Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Πολλές φορές μου λένε πως δεν πρέπει να καταλογίζω συλλήβδην ευθύνες στο πολιτικό σύστημα και πως υπάρχει διαχωρισμός: ικανοί, ανίκανοι, ουδέτεροι.
Δεν έχω αντίρρηση σε αυτό, απλώς υποστηρίζω ότι στα 51 χρόνια της μεταπολίτευσης, δημιουργήθηκε ένα σκληρό κομματικό κράτος – τέρας, που κατέληξε να είναι ισχυρότερο από το πολιτικό σύστημα. Όποιοι κυβερνούν κάθε φορά και να θέλουν, δεν μπορούν να το υποτάξουν ή να το αλλάξουν. Λειτουργούν αναγκαστικά μέσα από αυτό.
Αυτή η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, απεδείχθη στα χρόνια της κρίσης (2009 – 2019) όπου τα κόμματα παρασύρθηκαν από την ανικανότητα τους να υπηρετήσουν τη χώρα και οι πολίτες επέλεγαν με την ψήφο τους οτιδήποτε για να τιμωρήσουν.
Σε αυτή τη δεκαετία εξαφανίστηκαν πρωθυπουργοί: Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας, Παπαδήμος αλλά και αρχηγοί κομμάτων: Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Βενιζέλος, Λεβέντης, Θεοδωράκης, Μιχαλολιάκος, Καμμένος. Από κόμματα εξαφανίστηκαν η ΔΗΜΑΡ, το ΛΑΟΣ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή.
Το ανήμπορο πολιτικό σύστημα ήταν ένα καρυδότσουφλο σε ωκεανό: Ο ΣΥΡΙΖΑ, από 4,5% που βρέθηκε στο 36% το 2015 και σήμερα έχει διαλυθεί σε πολλά μικρότερα. Το ΠΑΣΟΚ, από το 44% του 2009, βρέθηκε στο 4,5% το 2015. Η Χρυσή Αυγή, από το 0,29% του 2009, βρέθηκε στο 7% το 2015.
Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να μας πει, πως θα σώσουμε την ελληνική οικονομία και δεν θα φτάσουμε σε άτακτη χρεοκοπία. Έλεγαν ότι οι κακοί ξένοι ήρθαν να μας ληστέψουν. Δεν συμφωνούμε με τα μνημόνια, αλλά για να πάρουμε δάνεια πρέπει να τα εφαρμόσουμε.
Ποτέ δεν μας εξήγησαν γιατί οι άλλες χώρες βγήκαν από τα μνημόνια σε 3 χρόνια με μικρό μάλιστα κόστος και εμείς σε 8 – ακόμα πορευόμαστε με μνημονιακά μέτρα.
Όπως έχω γράψει πολλές φορές, βάφτισαν την χημειοθεραπεία ασθένεια αποκρύπτοντας την ίδια την ασθένεια που ήταν -τι άλλο;- το σκληρό κομματικό κράτος των άχρηστων προσλήψεων και των υπερδανεισμών.
Τα μνημονεύω όλα αυτά για να υποστηρίξω ότι παρά την μεγάλη δεκαετή κρίση που πέρασε η χώρα, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κόμματα και πολιτικοί, εξακολουθούν να ενεργούν ακριβώς όπως στα χρόνια προ κρίσης.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όπως ανέφερα πιο πάνω, το σκληρό κομματικό κράτος της μεταπολίτευσης κανείς τους δεν μπορεί να το αλλάξει. Λειτουργούν αναγκαστικά μέσα από αυτό και όπου φτάσουμε.
