του Παύλου Λεμοντζή
Κι εφόσον η μαντάμ Μακρόν έχει μακρύ χέρι και το χαστούκι της έχει τόση επιρροή στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ώστε να ασχολούνται μ’ αυτό σοβαροί και «ασόβαροι» συντάκτες και παρουσιαστές, εφόσον ένας ηγέτης του διαμετρήματος Μακρόν τσαλακώθηκε, τρίκλισε και σώθηκε από την κατρακύλα στη σκάλα αεροσκάφους, χάρη στη μπάρα -πάντα μια μπάρα σε λυγίζει, εκτός αν είσαι μεταλλιούχος Ολυμπιάδας- γιατί δεν υιοθετεί η παγκόσμια κοινότητα αυτήν την πρακτική;
Γερά χαστούκια χρειάζονται ίσου, αν όχι μεγαλύτερου δυναμικού και όγκου ηγέτες, όπως Νετανιάχου, Πούτιν, Τραμπ και λοιποί δογματικοί, αιμοσταγείς σαρικικοφόροι, όπου γης.
CHERCHEZ LA FEMME, αλλά ελλείψει συζύγου τύπου Μπριζίτ στην οικουμένη, τι να σου κάνει η πρώτη κυρία των ΗΠΑ, πέρα από μοντελάκια υψηλής ραπτικής ασορτί με τη θυμωμένη μούρη; Τι να σου κάνει η ποτισμένη με διαταγές εβραία σύζυγος, που έχει λόγους να κρύβεται; Τι να σου κάνουν οι Ρωσίδες καλλονές με το πιστόλι στον κρόταφο;
Οπότε; Μία είναι η λύση. Να νοικιάσουνε οι αντιφρονούντες την οριτζινάλ Μπριζίτ. Είναι πολύ πιθανό, ως έξυπνος άνθρωπος, να το διαπραγματευτεί ο Γάλλος Πρόεδρος.
Παρότι η σατιρική πένα μου έχει διάθεση διακωμώδησης συμβάντων, όπως αυτό το «χαριτωμένο» event στο προεδρικό γαλλικό αεροσκάφος σε αεροδρόμιο του Βιετνάμ, η σκληρή πραγματικότητα στάζει πόνο, δάκρυα και αίμα.
Άμαχοι, ενήλικες και παιδιά ενταφιάζονται σε ομαδικούς τάφους σε Παλαιστίνη και Ουκρανία, άνθρωποι λιμοκτονούν κι οι σφαίρες δε σταματούν να σκοτώνουν ζωές και εκεχειρίες. Η τραγική κατάσταση ξεπερνά κατά πολύ τις παράπλευρες απώλειες πολέμου και μεγεθύνθηκε σε γενοκτονία.
Σε έναν μεσοαστικό κόσμο τάξης και σταθερότητας, το βάρβαρο γεγονός των ανθρώπινων απωλειών είχε διαρρήξει, αν όχι ισοπεδώσει, την ιστορική αφήγηση της αισιοδοξίας και της προόδου, η οποία είχε βασιλεύσει στην ευρωπαϊκή ζωή της προπολεμικής εποχής και στην ισραηλινή ζώνη μετά τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, το 1979.
Η σιωπηλή αστική πίστη, τόσο στο νόημα όσο και στη συνεκτικότητα της Ιστορίας, έχει συντριβεί.
Αν το Άουσβιτς αποτελεί τη μετωνυμική συντομογραφία του βιώματος της διάλυσης, που χαρακτηρίζει την ιστορική εμπειρία του 20ου αιώνα, η ισχύς της κάνει εύκολο να ξεχνάμε ότι πριν από αυτό υπήρξε μια άλλη τομή που διέρρηξε οριστικά τη γραμμή της συνέχειας η οποία συγκροτούσε την ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης αφήνοντας το ανεξάλειπτο σημάδι της στη συνείδηση της προηγούμενης γενιάς –επρόκειτο για την τομή του Μεγάλου Πολέμου.
Στον 21ο αιώνα η Ιστορία καταγράφει θηριωδίες από τον ηγέτη εκείνων που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος στον παραλογισμό ενός φασίστα και από έναν ισόβιο κατακόκκινο Πρόεδρο, με αχαλίνωτες επεκτατικές ορέξεις. Μιλάμε πλέον για τη σύγχρονη μεγάλη τομή.
Αυτή ακριβώς η τομή, στην παρούσα της έκταση, από την οδύνη και την απώλεια έως το πένθος που τη διαπερνά, κι από τις γλώσσες και τις πρακτικές του πένθους στις οποίες παραδοσιακά και μοντερνιστικά στοιχεία αναμειγνύονται , ή μάλλον παραδοσιακοί κώδικες και θέματα αναδιατυπώνονται και με μοντερνιστικούς όρους, έως το πώς αυτές οι γλώσσες (Ευρώπης και Αμερικής ) και πρακτικές (συζητήσεις και συμφωνίες), μαζί με το πένθος, επιχειρούν να στραφούν προς το μέλλον, είναι μια άκρως τρομακτική και ρευστή κατάσταση για την ανθρωπότητα, με άγνωστο το χρονικό σημείο σταθεροποίησης της.
Στο μεταξύ, ανάμεσα στις καταστροφικές και εφιαλτικές εικόνες πτωμάτων στη Γάζα και στην Ουκρανία, οι παπαράτσι σφηνώνουν και μερικές αστειότητες του ύφους και ύψους «Ξεκουμπίσου χαμένε!», για να ελαφρύνει η βαριά καθημερινή ατμόσφαιρα που κερνάνε τα Μέσα Ενημέρωσης, τα σοβαρά και τα «ασόβαρα».
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
