Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Ένα στιγμιότυπο αρκεί για να περιγράψει την αλήθεια στον χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη. Σε δεύτερο πλάνο, οι Εύζωνοι να κινούνται με τον εξαίρετο τρόπο τους για αλλαγή φρουράς και σε πρώτο πλάνο να καλύπτουν τους Εύζωνες, τσαντίρια, κεριά, γλάστρες, πλαστικές καρέκλες, κουρελούδες.
Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να υπερασπιστεί μια τέτοια εικόνα; Κι όμως στη Βουλή χθες συζητούσαν σοβαρά, αν τέτοιες εικόνες πρέπει να είναι αποδεκτές και να προστατεύονται κιόλας.
Δεν υπάρχει τελικά πάτος στην πολιτική παρακμή της χώρας. Όταν βλέπεις κόμματα να κάνουν ένσταση αντισυνταγματικότητας για τα… μέτρα του Μνημείου, καταλαβαίνεις ότι λειτουργούν σε ένα δικό τους άγνωστο για όλους μας περιβάλλον, χωρίς ίχνος λογικής και ουσίας, μακράν της κοινωνίας και το ερώτημα είναι: Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι απλή: Συμβαίνει γιατί όλα τα κόμματα έχουν υιοθετήσει μόνο μια λογική. Τις πάση θυσία και για οποιονδήποτε λόγο επιθέσεις κατά όποιου κυβερνά. Τα κόμματα δεν ψάχνουν ποτέ την αλήθεια των πραγμάτων, ούτε ενδιαφέρονται να είναι χρήσιμα στην κοινωνία. Μοναδικό τους μέλημα είναι η πολεμική φθοράς κατά όποιου κυβερνά, για να πέσει και να τον διαδεχθούν.
Στην προσπάθεια τους αυτή δεν ενδιαφέρονται αν εκφράζουν την γελοιότητα, αν παρασύρουν αφελείς πολίτες σε αδιέξοδους και ψευδείς ισχυρισμούς, αν γιγαντώνουν την συνωμοσιολογία στο διαδίκτυο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Επιθέσεις για τα πάντα, αυτή είναι η τεχνική τους.
Τώρα τους βλέπουμε να υποκρίνονται ότι θέλουν τσαντίρια στον Άγνωστο Στρατιώτη. Γιατί είμαι σίγουρος ότι θεωρούν γελοία την όλη εικόνα, αλλά πρέπει να χτυπήσουν την (όποια) κυβέρνηση όπως κάνουν κάθε φορά με οτιδήποτε και όσους πείσουν.
Έτσι φτάσαμε σε έναν απεργό πείνας που θα ξεθάψει τα κόκκαλα του παιδιού του χωρίς λόγο, αφού οι τοξικολογικές εξετάσεις είναι πια αδύνατον να δείξουν το παραμικρό. Γιατί δεν του το είπε κανείς; Γιατί όπως είπαμε, προηγείται η πάση θυσία επίθεση στον (όποιο) κυβερνώντα.
