Γράφει η ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
Τι κι αν δε μιλάει, ξέρει, νοιώθει, πονάει και πάντα τις περισσότερες φορές, λυγάει από αφόρητους πόνους, αυτούς που του επέφερε η ίδια η ζωή, οι πρωταγωνιστές της και μάλιστα οι δικοί του, που θα τους ήθελε ως ίνδαλμά του, αλλά μετά τα τρέχοντα κι υπάρχοντα γεγονότα και καταστάσεις, που ζει, βιώνει και διαπραγματεύεται μαζί τους, για μια κοινή ισορροπία και μια επιτυγχάνουσα νηνεμία, κατόπιν τραγικών τυφώνων και φουρτουνών, είναι προς αποφυγή, συνειδητά κι απόλυτα αποδεκτά από αυτήν.
Τα παιδιά μας, τα παιδιά σας, μικρογραφίες των μεγάλων, όπως είθισται να λέγονται, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά εκείνο το πλάσιμο και η διάπλαση εκείνων των χαρακτήρων, που θα τα ακολουθούν, στη μετέπειτα ζωή τους,
Εκείνα τα μαρτύρια, τα βασανιστικά, εντός και εκτός εισαγωγικών, που τράβηξαν, βίωσαν, κυρίως τα λεκτικά, εκείνες οι άνανδρες επιθέσεις, δήθεν τονώσεως ηθικού και ποτέ καταβεβλημμένου τάχα δυναμικού της ψυχής τους, λες και οι άντρες δηλώνονται κι υποδηλώνονται, κατόπιν προσταγής και επιταγής, υποταγής, των λεγομένων και των πράξεών τους.
Κι όμως ο ανδρισμός, δεν εμπεριέχεται στα προσόντα, τα ανατομικά ενός άντρα, στο τι κουβαλάει πάνω του, αλλά στους τόνους αντοχής, περηφάνιας, λατρείας και κυρίως αγάπης, των αποθεμάτων εκείνων, που χει να δώσει και να παραδώσει, όχι ως κάτι επιτακτικό και βάρος, ως εξαναγκασμό και πεπεισμένος, πως έτσι διαπράττει το δικό του μη ενοχικό συμβολικό ποσοστό, ανευθυνότητας που διακατήχετο, αλλά κυρίως συνιστά και αποτελεί χαρακτηριστικό ανθρώπου που θέλει να ζει και να αναπτύσσεται, μέσα απ’ το μεγάλωμα, τις αξίες και τα ιδανικά, που θα εμπεριέχει, η δική του υπόσταση και σύσταση ζωής και υφής, αφής αυτής, ποτέ ανάρμοστης και απούσας, απ’ τις διαδραματιζόμενες δράσεις και ενέργειες του παιδιού του, αμέτοχος κι άβουλος να συνεισφέρει τον οβολόν του.
Όχι όμως το οβολόν, το χρηματικό, αλλά εκείνο στις τράπεζες και στις καταθέσεις, των συναισθημάτων του, των δικών του παροτρυνόμενων και προτρεπόμενων αλλαγών, χαρακτήρων και πτυχών αυτών, ούτως ώστε να συντελέσει και να διατελέσει, άρχων, όχι του σκότους, των ματιών τους, παρά το μέγιστο και υπέρλαμπρο, θεόφως της δικής του αλήθειας, ποτέ ψευδαίσθησης ή παραίτησης, αυτής.
Ψυχές, καρδιές, αιμορραγούν συνειδητά, ασυνείδητα ποτέ, εφόσον υπάρχουν εκείνες οι τραγικές φιγούρες, οι συνθήκες που ομολογούν και δρομολογούν, λεωφόρους διαμαρτυρίας και όχι μόνο διαμαρτυρίες για διάφορα φλέγοντα εθνικά ζητήματα, όπου ναι μεν οι παρουσίες τους είναι δυναμικότατες και φρασιολογιότατες, αλλά είθισται, ξέρετε, να ασχολούνται και με τα παιδιά τους, εκείνα που δε ζήτησαν να έρθουν σ’ αυτή τη ρημαδοζωή και να αντικρούσουν, να παλέψουν, ακόμα και να διαπαιδαγωγηθούν ναι μεν, με αρετές και αξίες, ιδανικά και πρότυπα, αλλά στην πορεία να δουν, όλα αυτά να γκρεμίζονται, να κατεδαφίζεται εκείνος ο θρόνος που τους βάλαν, πατεράδες ή μανάδες, ώστε να κληθούν να δράσουν, να αντιδράσουν, να αποστασιοποιηθούν, αλλά κυρίως να αναμοχλεύσουν εκείνες τις σωτήριες εσωτερικές τους δυνάμεις, προς επιβίωση, παραδειγματισμό προς καλυτέρευση της ίδιας τους της ζωής, μακριά από ίντριγκες, πάθη κα αλληλοκατηγορίες .
Τα εγκλήματα ψυχής που κάνουμε, θελημένα ή άθελά μας, είναι τόσο επικριτικά και τόσο βάναυσα και βάρβαρα, σε εκείνη τη ζυγαριά, των σωστών και των λαθών μας, των επιδιωκόμενων ή μη, επιτυγχανόμενων ή μη συγκρούσεων και τυμπανοκρουσιών τέτοιων, ώστε χάνεται κατά λέξη η ουσία και παραμένει ένα περιτύλιγμα, ναι μεν φανταχτερό και προκλητικό, προς όρασι των άλλων, αλλά το περιεχόμενό του, σαθρό, έτοιμο να σαπίσει και να αναδυθούν, εκείνα τα ζιζάνια, τα σαράκια που όπως τρώνε το ξύλο, έτσι τρώνε και τις ρίζες, εκείνες που έπρεπε να μπουν και να αναπτυχθούν.
Στην τελική αναρωτιέμαι, καταπίνοντας το φαρμάκι, το δηλητήριο όλων αυτών των πεπραγμένων γεγονότων, τι άλλο πιο πασιφανές και κοινότυπο;
ΤΙ ΨΥΧΗ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ;
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
