Την ώρα που όλοι ασκούσανε κάποιοι κριτική για την καθυστέρηση στον ορισμό του τόπου διοργάνωσης της 36ης Π.Σ.Μ. βρέθηκε διαθέσιμος χώρος μόλις δεκαπέντε ημέρες πριν από την καθιερωμένη ημερομηνία της συνάντησης. Ακούστηκε η πιο έντονη κριτική από κάθε άλλη χρονιά, αλλά εκ των υστέρων η συντριπτική πλειοψηφία συμφώνησε ότι ήταν ένα από τα πιο ιδανικά μέρη που έχει γίνει η εκδήλωση τα τελευταία χρόνια. Αν υπήρχαν περισσότερες τουαλέτες για τους κατασκηνωτές θα ήταν τέλειο. Επίσης να πούμε ότι υπήρξε σημαντική αύξηση συμμετοχών και παραμονής μοτοσυκλετιστών μέσα στον χώρο της εκδήλωσης, σε σχέση πάντα με την προηγούμενη χρονιά.
Ο αριθμός των μοτοσυκλετών που κατέγραψε η γραμματεία πλησίασε τις 700 (!!!), ενώ προσθέτοντας τους συνεπιβάτες τα άτομα που έμεναν μέσα στον χώρο άγγιξαν σε αριθμό τα 1000. Ακόμη περισσότεροι ήταν αυτοί που μπήκαν με εισιτήριο ημερήσιου επισκέπτη. Ένα μέρος των εισιτήριων αυτών πήγαν σε κατοίκους της γύρω περιοχής που απλά παρακολούθησαν κάποιες συναυλίες, ενώ αρκετά τέτοια εισιτήρια πληρώθηκαν από μοτοσυκλετιστές της Θεσσαλονίκης που προτίμησαν να πηγαινοέρχονται στο σπίτι τους παρά να πληρώσουν το συνολικό κόστος παραμονής στον χώρο. Λάθος της ΜΟΤΟΕ θεωρούμε την διατήρηση του κόστους των 55€ ακόμη και για όσους ήρθαν το Σάββατο το απόγευμα!
Η περιοχή είχε πολλά θετικά…
Την ομορφιά της λίμνης, πολλές επιλογές για εκδρομές κάθε είδους, όμορφες διαδρομές και περιορισμένη κίνηση αυτοκινήτων στον δρόμο λόγω του παράλληλου αυτοκινητόδρομου. Η Θεσσαλονίκη ήταν σε απόσταση 50 χιλιομέτρων, η Θάλασσα πολύ κοντά (Σταυρός, Ασπροβάλτα, Ολυμπιάδα κλπ) αλλά δεν υπήρχε πυκνοκατοικημένο μέρος ακριβώς έξω από τον χώρο των Λουτρών Ν. Απολλωνίας με αποτέλεσμα τα γνωστά «ζωηρά παιδιά» να μην γίνουν πολύ ενοχλητικά σε άσχετους και ανυποψίαστους ανθρώπους.
Το γνωστό σκηνικό εκτόνωσης και επίδειξης στήθηκε δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο στην ευθεία της παλιάς εθνικής που περνούσε 200μ έξω από τον χώρο της εκδήλωσης. Για μία ακόμη φορά η παρουσία της αστυνομίας υπήρχε εκεί αλλά ήταν κυρίως διακοσμητική. Οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα σπίτια έξω από τα Λουτρά μάλλον διασκέδασαν από την όλη φασαρία. Ο θόρυβος από τις εξατμίσεις δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο για αυτούς που έχουν ακούσει πυροβολισμούς και βόμβες.
Μάλλον σαν στο… σπίτι τους ένοιωσαν!
Άσε που πιθανόν να φάνταζαν αστείοι στα μάτια τους όλοι αυτοί οι χορτάτοι δυτικοί που έβαζαν σε κίνδυνο την ζωή του χωρίς να υπάρχει λόγος, όταν κάποιοι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και ταλαιπωρούνται για να είναι ασφαλείς! Το ατύχημα που έγινε απλά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί στο τρελό σκηνικό που εξελισσόταν στον δρόμο. Τα όσα ακούστηκαν μετά ήταν πιο τρελά από αυτά που βλέπαμε να κάνουν στον δρόμο οι δεξιοτέχνες και γρήγοροι, πλην όμως ανώριμοι και ριψοκίνδυνοι αναβάτες.
Πολύ το συζητήσαμε όμως…
Αυτό που μου άρεσε στην 36η Π.Σ.Μ. είναι ότι έβλεπα να μένουν μέσα στον χώρο της οι αναβάτες για πολλές ώρες και να δημιουργούν παρέες και πηγαδάκια συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων. Ήταν άλλη η «Πανελλήνια» των θερμοκέφαλων έξω από τα Λουτρά και άλλη η «Πανελλήνια» μέσα στον χώρο της. Η πλειοψηφία έβγαινε έξω μόνο για εκδρομή και περιήγηση στην γύρω περιοχή. Ήταν κυρίως μέσα για να ζήσει το κλίμα, να δει μοτοσυκλέτες, να παρακολουθήσει δρώμενα και να συναντηθεί με όλους τους υπόλοιπους το βράδυ στις συναυλίες. Είχα χρόνια να το δω αυτό. Η οργάνωση δεν θα μπορούσε μέσα σε δύο εβδομάδες να είναι τέλεια. Όπως ήταν λογικό όλα έγιναν την τελευταία στιγμή και στο γόνατο. Και πάλι καλά. Λίγο η εμπειρία της οργανωτικής ομάδας, λίγο η συνεργασία με τους ανθρώπους των Λουτρών Ν. Απολλωνίας, τα προβλήματα ξεπεράστηκαν ανώδυνα. Το μέρος που βρέθηκε την τελευταία στιγμή ήταν ο λαγός του μάγου από το καπέλο. Οι συναυλίες καλές αν και ξαναείδαμε για πολλοστή φορά κάποιους συμπαθείς καλλιτέχνες. Δεν θεωρώ ότι ήταν οι καταλληλότεροι για να προσελκύσουν κόσμο εκτός Πανελλήνιας σε εκείνη την περιοχή.
Για μία ακόμη φορά συνάντησα φίλους, μίλησα μαζί τους, πέρασα καλά και έφυγα ευχαριστημένος. Αυτό είχα πάει να κάνω άλλωστε. Όσοι πήγαν για να γκρινιάζουν βρήκαν τις αφορμές που ήθελαν. Όπως έγραψα και στο άρθρο που έχει προηγηθεί, η Πανελλήνια είναι κάτι σαν το Άγιο Όρος. Αυτό που ψάχνεις εκεί, αυτό θα βρεις…
Γιώργος Νελόπουλος
