Μια εξαιρετική παράσταση από μια σπουδαία θεατρική ομάδα.
Ομάδα για πολλά χειροκροτήματα. Και διακρίσεις και βραβεία. Είναι στον Δήμο ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ Θεσσαλονίκης και στα χέρια του «μαέστρου – σκηνοθέτη – ενορχηστρωτή» Δημήτρη Σακατζή. Έχω δει επαγγελματικές του δουλειές , τις έχω χαρακτηρίσει ευφυείς, τουλάχιστον, κι έχω, ήδη, καταχωρίσει την υπογραφή του στις εγγυήσεις-προϋποθέσεις για μια υψηλού επιπέδου παράσταση.
Στο Δημοτικό Θέατρο «Σταύρος Τσακίρης», στη Σταυρούπολη, βρέθηκα προχθές μέσα σε μια υπερπλήρη αίθουσα για να δω το «Παραμύθι χωρίς όνομα» , παράσταση που, ήδη, δαφνοστεφανώθηκε από το θεατρόφιλο κοινό. Επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει ερασιτεχνικό θέατρο κι επειδή ο Δημήτρης Σακατζής είναι τελειομανής, ευρηματικός πάντα, λάτρης της λεπτομέρειας και σπουδαίος συντονιστής πολυπληθών θιάσων επί σκηνής, κρατούσα- κατά την είσοδό μου – μεγάλο καλάθι. Και το γέμισα. Ψυχική ευφορία, απόλυτη ικανοποίηση και θαυμασμό για τη μονάδα και το σύνολο.
Κατ’ αρχάς , ερασιτεχνικό θέατρο είναι ένας θεσμός που υπηρετείται αφιλοκερδώς από εραστές της θεατρικής τέχνης. Άλλωστε, το θέατρο είναι τέχνη ομαδική, άρα είναι στον αντίποδα όποιας άλλης μοναχικής τέχνης, όπως η ποίηση, η πεζογραφία, η ζωγραφική , η γλυπτική, η μουσική. Όλες έχουν ανάγκη το κοινό και όλες απευθύνονται σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους αλλά η διακονία τους δεν έχει ανάγκη συνεργατών. Ασκείται κατά μόνας. Το θέατρο, όμως, χρειάζεται συμπαίκτες, έστω κι αν είναι ένας ο ηθοποιός. Χρειάζεται σκηνοθέτη, σκηνογράφο, ενδυματολόγο, μουσικό, χορογράφο, φροντιστή, συγγραφέα πρωτίστως και ,βέβαια , σκηνή, έστω και αν αυτή είναι ένα τραπέζι ή ένα σαλόνι. Άρα, είναι μια επικοινωνιακή συνθήκη. Για να συνυπάρξεις σκηνικά, ν’ αφομοιώσεις και ν’ αποδώσεις συγκρούσεις, σχέσεις, φιλίες, έρωτες, απωθήσεις, ν’ αποδεχτείς την ιδιαιτερότητα του άλλου ως φυσικού προσώπου και συνάμα ως υποκριτή.
Όταν σε μια πόλη ή σε μια γειτονιά- συνοικία μερικοί επαγγελματίες, νοικοκυρές, φοιτητές, μαθητές μετέχουν σε μια θεατρική ερασιτεχνική προσπάθεια σκηνικής ερμηνείας, η ίδια η συνύπαρξη είναι μια νίκη της κοινωνικότητας. Σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος, ο διψασμένος για μόρφωση άνθρωπος, απομονώνεται στην ανάγνωση, την ακρόαση αλλά και λιμνάζει στον καναπέ της τηλεόρασης και τη μοναξιά του διαδικτύου, το θέατρο είναι σωσίβιο, είναι άνοιγμα στον διπλανό, είναι εγγύτητα, ανοχή και κατανόηση των αναγκών και των συναισθημάτων του συνανθρώπου. Άρα, το ερασιτεχνικό θέατρο είναι θεμελιώδης πράξη κοινωνικοποίησης. Προσωπικά το βιώνω εδώ και χρόνια, αλλά και το είδα, το ένιωσα στη συγκεκριμένη παράσταση.
Το έργο πασίγνωστο και διαχρονικό, σήμερα δε, εξαιρετικά επίκαιρο. Αποτελεί διασκευή του γνωστού ομώνυμου αφηγήματος της Πηνελόπης Δέλτα. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ολοκλήρωσε το δικό του έργο το 1959. Την ίδια χρονιά παίχτηκε από το θίασο του Βασίλη Διαμαντόπουλου και της Μαρίας Αλκαίου. Ο συγγραφέας κρατώντας τη γενική γραμμή, τη δράση και τα πρόσωπα του αφηγήματος, το διασκεύασε ελεύθερα, το διεύρυνε, το προσάρμοσε στην εποχή του και του έδωσε τους δικούς του στόχους και τους δικούς του υπαινιγμούς. Στην πικρή και δραματική σάτιρα της Π. Δέλτα, ο Ι. Καμπανέλλης πρόσθεσε φρέσκια, διατηρώντας όλη τη μαγεία και την αφέλεια του παραμυθιού και οικοδομώντας πάνω σ’ αυτά ένα θεατρικό έργο με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Σαφώς υπάρχουν επιδράσεις από το «επικό θέατρο» του Μπρεχτ αφηγηματικά, με κίνηση και δράση συνόλου και όχι ατόμων, με έντονη κοινωνική κριτική, με πολλή σάτιρα και λαϊκή θυμοσοφία και με ανθρώπους «καλούς» ή «κακούς», ανάλογα με τις συνθήκες που ζουν.
