί.
Η τυχερή μητέρα, λόγω της τόσης φροντίδας, έζησε δύο χρόνια και κοιμήθηκε, πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης αγάπης, σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών.
Η κόρη, ακόμη αναρωτιέται, αν έκανε αρκετά, ή μήπως της διέφυγε κάτι που θα κρατούσε την μητέρα της, λίγο καιρό ακόμη, κοντά της.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
