Του Γιάννη Μόνιου
Με την εξίσωση επιφέρουμε την «ισότητα» μεταξύ άνισων μερών, ντε και καλά εξισώνουμε τους μεν με του δε, υπολογίζουμε και μετρούμε το ίδιο κάτι με κάτι άλλο, λέμε «μπράβο» στους δε και στο κάτι άλλο, μεγαλώνουμε το μικρό και μικραίνουμε το μεγαλύτερο, αμείβουμε καλύτερα τους δεύτερους και δεν καλοβλέπουμε τους πρώτους κτλ. Στο ρήμα «εξισώνω» υπάρχει κάτι σαν διατακτική απόφαση, άνωθεν εκπορευόμενη. Διότι λ.χ. έτσι κουμαντάρουν οι ιδεοληψίες μας, δεν θέλουμε τα πρωτεία, αλλά τα δευτερεία και τα τριτεία, μας αρέσει η ομορφιά της μάζας, αφού εκεί φτουράν τα ψαρικά μας, διότι αηδία νιώθουμε προς καθετί εξέχον και προς όποιαν ευμορφία των φυσικών, νοητικών, ποσοτικών, ποιοτικών, μορφωτικών κτλ. διαφορών. Τι κι αν σπούδασες εσύ δεκαοχτώ τόσα χρόνια , οφείλεις να εξισωθείς με όποιους που σπουδάσανε πολύ λιγότερα. Έτσι γουστάρει η δεξιοτεχνία της αριστεροσύνης μας και το προκρούστειον μας, στο κρεβάτι της εξίσωσης το τάνυσμα από τη μία, το τσεκούρεμα από την άλλη. Πράγματα απλά, δεν χρειάζονται δα τα ντοκτορά. Αρκεί η αριστερίζουσά μας βούληση και το φασίζον «αποφασίζομεν και επιβάλλομεν».
Στην ισότητα, βασική αρχή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, καθιερωμένη συνταγματικά, πρωτεύει η δικαιοσύνη. Οι Θουκυδίδης – Περικλής την θέλουν έτσι: «Για μεν τις ιδιωτικές υποθέσεις (διαφορές) παρέχεται ισονομία σε όλους, ως προς την καταξίωσιν όμως, όπως ο καθένας ευδοκιμεί σε κάτι, έτσι και προτιμάται για την ανάληψη δημοσίου λειτουργήματος, με κριτήριο την προσωπική του αξία και όχι την κοινωνική τάξη». Με την ισότητα έχουμε λ.χ. όλοι τις ίδιες ευκαιρίες για να μπούμε στο πανεπιστήμιο. Όμως στην πορεία εσύ με ξεπερνάς, είσαι αξιότερος, ικανότερος, έχεις «αξίωσιν» και σου χρωστούμε καλύτερη αμοιβή και καταξίωση. Έτσι και στο άθλημα του δρόμου, ξεκινούμε από την ίδια αφετηρία, αλλά εσύ φτάνεις στο τέρμα πρώτος, εγώ είμαι πολύ πίσω. Εσύ πρέπει να δεχθείς τα πολλά «μπράβο», εγώ τα λιγότερα. Τωόντι, αυτό είναι ισότητα, που δεν θα πει ισοπέδωση, προς τα κάτω εξίσωση. Η ισότητα αυτή δεν εξαφανίζει τις φυσικές διαφορές ανάμεσα στα άτομα, διαφορές και ως προς την ψυχοσύσταση και ως προς τις ικανότητες και την δυναμικότητα του καθενός. Αναγκαία συνέπεια των διαφορών αυτών σε μια πολιτεία καλά οργανωμένη είναι ο καθένας να παίρνει μέσα σ’ αυτήν την θέση που του έχει ορίσει το φυσικό του, η «αξίωσίς» του και όχι η κοινωνική και οικονομική θέση του σπιτιού του. Και στις ηγετικές θέσεις σε όλους τους κλάδους της δημόσιας ζωής ν’ ανεβαίνουν εκείνοι που πραγματικά αξίζουν γι’ αυτές. Συνέπεια δηλ. είναι η σωστή ιεραρχία και ανάλογη αμοιβή των προσωπικών αξιών, ιεραρχία και ανάλογη αμοιβή που όχι μόνο θα αναγνωρίζει ο κάθε πολίτης, αλλά θα βοηθά και στο στήσιμό τους. Αυτή η ισότητα πρέπει να είναι ο πολυπυρήνας του ανθρωπιστικού ιδανικού μας, καθώς υπερτονίζει ο Αλέξανδρος Δελμούζος.
