Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
O Νίκος Κωνσταντόπουλος, αριστερός, δεινός ρήτορας και πραγματιστής, μας προσφέρει έναν νέο όρο στην πολιτική ζωή, που τον ασπάζομαι απολύτως: Χρειαζόμαστε είπε, “μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης”. Τι εννοεί; Εννοεί πως τα 51 χρόνια με τις παθογένειες της μεταπολίτευσης συνεχίζονται και μαζί με αυτές συνεχίζονται τα δεινά της χώρας. Η μεταπολίτευση είναι πάντα εδώ, αλλά πρέπει να σταματήσει. Να την εγκαταλείψουμε.
Είναι μια άποψη που την έχω διατυπώσει επανειλημμένα. Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να γίνει ένα σπουδαίο ευρωπαϊκό κράτος την δεκαετία του ‘80. Τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δημιούργησε ένα σκληρό κομματικό κράτος που επέβαλε την αναξιοκρατία, την κατάληψη των θεσμών, την απουσία ελεγκτικών μηχανισμών, την αδιαφάνεια, τον αυριανισμό ως πολιτικό όπλο, το στρεβλό μοντέλο διαχείρισης, την ατιμωρησία, την δημαγωγία.
Ότι επέβαλε ο Παπανδρέου, εφαρμόστηκε στη συνέχεια με θρησκευτική ευλάβεια από όλους όσους κυβέρνησαν (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Κράτος – λάφυρο, βόλεμα ημετέρων, ατολμία στον εκσυγχρονισμό, περιθωριοποίηση κάθε υγιούς φωνής και πρότασης, κάθε φορά κυβερνούσαν στη λογική, “το κράτος είμαστε εμείς”. Είναι χαρακτηριστικό ότι έτσι ακριβώς λειτουργούν και όλα τα κόμματα. Βολεύοντας ημέτερους και αποκλείοντας τους μη αρεστούς.
Όσο η Ελλάδα πορεύεται σε αυτή την πραγματικότητα της μεταπολίτευσης, θα πλήττεται από ένα ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, ευάλωτο στα ψεύδη, στις πελατειακές συναλλαγές, στην ανευθυνότητα και την υποκρισία. Το ερώτημα εδώ είναι: Θα μπορούσε να έρθει “η μεταπολίτευσης της μεταπολίτευσης”, πώς και από ποιους;
Στα δικά μου μάτια αυτό φαντάζει περίπου αδύνατο. Γιατί το σκληρό κομματικό κράτος – λάφυρο της αναξιοκρατίας, έχει εμποτιστεί και στην κοινωνία που σε ένα μεγάλο του μέρος, το έχει αποδεχθεί και μάλιστα το χρησιμοποιεί.
Υπάρχει όμως μια χαραμάδα που δίδει μια ελπίδα. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, μπόρεσε με μια τεράστια συνεργασία όλων μας, να διοργανώσει άψογα τους σπουδαιότερους Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας. Άρα μπορούμε.
Θα μπορούσαμε να τερματίσουμε αυτή την μεταπολίτευση, αν υπήρχε ένα μεγάλο κοινό όραμα και σε αυτό να συνταχθούμε όλοι, αλλάζοντας τα πάντα; Δεν είμαι αισιόδοξος αλλά ναι: Αν υπάρξει ένα τέτοιο όραμα που θα βελτίωνε θεαματικά τις ζωές των ανθρώπων, θα υπονομευτεί από τον λαϊκισμό και την τοξικότητα αλλά στο τέλος θα επιβληθεί. Αν υπάρξει…
