Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Αν συγκρίνει κανείς το φονικό των 104 ανθρώπων στο Μάτι με το φονικό των 57 στα Τέμπη θα διαπιστώσει μια μεγάλη διαφορά: Στο Μάτι ενώ είχαμε αδιανόητη ανεπάρκεια των πάντων (κράτος, υπηρεσίες, υπουργοί, συνολικά η κυβέρνηση) δεν υπήρξαν ούτε διαδηλώσεις, ούτε διαμαρτυρίες.
Στο Μάτι είχαμε μια αδιανόητη φρίκη που συνεχίζεται. Οι άνθρωποι κάηκαν στα σπίτια τους όχι ταξιδεύοντας. Δεκάδες από αυτούς είναι ανάπηροι για όλη τη ζωή τους. Και η δίκη τους “σέρνεται” για 7ο χρόνο. Και επειδή μιλάνε για την σύμβαση 117 που δεν έγινε, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έτοιμο το 112 που η Ευρώπη απαιτούσε; Ούτε που ασχολήθηκε. Ποιος νοιάζεται λοιπόν για το φονικό στο Μάτι; Κανείς. Ενώ για τα Τέμπη έχουμε βροχή από διαδηλώσεις, εκπομπές, συγκρούσεις και μόνιμο θυμό.
Η εξήγηση γιατί στο έγκλημα που έγινε στο Μάτι δεν είδαμε τίποτε από όσα βλέπουμε για τα Τέμπη είναι απλή. Στο Μάτι εγκλημάτησε η Αριστερά, ποιοι να διαδηλώσουν εναντίον της; Στα Τέμπη εγκλημάτησε η Δεξιά, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για νέους αγώνες και κυρίως για φθορά του αντιπάλου “με θεμιτά και αθέμιτα μέσα” (αυτή είναι η μόνιμη τακτική της Αριστεράς διαχρονικά).
Οι συντηρητικές παρατάξεις δεν οργανώνουν διαδηλώσεις (δεν μπορούν κιόλας) ούτε είναι στην κουλτούρα τους. Οι αριστερές παρατάξεις έχοντας δημιουργήσει εκατοντάδες συνδικάτα – σφραγίδες και ευρισκόμενοι μονίμως στους δρόμους για οτιδήποτε, συνεχίζουν απτόητοι να μετατρέπουν το έγκλημα των Τεμπών σε κομματική τους σημαία. Μόνο που το κράτος που δολοφόνησε και στις δυο περιπτώσεις αθώους, είναι έργο και της Αριστεράς. Έτσι το θέλει για να έχει λόγο ύπαρξης.
