του: Ξενοφώντα Κροκίδη
Προέδρου Ιατρικού Συλλόγου Καβάλας
Με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας κρίνεται σκόπιμο να καταγραφούν κάποιες επισημάνσεις που αφορούν τις εργαζόμενες στις δομές Υγείας: Γιατρούς(ειδικούς, ειδικευόμενες, επικουρικούς), Νοσηλεύτριες, Παρασκευάστριες, Τεχνολόγους κ.α.
Αποτελεί κοινότυπη διαπίστωση , ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Νοσηλευτικών Υπηρεσιών των Υγειονομικών Δομών(Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, ΠΕΔΥ κ.α.) είναι Νοσηλεύτριες. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στα Μικροβιολογικά και Βιοχημικά Εργαστήρια, όπου κυριαρχούν οι Παρασκευάστριες.
Στον αντίποδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου το 40% του ιατρικού σώματος της χώρας είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Υπάρχουν μάλιστα ορισμένες ιατρικές ειδικότητες όπου κυριαρχεί το γυναικείο φύλο, όπως η Αιματολογία, η Αναισθησιολογία, η Βιοπαθολογία (Μικροβιολογία) η Δερματολογία, η Κυτταρολογία, η Παθολογική Ανατομική, η Παιδιατρική και η Παιδοψυχιατρική.
Το νομικό πλαίσιο στην εποχή μας εξασφαλίζει την ισότιμη αντιμετώπιση και συμμετοχή των δύο φύλων σε θέσεις ευθύνης. Ωστόσο η εφαρμογή των νόμων βρίσκει κοινωνικά εμπόδια, στάσεις, συμπεριφορές, που αλλοιώνουν το χαρακτήρα τους ή καθιστούν ανενεργό το ίδιο το περιεχόμενό τους. Η υποαντιπροσώπευση των Γυναικών σε θέσεις ευθύνης που καταγράφεται σε άλλους εργασιακούς τομείς, όπως π.χ. στην Εκπαίδευση, δε διαπιστώνεται στον Τομέα της Υγείας. Προς επίρρωση αυτού του γεγονότος αρκεί να αναφερθεί, ότι περίπου στο 50% των Κλινικών, Τμημάτων, Εργαστηρίων του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας προΐσταται ΓΥΝΑΙΚΑ.
Το αυξημένο εργασιακό άγχος στους χώρους υγείας οδηγεί στο Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης (burn out) που συνοδεύεται από συναισθηματική εξάντληση, αποπροσωποποίηση και απουσία επαγγελματικών στόχων. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Επίκουρης Καθηγήτριας του ΑΠΘ κυρίας Εύχαρις Παναγοπούλου, από επαγγελματική εξουθένωση υποφέρει το 41,7% των Νοσοκομειακών Γιατρών της Θεσσαλονίκης, το 49,1% των Ειδικευόμενων Γιατρών και το 63,6%(!) των Γυναικών. Το εντυπωσιακό αυτό ποσοστό σχετίζεται αναμφίβολα τόσο με τις εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας στους χώρους υγείας που επιδεινώθηκαν τα χρόνια της κρίσης, όσο και με τους πολλαπλούς ρόλους της εργαζόμενης Γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
Ένα ακόμη μελανό σημείο που πλήττει τη νέα εργαζόμενη Γυναίκα είναι το γεγονός, ότι η εγκυμοσύνη και η μητρότητα εξακολουθούν να επιδρούν ανασταλτικά στην εργασιακή ζωή των Γυναικών. Όπως κατέγραψε ο Συνήγορος του πολίτη στη 2η Ειδική Έκθεσή του(Φεβρουάριος 2011), παρατηρούνται σημαντικά προβλήματα στις άδειες ανατροφής παιδιού Ειδικευόμενων και Επικουρικών Γιατρών καθώς επίσης και στις εφημερίες Ειδικευόμενων Μητέρων.
Από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω συνοπτικά, βγαίνει νομίζω αβίαστα το συμπέρασμα, ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» (Οδυσσέας Ελύτης).
