Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα αποκτά σύγχρονους αυτοκινητόδρομους. Η θεωρία λέει πως όταν έρχεται ένας δρόμος, φέρνει μαζί του και την ανάπτυξη. Η μεταφορά αγαθών γίνεται πιο γρήγορα, όπως και οι μετακινήσεις των πολιτών προς τουριστικά μέρη, ενώ υπάρχει και ασφάλεια, σώζονται ζωές.
Αυτός ο κανόνας όμως δεν ισχύει για την Ελλάδα. Οι περισσότεροι νέοι δρόμοι στην Ελλάδα είναι ΖΗΜΙΟΓΟΝΟΙ. Παρά τα πανάκριβα διόδια, οι εταιρείες όχι μόνο δεν έχουν κέρδη, αλλά το ίδιο το κράτος ΠΛΗΡΩΝΕΙ κάθε χρόνο τα ελλείμματα τους. Μόνο για τον δρόμο Αθήνα – Λαμία, το κράτος έχει καταβάλλει πάνω από 125 εκατ. ευρώ για την χασούρα της εταιρείας. Πολύ μεγαλύτερα είναι τα ποσά που δίνει το κράτος στον δρόμο Αθήνας – Καλαμάτας.
Ποια είναι η αιτία που οι νέοι εθνικοί δρόμοι μπαίνουν μέσα; Κατασκευάζονται και λειτουργούν προς την περιφέρεια της χώρας που δεν έχει την οικονομική ζωή που θα αξιοποιούσε τον νέο δρόμο. Δεν υπάρχουν για παράδειγμα βιομηχανίες και ακόμη χειρότερα έχουμε μια ερημοποίηση της επαρχίας στον πρωτογενή τομέα.
Η Ελλάδα έχει μια πάμπλουτη σε δυνατότητες περιφέρεια που όμως είναι σε εγκατάλειψη, αναξιοποίητη και χωρίς κανένα σχέδιο για να κρατήσει κυρίως τα νέα παιδιά στον τόπο τους.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά βλέποντας τους αγρότες σε μπλόκα. Όπως όλοι ξέρουμε, κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι αγρότες στήνουν μπλόκα. Έχει καταντήσει κάτι σαν έθιμο που από την μία εξυπηρετεί κόμματα της αριστεράς που τα στήνουν, αλλά στο τέλος όλο και κάποιο κέρδος υπάρχει. Τι λείπει χρόνια τώρα για τον αγροτικό τομέα; Μια πρόταση που να δίνει ανάπτυξη και πνοή στην περιφέρεια της χώρας.
Εκεί που φτιάχνουμε δρόμους αλλά μοιάζει να μην οδηγούν πουθενά, να υπάρχουν σύγχρονες αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες, ο κόσμος να επιστρέφει στον τόπο του, οι πανάκριβοι δρόμοι να έχουν γίνει κερδοφόροι και όχι το κράτος να συνεχίσει να τους χρηματοδοτεί λες και συνεχίζει να τους κατασκευάζει.