Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου
Ο Έλληνας συνταγματάρχης όμως, από τις κακουχίες του πολέμου, αρρώστησε και πέθανε. Η γυναίκα του και η μικρή τους κόρη, η Δάφνη, έμειναν απροστάτευτες. Η Δάφνη, ήταν νοσοκόμα στον Ευαγγελισμό. Όμως ο αρραβωνιαστικός της δεν είχε εργασία σταθερή. Εκτός αυτού, πάντα υπήρχε αναταραχή στην Ελλάδα. Πώς να αποφασίσεις για οικογένεια; Η Δάφνη αγαπούσε την τόσο ανθρωπιστική δουλειά της, αλλά η οικογένεια γι’ αυτήν είχε προτεραιότητα!
Αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Έτσι τα βρήκε, έτσι τα ακολουθούσε. Αλλά η γυναίκα δεν μπορεί να δουλεύει και να γεννά, να διαπαιδαγωγεί και να δουλεύει συγχρόνως. Κάτι από όλα δεν θα πάει καλά. Τα δύο καρπούζια κάτω από μία μασχάλη, δύσκολο να τα σηκώσεις…
Γιατί πριν 40 χρόνια, οι πάνες μωρών, ήταν υφασμάτινες, πλένονταν στο χέρι, απλώνονταν και σιδερώνονταν από σιδερένια σίδερα, γεμάτα με αναμμένα κάρβουνα. Και αυτό, ήταν μόνο μία από τις εργασίες που έπρεπε, μια νοικοκυρά να κάνει. Δεν μπορούσε να βρει χρόνο, αν είχε δύο – τρία παιδιά, να τρέξει και σε εργασία έξω από το σπίτι της. Όλα αυτά σκέφτηκε η νεαρή, αλλά σοφή Δάφνη και έγραψε γράμμα του αδελφού της, ότι αποφάσισε να τον ακολουθήσει και ότι ζητά την συμπαράστασή του, τον πρώτο καιρό. Φυσικά, ο μεγάλος αδελφός, ήταν, είναι και ευχόμαστε στο μέλλον να μην αλλάξει η σοφή αυτή παράδοση, προστάτης της οικογένειας. Ειδικά, αν πεθάνει ο πατέρας!
Η Δάφνη, επειδή εργαζόταν αλλά και επειδή ο πατέρας είχε αφήσει τελευταία επιθυμία, αλλά και ένα πόσο, αν ποτέ ταξιδεύσει για Καναδά η μονάκριβη κόρη, να πετάξει και όχι να ταλαιπωρείται δύο εβδομάδες στο πλοίο, έβγαλε αεροπορικό εισιτήριο για Μόντρεαλ. Ήταν τα πρώτα αεροπλάνα που τότε πετούσαν για εδώ. Μικρά, πολυθόρυβα, χωρίς περιττή πολυτέλεια, όμως διένυαν τον ωκεανό, φέρνοντας με ασφάλεια τους επιβάτες στο Μόντρεαλ.
Η Δάφνη, φίλησε την μάνα και τον καλό της, έκανε τον σταυρό της και θαρρετά, δίχως φόβο στην καρδιά, επιβιβάστηκε στο μικρό σκάφος. Είχε λαχτάρα να σφίξει στην αγκαλιά της τον αδελφό της, μετά από πολύ καιρό. Να γνωρίσει την καινούργια αδελφή. Γιατί έτσι θεωρούσε την γυναίκα του. Πέταξε το μικρό σιδερένιο πουλί, διασχίζοντας και κατατρώγοντας λαίμαργα την απόσταση.
Η Δάφνη καθισμένη στην θέση δίπλα στο παράθυρο, θαύμαζε τις αλλαγές των τοπίων. Ανυποψίαστη για τα μέλλοντα. Νέα, λυγερόκορμη, όμορφη Ελληνίδα, διέσχιζε τους ορίζοντες, γεμάτη οράματα και δύναμη, να προκόψει, στον νέον τόπο. Μετά από πολλές ώρες πτήσης, επιτέλους το αεροπλάνο προσγειώθηκε ομαλά, στο αεροδρόμιο του Μόντρεαλ. Η ψηλή, γαλανομάτα κόρη, περπάτησε μέχρι τον μικρό χώρο αναμονής. Βαθειά συγκίνηση την κατέλαβε. Τα μάτια της έψαχναν ανυπόμονα το αγαπημένο πρόσωπο του αδελφού της. Οι υπόλοιποι επιβάτες την προσπερνούσαν βιαστικά και άκουγες παντού γύρω, επιφωνήματα χαράς και καλωσορίσματα.
Μα… πού ήταν ο λατρεμένος της αδελφός; Μήπως της έπαιζε κάποιο παιχνίδι κρυμμένος πίσω από κάποια κολώνα όπως πάντα συνήθιζε από τότε που έτρεχαν και έπαιζαν, μικρά παιδιά, στο σπίτι; Ήταν κάποιο από τα συνηθισμένα παιδικά τους παιχνίδια; Πόσο πειραχτήρι ήταν πάντα. Μήπως αυτά θυμήθηκε τώρα; Παντρεμένος και παίζει; Σκέφτηκε το αθώο κορίτσι. Η απορία, το αστείο, η απουσία γνώριμης παρουσίας, έγινε ξαφνικά αγωνία και φόβος. Μήπως κάτι κακό συνέβη στον αγαπημένο αδελφό της;
Αυτή ήταν η αιτία που άφαντος μένει; Δεν της μένει, από το να περιμένει καρτερικά… Και αυτό κάνει. Με την μικρή της βαλίτσα κοντά και τα μάτια στην πόρτα, προσμένει.
Φυσικά, πριν σαράντα, πενήντα χρόνια, τα κινητά ήταν όνειρο επιστημονικής φαντασίας. Τότε στα χωρία και στις πόλεις, ένα τηλέφωνο υπήρχε για όλο το χωριό. Αυτό βρισκόταν ή στο μπακάλικο, ή σε κάποιο περίπτερο της συνοικίας. Έτσι έβγαινε ο περιπτεράς και φώναζε τον γείτονα, ότι είχε τηλεφώνημα κι αυτός έτρεχε στο περίπτερο να απαντήσει. Επίσης υπήρχε η πρόσκληση τηλεφώνου στον τηλεφωνικό οργανισμό με ραντεβού. Ακόμη και στο Μόντρεαλ, όλα ήταν σε αρχέγονη μορφή. Έτσι η Δάφνη μας, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει…
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
