Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Δεν υπάρχει πια ο διαχωρισμός δεξιά – αριστερά στις κοινωνίες. Ο πραγματικός διαχωρισμός είναι Ρεαλιστές – Λαϊκιστές. Και μπορεί κανείς εύκολα να τους εντοπίζει. Οι λαϊκιστές έχουν δυο χαρακτηριστικά:
1. Ενώ δεν έχουν σχέδιο για τίποτε υπόσχονται τα πάντα σε όλους. Ξεγυμνώνονται όταν αναλάβουν την εξουσία όπου αποδεικνύονται καταστροφικοί.
2. Εμφανίζονται να εκπροσωπούν μόνο αυτοί την κοινωνία, είναι άσπιλοι και αμόλυντοι. Όλοι οι άλλοι, ευθύνονται για τα κακώς έχοντα, για την διαφθορά, για τις αδικίες.
Στην Ελλάδα, ο λαϊκισμός εισέβαλε στην χώρα την δεκαετία του ‘80 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τα ψεύδη του, τον αυριανισμό, να αλλάζει συνεχώς εκλογικούς νόμους, να στήνει το απόλυτο ρουσφετολογικό κράτος, να εκτοξεύει την διαφθορά, να επιβάλλει την απόλυτη αναξιοκρατία και πολλά ακόμη. Όμως το ΠΑΣΟΚ μπόρεσε επί Σημίτη να ξεπεράσει τον κακό του εαυτό και έγινε ένα τίμιο κόμμα πολιτικού ρεαλισμού. Ο Ανδρουλάκης το επαναφέρει τώρα στη δεκαετία του ‘80…
Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το μοναδικό κόμμα της μεταπολίτευσης που δεν εντάχθηκε στον λαϊκισμό, ήταν η ΝΔ. Ψέματα είπε, υποσχέθηκε και δεν έπραξε, η αναξιοκρατία έμεινε, το κράτος δεν το διόρθωσε, ποτέ δεν είπε όμως ότι ευθύνονται οι άλλοι για τα χάλια της χώρας, ούτε πως αυτή είναι η μόνη λύση.
Τα γράφω αυτά για να υπογραμμίσω ότι ο λαϊκισμός στην Ελλάδα κατανικά την ελληνική κοινωνία και σήμερα. Η συλλογική συνείδηση παρασύρεται από Βελόπουλους, Κωνσταντοπούλου, Ανδρουλάκηδες και Φάμελλους. Αδυνατεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και με την βοήθεια των άχρηστων Μέσων Ενημέρωσης, στο τέλος οι πολλοί, υπερασπίζονται τα ψεύδη σαν αλήθειες. Δείτε τις δημοσκοπήσεις.
Αυτό που σοκάρει είναι η ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ κάθε υπεράσπισης της αλήθειας Υπάρχουν υγιείς φωνές, στοιχεία που περιγράφουν απόλυτα τις αλήθειες, όμως όλα παραμερίζονται και προβάλλεται μόνο το ψέμα και η όποια φαιδρή τερατολογία που τελικά, γίνεται τελικά αποδεκτή.
Αυτή η θλιβερή και ταυτόχρονα εξωφρενική κατάσταση πλήττει ευθέως την δημοκρατία. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να προκόψει, μέσα σε έναν βούρκο ψεμάτων και χυδαιοτήτων που μάλιστα κρύβουν αυτά που θα έπρεπε να μας απασχολούν.
Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου, Ανδρουλάκης Φάμελλος και λοιποί, είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της κατάντιας. Γνωρίζουν όλα τα παραπάνω, αλλά βλέπουν το μέλλον τους μέσα στον οχετό που δημιουργούν και συντηρούν, μακριά από όσα όλοι μας χρειαζόμαστε από την πολιτική.
