Γράφει ο δημοσιογράφος – ερευνητής Ευθύμιος Χατζηϊωάννου
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια, που δεν αντέχει άλλες ακρότητες. Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη, του Εφταλιώτη και των άλλων υποστηρικτών της λεγόμενης «Μαλλιαρής» Δημοτικής τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.).
Μερικοί ξένοι ειδικοί επιστήμονες έχουν γράψει για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην Γλώσσα μας, μετά το 1821. Δεν λέμε, βέβαια, να επιστρέψουμε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία επίσης είναι μια μεγάλη παρεξήγηση, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε, χάριν πολιτικών ή άλλων σκοπιμοτήτων, την αξία της.
Το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει. Και ότι υπήρξε, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα να μας ταλαιπωρεί, δεν είναι ούτε άσκοπο, ούτε τυχαίο…
Είναι τυχαίο, άραγε, που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων, επειδή ταυτίστηκε με την Καθαρεύουσα και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν;
Για ποιόν λόγο εφαρμόζεται αυτή η ακρότητα;
Για ποιόν λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες, που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβουμε «πονάει»! Είναι σαν να κόβουμε το δακτυλάκι μας..
Μπορεί σε πολλούς αυτό να φαίνεται μια ασήμαντη γλωσσική λεπτομέρεια, όμως δεν είναι! Να μην ξεχνούμε, ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!
Ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης έγραψε κάποτε ένα ωραίο, ειρωνικό κείμενο με τίτλο «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει: «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του ‘λειπε η οπτική του ήχου».
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι άρχισαν μάλιστα στα κείμενά τους να «κόβουν» από λέξεις το τελικό «ς», ενώ κάποιοι άλλοι το κάνουν και στα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης. Συχνά ακούμε να κακοποιείται η γλώσσα μας, όταν μερικοί συνηθίζουν να λένε «η μέθοδο» (αντί η μέθοδος), η «οδό» (αντί η οδός) , ο «επικεφαλή» (αντί ο επικεφαλής), «η πλήρη» (αντί η πλήρης) ένταξη κλπ..
Καλλιεργείται έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ, ενώ το σχολείο είναι ανήμπορο να αντιδράσει και η κοινωνία μας δέχεται παθητικά και μοιραία την εξέλιξη αυτή.
* απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://www.elliniki-gnomi.eu/
