Από το Μέγαρο Μουσικής ξεκίνησε το μουσικοθεατρικό ταξίδι μνήμης που έγραψε ο «σοφός» Λέων Α. Ναρ, Σαλονικιός με εβραϊκή καταγωγή, καθηγητής φιλόλογος με πτυχία και θαυμαστές περγαμηνές, πολυγραφότατος κι αστείρευτη πηγή αναβλύζουσα διαρκώς πνεύμα και γνώση, πέρασε από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και τα Γιάννενα και κάνει στάση τώρα στο «Μικρό» της Μονής Λαζαριστών και το Κ.Θ.Β.Ε. που το αγκάλιασε, έχει σκοπό να το περιοδεύσει σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ο μόλις 42 ετών συγγραφέας, αποτίνει φόρο τιμής στους Εβραίους του Ολοκαυτώματος, μας γνωρίζει τον σεφαραδίτικο πολιτισμό μέσα από τραγούδια και αφηγήσεις, κυρίως δε, μας θυμίζει ότι στη Θεσσαλονίκη την πολυπολιτισμική των αρχών του εικοστού αιώνα, ζούσαν αρμονικά Ελληνες, Εβραίοι, Τούρκοι, Βούλγαροι, σημάδι τρανταχτό της μεταναστευτικής προϊστορίας όλων μας.
Ο Μιχάλης Σιώνας πήρε το ιστορικό υλικό τεκμηριωμένο με ημερομηνίες, πρόσωπα και γεγονότα και εμπλουτισμένο με ανθρώπινες ιστορίες, όπως ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Ζάνας και του Γκάμπυ, ενώ με τη σύζευξη μορφών τέχνης (υποκριτικής, μουσικής, τραγουδιού, χορού) και τεχνολογίας, έδωσε μέσα σε εβδομήντα λεπτά μια ολόκληρη εποχή και τις συνιστώσες της. Γιαγιά και εγγονός ανακάλεσαν εικόνες κι εμπειρίες, ζωντάνεψαν σκηνές περασμένων χρόνων, σκόρπισαν τον Ενεστώτα και τον Παρατατικό στην αίθουσα ασύμμετρα, απρόσμενα αλλά συγκινητικά και ενθουσίασαν τους θεατές.
Ζωντανή μουσική επί σκηνής κι ένα έξοχο εύρημα. Κάθε επιφάνεια έγινε οθόνη, όπου προβλήθηκαν στιγμιότυπα –ντοκουμέντα , ενώ η κάμερα σε λειτουργία κατέγραφε τη δράση και την παρουσίαζε ταυτόχρονα πάνω σε τοίχο, σε έπιπλα, σε σώματα, σε μαντήλες.
Η ανθρώπινη φωνή, το εκφραστικότερο και πλουσιότερο σε αποχρώσεις μουσικό όργανο, έχει χρησιμοποιηθεί με αναρίθμητους τρόπους στη μουσική και τα τραγούδια των διαφόρων λαών. Από τον απλό αναστεναγμό, το γέλιο και την ομιλία με τα εκατοντάδες φωνήματα όλων των γλωσσών της υφηλίου, έως τη μίμηση των ήχων της φύσης και των μηχανών, ακόμη και των άλλων μουσικών οργάνων. Από τη θεωρία στην πράξη μας πέρασαν οι δυο εξαίρετοι ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. Σοφία Καλεμκερίδου και Γιάννης Χαρίσης.
Η γιαγιά Ζάνα που έπαιξε, τραγούδησε σεφαραδίτικα και σμυρναίικα γνωστά τραγούδια κι ο εγγονός Ιντό, μετανάστης τρίτης γενιάς στην Αμερική, που ένωσε το παρόν με το παρελθόν με οδηγό τη μνήμη. Δικαίως καταχειροκροτήθηκαν στο εμπνευσμένο φινάλε με την τηλεφωνική επικοινωνία των δυο χαμένων από την ίδια τη ζωή «εραστών».
Οπου κι αν συναντήσετε την παράσταση, δείτε την. Αξίζει πολλούς επαίνους.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας
Σκηνικά- Κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας
Φωτισμοί- Διδασκαλία κάμερας: Χάρης Πάλλας
Video mapping: Κλεάνθης Καραπιπέρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λίλα Βλαχοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Ναταλία Λαμπροπούλου
Διανομή: Σοφία Καλεμκερίδου, Γιάννης Χαρίσης
Μουσικοί επί σκηνής: Στέλλα Καμπουρίδου (καβάλ), Γιώργος Μιναχείλης (κανονάκι), Ηλίας Σαρηγιαννίδης (πολίτικο λαούτο).
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