Εδώ, λοιπόν, ένας οπορτουνιστής βασιλιάς μιας χώρας δίχως όνομα την οδηγεί σε χρεωκοπία και το βασίλειο εξαρτάται από την οικονομική βοήθεια των γειτόνων, που ανάμεσά τους, είναι κι ο «θείος βασιλιάς». Λίγο πριν από την κατάρρευση, τα ηνία παίρνει ο διάδοχος που αναλαμβάνει να βγάλει τη χώρα απ’ το αδιέξοδο αλλά δυσκολεύεται, καθώς συγκρούεται με τους ανώτατους άρχοντες. Παράλληλα, δέχεται και πόλεμο από τον γείτονα «θείο βασιλιά». Μετά από ευτράπελα και περιπέτειες, ο λαός είναι εκείνος που σώζει την κατάσταση, καθώς εξεγείρεται και νικά τον «θείο». Ο άβουλος βασιλιάς επιβραβεύει τον γιο του παραχωρώντας του το βασίλειο.
Μοιάζει με σύγχρονη ελληνική, πολιτική αλληγορία. Κι όμως γράφτηκε πριν από 118 χρόνια. Το τόσο επίκαιρο, αλληγορικό περιεχόμενο αλλά και η ξεχωριστή πορεία του ίδιου του έργου μέσα στα χρόνια πολλαπλασιάζουν, προφανώς, τις ευθύνες όποιων καταπιάστηκαν σήμερα με το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Πολύ περισσότερο, εφόσον το επιχειρούν με ερασιτεχνικό θίασο. Ο Δημήτρης Σακατζής, έξυπνος άνθρωπος, ικανότατος σκηνοθέτης, έμπειρος καθοδηγητής επαγγελματιών, πόσω μάλλον ερασιτεχνών, έλυσε τον γόρδιο δεσμό επιλέγοντας να σταθεί απέναντι στο έργο της Π. Δέλτα σα να ήταν θεατρικά και μουσικά «παρθένο». Το έντυσε με εξαιρετικές μουσικές του Δημήτρη Οικονόμου , οι σκηνές άρχιζαν και τελείωναν με ταμπλό-βιβάν που στη συνέχεια ζωντάνευαν και η δράση ξεκινούσε από κει που είχε σταματήσει. Φρόντισε τα κοστούμια να είναι χαρακτηριστικά στίγματα στις ιδιότητες που έπλασε ο κάθε ηθοποιός, μπόλιασε το ρεαλιστικό με το σουρεάλ στοιχείο σε θαυμαστή αντίστιξη, προσάρμοσε τα σκηνικά σ΄ έναν αόριστο τόπο, δίδαξε την υπερβολή στις ερμηνείες για να περάσει η ιστορία ως παραμύθι, αλλά η αιχμηρή σάτιρα ήταν παρούσα , ενώ το χιούμορ έρευσε άφθονο κι η πλατεία το ευχαριστήθηκε δεόντως. Τα γέλια δυνατά στα σουρεαλιστικά σημεία, σιγανά και «ιδιωτικά» στις υπαινικτικές στιγμές, όταν έφερναν το σήμερα μέσα από το χθες στη σκέψη των θεατών. Ένα μεγάλο μπράβο μοιράζεται ισάξια στους ερασιτέχνες ηθοποιούς. Εξαιρετική απόδοση χαρακτήρων. Αξιοθαύμαστος συντονισμός στη σκηνή, εναλλαγές και ρυθμοί γρήγοροι, παντελής απουσία σαρδάμ στη δίωρη διάρκεια της παράστασης , άλωση της σκηνής από όλους, καρτουνιστικά σκηνικά (καρικατούρες φοίνικες) και ατμοσφαιρικοί φωτισμοί.
Θα πρέπει να τονίσω ότι αντί εισιτηρίου ο κόσμος έφερε τρόφιμα και άλλα είδη για το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου και θα χειροκροτήσω ξανά το αποτέλεσμα και όλους τους συντελεστές.
Ταυτότητα παράστασης:
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΚΑΤΖΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΑΦΙΣΑΣ: ΛΑΜΠΩ ΚΥΠΡΙΑΝΙΔΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΩΝ: ΤΑΚΗΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΜΑΚΗΣ ΜΑΡΙΑΔΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΣΑΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΟΥΤΣΙΔΗΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ Κ .ΛΙΑΝΑ ΠΑΛΑΧΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ
ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΙΩΝΑΚΗ
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΑΡΙΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΑΚΑΤΟΣ
ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ
ΜΑΡΙΑ ΑΓΑΠΗ ΟΥΖΟΥΝΗ
ΦΤΩΧΟΜΑΝΑ ΠΟΠΗ ΣΑΣΣΟΥ
ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΣ ΛΙΝΑ ΖΗΣΙΟΥ
ΣΙΔΕΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΩ
ΔΙΚΑΣΤΗΣ-ΦΙΛΙΠΠΟΣ-
-ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΑΜΑΛΙΑ ΘΕΟΧΑΡΟΥΔΗ
ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ
ΚΟΥΤΣΟΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΡΕΜΠΛΗΣ
ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΙΣΙΡΛΙΔΟΥ
ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΑΛΤΣΙΔΗΣ
ΜΟΥΓΓΟΣ ΚΩΝ/ΝΑ ΜΠΑΡΟΥΤΟΓΛΟΥ
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
