Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Η ελληνική γλώσσα υπήρξε το σπουδαιότερο εργαλείο στην ανθρώπινη κοινωνία για να εξελιχθεί. Οι λέξεις της, ήταν σπουδαίες εικόνες, είχαν μεγάλα νοήματα, μέσα από τις λέξεις που επινοήθηκαν μια μια 28 αιώνες πριν, χτίστηκε ο κόσμος.
Το 30% της αγγλικής γλώσσας στηρίζεται σε ελληνικές. Συντριπτικό είναι το ποσοστό των ελληνικών λέξεων στην επιστήμη. Η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιήθηκε ακόμη και στην καταγραφή του Χριστιανισμού.
Κι όμως σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα, την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, χρησιμοποιούν 300 με 400 λέξεις το πολύ. Κάποιοι άλλοι θεωρούν την αρχαία ελληνική γλώσσα “νεκρή”, την ώρα που στα σύγχρονα ελληνικά υπάρχει το 85% των λέξεων από την αρχαία Ελλάδα.
Γιατί νοσεί σήμερα η εκπαίδευση στην Ελλάδα; Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Δηλαδή, δεν διδάσκονται μέσα από την ποίηση, την λογοτεχνία, την φιλοσοφία, οι λέξεις που περιγράφουν αξίες και νοήματα, πραγματικά “παράθυρα”, προς έναν μοναδικό πλούτο όπως είναι η κατανόηση για ότι σε περιβάλλει.
Οι νέες γενιές δεν γνωρίζουν λέξεις. Πώς να μπορέσουν να συλλάβουν τα σπουδαία όταν δεν υπάρχουν αυτές για να τα κατανοήσουν; Έτσι έχουμε φτάσει μαθητές να μην μπορούν να συντάξουν μια πρόταση, να μην μπορούν να αντιληφθούν τι θέλει να πει έναν σύντομο κείμενο στο τέλος να μην μπορούν να διαβάσουν ένα βιβλίο.
Όλα αυτά τα αναφέρω για να τιμήσω την UNESCO που καθιερώνει την παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας αλλά και να καταθέσω την βαθιά μου αποδοκιμασία, την οργή μου για το πολιτικό σύστημα του ξυλόλιου που δεν έχει κανέναν ενδιαφέρον να προσφέρει στις επερχόμενες γενιές τον αληθινό κόσμο της γνώσης, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιο αυτού που υπήρχε πριν 2.800 χρόνια.
