Ανάμεσα στις τόσες άλλες, έρχεται ακόμη μία ιστορική μαρτυρία επιβεβαίωσης της ελληνικότητας του “πυρρίχιου” χορού, του πολεμικού των Ποντίων “Σέρα” χορού. Ο (ανεπιτυχής) σφετερισμός αυτού του χορού από τους Τούρκους (κοντά στους τόσους άλλους) δεν έχει βέβαια καμία ιστορική βάση όταν μάλιστα μαρτυρείται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Άλλωστε το ότι ο χορός αυτός δεν έχει καμιά σχέση ή ρίζα με τους Τούρκους αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι σε καμιά άλλη επαρχία της Τουρκίας (νότια, κεντρική, ανατολική, δυτική ή ευρωπαϊκή) δεν υφίσταται και δεν χορεύεται αυτός ο χορός, παρά μόνο στον πάλαι ποτέ ελληνικό και νυν τουρκικό χώρο του Πόντου και μάλιστα αποκλειστικά στα βορειοανατολικά παράλια αυτού, εκεί δηλαδή που κατοικούσαν οι Πόντιοι. Αυταπόδεικτο λοιπόν ότι έμαθαν αυτό το χορό από τους εκεί Έλληνες, τους Πόντιους.
Κοντά στα τόσα άλλα λοιπόν ιστορικά ντοκουμέντα, έρχεται να προστεθεί και ένα νέο αποδεικτικό στοιχείο του παραπάνω γεγονότος, που υπήρχε μεν από παλιά, αλλά μόλις τώρα τελευταία έγινε γνωστό από ένα βιβλίο.
Το ιστορικό αυτό βιβλίο του συγγραφέα Ρόμπερτ Γκρέηβς, με τίτλο “Εγώ ο Κλαύδιος” κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο ‘ΉΡΙΔΑΝΟΣ” το 1999, σε μετάφραση Αλέξανδρου Κοτζιά.
Ο παραπάνω ιστορικός συγγραφέας μεταφράζει κυρίως, πραγματεύεται και εξιστορεί στο βιβλίο του αυτό γεγονότα που συνέβησαν από το 41 π.Χ, μέχρι το 41 μ.Χ. όπως τα κατέγραψε ο αυτόπτης τότε αυτοκράτορας της Ρώμης Κλαύδιος στο σχετικό του βιβλίο, λαμβάνοντας υπόψη του ο Γκρέηβς ασφαλώς και άλλες υπάρχουσες ιστορικές πρωτότυπες πηγές.
Διαβάζουμε στις σελίδες 461 και 462 του παραπάνω βιβλίου τα εξής επί λέξει:
“Λοιπόν, ο Καλιγούλας είχε στείλει τελευταία επιστολές στις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας και πρόσταζε να του στείλει η κάθε μία δέκα αγόρια από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες και να ψάλουν στην εορτή έναν ύμνο προς τιμήν του και να χορέψουνε τον π υ ρ ρ ί χ ι ο (η αραίωση δική μας). Τούτο ήταν απλώς πρόσχημα για να βάλει τα παιδιά στο χέρι: θα ήταν πολύτιμοι όμηροι όταν θα έστρεφε την οργή του κατά της Μικράς Ασίας … ”
Αυτά λοιπόν καταμαρτυρεί ο ίδιος ο αυτοκράτορας και συγγραφέας Κλαύδιος.
Αλήθεια, πού ήταν και πού βρίσκονταν τότε οι Τούρκοι: Μήπως στη Μικρά Ασία; Βεβαιότατα όχι. Βρίσκονταν χαμένοι κάπου στα βάθη της Ασίας, όπου ζούσαν ως ιθαγενείς νομάδες κτηνοτρόφοι, αγνοημένοι και ανύπαρκτοι από την καθόλου ιστορία και όσα αυτή συνεπάγεται και φυσικά δεν μπορεί να γίνει λόγος ότι ήσαν μωαμεθανοί, αίρεση των οποίων (οι ντερβίσηδες) χόρευαν κάποιους χορούς, μηδεμία σχέση εχόντων με τον πυρρίχιο.
Αυτά τα λίγα προς επίρρωση της αναμφισβήτητης ιστορικής και παραδοσιακής πατρότητας και αλήθειας του ελληνικού “πυρρίχιου”, του “σέρα”, του “τρομακτικού” θεαματικού πολεμικού χορού των Ποντίων.
Παναγιώτης Γ. Ευφραιμίδης
(σ.σ. Ευχαριστούμε τον κ. Σωκράτη Παραχαρίδη για την αποστολή του παραπάνω κειμένου)
(η φωτογραφία είναι Λαδοτέμπερα του επιφανούς Πόντιου καλλιτέχνη Βάλια Σεμερτζίδη)
