Ξημερώματα της 27ης Ιουνίου 2015
Μετά από σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου στο Μέγαρο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, καθώς η επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους είχε λάβει, εκ μέρους των δανειστών, χαρακτηριστικά τελεσιγράφου, δεδομένης και της εκπνοής του τρέχοντος προγράμματος.
Το ερώτημα που τίθεται αφορά στο αν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας των τριών θεσμών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.), η οποία συμφωνία προτάθηκε στο Eurogroup της 25ης Ιουνίου 2015.
Συγκροτούνται αυτομάτως 2 πόλοι, υπέρ του ΝΑΙ και υπέρ του ΟΧΙ. Το παλαιό πολιτικό σύστημα των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενο από το Ποτάμι, διαρρηγνύει τα ιμάτια του καινοφανούς ενδύματος των αρνητών της υποδούλωσης της χώρας και ενδύεται το ιμάτιο του ευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού και της κατανόησης του Σόιμπλε και του Γερούν, που αλυχτούσαν κατά του ελληνικού λαού.
Εμείς, οι πολλοί, μετά την πολιτική ανάταση που είχαμε βιώσει, αμέσως με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (Φεβρουάριος 2015), νιώθουμε να μας συνεπαίρνει κάτι από το αεράκι της λησμονημένης φοιτητικής νιότης μας. Κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, κάτι μεγάλο θαρρούσαμε ότι κυοφορούσε η μήτρα της ιστορίας. Και στρατευόμαστε στο βουερό κοπάδι των ανθρώπων που έβγαζαν τη γλώσσα στους αλαζόνες τραπεζίτες της Ευρώπης και τους εγχώριους κυβερνήτες των ετών 1974-2015, οι οποίοι, εναλλασσόμενοι στην εξουσία, τσάκισαν και χρεωκόπησαν τη χώρα, αδιαφορώντας πλήρως για το άγονο και στέρφο χώμα που παρέδιδαν στις επόμενες γενιές.
Τα υπόλοιπα έχουν καταγραφεί στην Ιστορία. 61,3% του ελληνικού λαού ψήφισε υπέρ του ΟΧΙ και 38,69% ψήφισε υπέρ του ΝΑΙ
Κάθε χρόνο, μετά από κείνες τις μέρες, οι μνήμες έρχονται αδυσώπητες. Και είναι οδυνηρές. Κάθε χρόνο, μετά από κείνες τις μέρες, εγείρονται οι υποστηρικτές του ΝΑΙ και με (μας) κρεμούν στα μανταλάκια της προσωπικής και δημόσιας αδυσώπητης αμφισβήτησης. Όχι απαραιτήτως πολιτικής αμφισβήτησης. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να χειριστώ όχι τόσο την απογοήτευση από τη “μετατροπή” του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όπως χαιρέκακα αρέσκονται να παπαγαλίζουν οι Μενουμευρωπαιστές. Προσπαθώ να χειριστώ την ατολμία που έκτοτε επέδειξα για τη στήριξη των μεγάλων προσπαθειών που έγιναν από το 2015-2019. Τον ακούσιο(;) αφοπλισμό μου από κινηματικές και συλλογικές δράσεις που έπρεπε να υλοποιούνται εκείνο το χρονικό διάστημα. Την επανάπαυση, που πολλοί εξ ημών επιδείξαμε, θεωρώντας ότι είχε ξεκινήσει η υλοποίηση των οραμάτων της Αριστεράς. Δεν γνωρίζαμε τις σάπιες ρίζες του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Δεν είχαμε εμπειρία από την οσμή των σκανδάλων, τις εκδουλεύσεις, τις οικονομικές παρά φύσιν συμφωνίες. Οι περισσότεροι γνώριζαν, σαν έτοιμοι από καιρό, τον καθημερινό πολιτικό οργασμό που γεννά ο αγώνας που υλοποιείται κι ας μην πετυχαίνει πάντα, την αλληλεγγύη που γεννιέται χωρίς την παρουσία των ΜΜΕ, την ισονομία, την αξιοκρατία, τις αρχές εν τέλει της Αριστεράς. Μια Αριστερά που και η ίδια ξαφνιάστηκε από την λαϊκή αποδοχή και ζορίστηκε πολύ να ανταποκριθεί στην προσμονή και τις ελπίδες που πάνω της ακούμπησε τρυφερά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (κι όχι μόνο όσοι τη ψήφισαν).
Φέτος όμως, 5 χρόνια μετά, και κάτω από την λουστραρισμένη ισοπεδωτική μιντιακή προπαγάνδα που υφιστάμεθα, την καθημερινή εξύμνηση των έργων και των ημερών της λαοπροβλήτου κυβέρνησης (εις πολλά τα έτη!!) την οικογενειοκρατία, τον λαϊκίστικο ακροδεξιό λόγο, την Πέτσ-ινη λίστα χορτασμού των ΜΜΕ που δεν λέει να φανερωθεί, τη διολίσθηση προς τα δεξιά όμορων (θεωρητικά) ιδεολογικών χώρων, τον μετασοσιαλιστικό ρεαλισμό στον Πολιτισμό και τη Δημόσια Τάξη (πάλι δε θα διαβάσει το επερχόμενο Μνημόνιο ο υπουργός) και άλλα αποικιακά, φέτος λέω να ομολογήσω πού αφιερώνω την ΑΡΝΗΤΙΚΗ ψήφο μου.
