Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Προ καιρού, υπήρξε μια φράση στην οποία στάθηκα: Οι άνθρωποι δεν ζητούν καμία απολύτως απόδειξη για να υιοθετήσουν και να πιστέψουν ένα ψέμα. Αντίθετα ζητούν δεκάδες αποδείξεις, που στο τέλος τις απορρίπτουν κιόλας, για την όποια αλήθεια.
Πήρα αυτή τη φράση και την έβαλα στην υπόθεση των Τεμπών. Εκεί κατάλαβα ότι η εν λόγω φράση, είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ. Έγραφα π.χ. ότι δεν είναι δυνατόν να έχει γίνει μπάζωμα διότι δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Μάλιστα ζητούσα να φανταστούν τι θα μπορούσε να μπαζωθεί, μετά από έναν διασκορπισμό εκατομμυρίων μικροσωματιδίων σε έναν κύκλο 500 μέτρων;
Από κοντά και οι λαθρέμποροι, τα ξυλόλια, οι άφαντοι νεκροί, τα βαγόνια που εξαερώθηκαν. Είχαν γίνει ΟΛΑ πιστευτά κανείς δεν ζητούσε μια απόδειξη για αυτά. Και όταν τους έδινες αποδείξεις για τα αντίθετα δεν πίστευαν τίποτε. Ποιες αποδείξεις; Τις χαλκευμένες; Τι είμαστε; Τίποτα κορόιδα;
Αναφέρω τα παραπάνω (τώρα που όλα τα ψεύδη κατέπεσαν και οι υποστηρικτές τους κρύβονται), για να επισημάνω ότι ζούμε εδώ και καιρό την εποχή της υπερπληροφόρησης. Ρωτάς τι ώρα είναι και άλλος σου λέει 10 το πρωί, άλλος 11 το βράδυ αν και είναι 2 το μεσημέρι.
Ζούμε πια σε ένα φοβερό σε έκταση χάος, όπου η αλήθεια ενώ εύκολα μπορεί να γίνει κτήμα όλων μας, παραγκωνίζεται, αποσιωπάται, δολοφονείται, δίνει τη θέση της σε τερατολογίες και ανύπαρκτες θεωρίες. Ο άνθρωπος απέκτησε άμεση πρόσβαση στα πάντα και τι έκανε με αυτή την πρωτοφανή δυνατότητα; Προωθεί τα δικά του ψεύδη, μολύνοντας τον κοινωνικό του περίγυρο και όχι μόνο.
Πάντα υπήρχε στην ανθρώπινη κοινωνία η δύναμη του ψέματος. Πάντοτε επηρέαζε οδηγώντας τους ανθρώπους σε λάθη και τραγωδίες. Ποτέ όμως δεν είχαμε σκεφτεί πως αν υπάρξει μια δυνατότητα να προσφέρουμε άμεση πρόσβαση ΣΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ σε κάθε άνθρωπο, τελικά θα θριάμβευε το ΨΕΥΔΟΣ.