To OXI μου λοιπόν εκείνης της μέρας είναι περήφανα αφιερωμένο:
Στις γιαγιάδες των χωριών του Παγγαίου, που συνωμοτικά, πριν μπουν στην κάλπη, μας έδειχναν το ΟΧΙ χαμογελώντας σαρδόνια
Στον γιό μου που το προηγούμενο βράδυ μου είπε στο τηλέφωνο πόσο τυχερός κι ευτυχής αισθάνεται, όντας φοιτητής, που συμμετέχει στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας υπέρ του ΟΧΙ.
Στον αδυσώπητο κανιβαλισμό των ΜΜΕ, την λυσσώδη παραπληροφόρηση και προσπάθεια μετατροπής της κοινής γνώμης υπέρ του ΝΑΙ – Πόσο πολύ χαρούμενοι νιώσαμε βλέποντας την ταπείνωση των τηλεοπτικών «δημοσιογράφων», που για 10 μέρες συνεχόμενες έχυναν στην καρδιά και το μυαλό ενός ολόκληρου λαού τον διχασμό και την πειθήνια υποταγή στους Ευρωπαίου τραπεζίτες.
Αφιερώνω το ΟΧΙ μου στον Σημίτη του «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και τον Πάγκαλο που ανερυθρίαστα παρέδωσε τον Οτσαλάν
Στην μπόχα των μιζών και των σκανδάλων που συμβάδιζαν για 40 χρόνια με τη διακυβέρνηση των αρίστων και κατοπινών συνεταίρων
Στον αυταρχισμό του Σαμαρά και την υπερμεγέθη φιλαυτία του Βενιζέλου
Στα πολιτικά τζάκια που ακόμη και τώρα πληγιάζουν το σώμα της χώρας μου
Στα χιλιάδες ανοιγμένα κεφάλια και σακατεμένα κορμιά των νέων παιδιών που κατέβηκαν στους δρόμους και διεκδίκησαν το αυτονόητο: Περισσότερη Δημοκρατία!
Στον πρωθυπουργό της χώρας που τον συνέτριψαν εκείνο το βράδυ στα άδυτα των Βρυξελλών τα ανθρωπόμορφα γεράκια της πολιτισμένης Δύσης
Αφιερώνω το ΟΧΙ μου στους φίλους μου που μεγαλώσαμε με τις αρχές των φτωχών γονιών μας, οι οποίες και όπλισαν το αξιακό οπλοστάσιό μας και μας συντροφεύουν στα δύσκολα της καθημερινότητάς μας.
Στους χιλιάδες χιλιάδων συνοδοιπόρων και συντρόφων που άντεξαν στα δύσκολα, έκαναν κομπόδεμα τις αντοχές τους και αγωνίζονται σήμερα για να επανέλθουν τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων.
Αυτό το περιεχόμενο και αυτήν τη σημασία προσδίδω εγώ στο δικό μου ΟΧΙ! Συναισθηματικό εν πολλοίς αλλά βγαλμένο από τις καρδιές μας. Για τον αγώνα που δεν χάθηκε. Για τις προσδοκίες που ξανανθίζουν. Για το μέλλον που θα το ζυμώσουν ανθρώπινα νεανικά χέρια, δίχως αποκλεισμούς, δίχως εξαιρέσεις, δίχως φασισμό, δίχως αυταρχικότητα και δίχως καπηλείες.
Υ.Γ
59 χρόνια τώρα δεν τόλμησα ν αμφισβητήσω τον πατριωτισμό κανενός ! Δεν δέχομαι όμως και την αμφισβήτηση της δικής μου αντίληψης και ευαισθησίας για ό,τι εγώ θεωρώ εθνικό και πατριωτικό καθημερινά, ως ενεργός εκπαιδευτικός και πολίτης. Η «αναφυλαξία απέναντι στο εθνικό και πατριωτικό», που ως ευφυολόγημα εκτοξεύθηκε από τον «εισαγόμενο» και νυν εγχώριο βουλευτή εναντίον των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφεται ως απαξιωτική και αμετροεπής. Η 23μηνη θητεία μου ως λοχίας ΤΘ στην Καρωτή του Έβρου είναι η δική μου εθνική και πατριωτική κατάθεση – αντίβαρο στους λογής φλύαρους Γκόρτσους του da Capo του Κολωνακίου και του Zonars της Πανεπιστημίου
Με εκτίμηση
Λυμπεράκης Δημήτρης, Εκπαιδευτικός / Σύμβουλος ΠΕ Καβάλας.
