Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Είναι πλέον φανερό πως η τοξικότητα είναι η μόνη πολιτική που ξέρουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αν παρατηρήσει κανείς θα δει ότι δεν έχουν προτάσεις για τίποτε, έχουν όμως μια έφεση στα ψεύδη, τις προσωπικές προσβολές, τις ταπεινώσεις.
Θυμηθείτε την υπόθεση Novartis όπου χωρίς αναστολή έστησαν ένα ψεύτικο κατηγορητήριο διαπομπεύοντας ανύποπτους πολιτικούς τους αντιπάλους. δείτε στα Τέμπη. Έχουν μηνύσει δικαστές, σιδηροδρομικούς, πυροσβέστες, πολιτικούς. Δείτε χαρακτηρισμούς. Δολοφόνοι, απατεώνες.
Τώρα βρήκαν και το επόμενο θύμα τους: Δοξιάδης. Μια υπόθεση του 2013 για την οποία έχει πανηγυρικά αθωωθεί, ήταν αρκετή για να τον καταγγέλλουν, να τον υβρίζουν, στο τέλος να τον αναγκάζουν να παραιτηθεί. Ποιοι το κάνουν αυτό; Αυτοί που έχουν ήδη έναν Νίκο Παππά καταδικασμένο με 13-0 αλλά παραμένει βουλευτής, τι πρόβλημα να έχει;
Αυτή η τοξικότητα της αριστεράς που φαντάζει σαν το μοναδικό όπλο που έχουν (εξαιρώ το ΚΚΕ), έχει πολλές παράπλευρες απώλειες, γιατί δίπλα από τους υβριζόμενους και μηνυόμενους, υπάρχουν σύζυγοι, παιδιά, οικογένειες, φίλοι. Οι εκπρόσωποι της τοξικότητας αδιαφορούν.
Αυτή η κοινοβουλευτική κατάντια δεν είναι καινούργια, περιγράφεται σε όλη την μεταπολίτευση. Υπήρξαν και άνθρωποι που δεν την άντεξαν και μάλιστα από όλους τους χώρους. Ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος εξελέγη βουλευτής με τη ΝΔ, αλλά παραιτήθηκε σχεδόν αμέσως δηλώνοντας ότι δεν θέλει να είναι ένα άβουλο πρόσωπο υποχρεωμένο να ψηφίζει “κατ’ εντολήν”
Και η Μάγια Τσόκλη είχε παραιτηθεί λέγοντας τα ίδια: Στην Ελλάδα ο βουλευτής δεν έχει πραγματικό ρόλο. Για την τοξικότητα της αριστεράς έχει ρόλο βέβαια: Να βγαίνουν στα κανάλια να βρίζουν και να ψεύδονται.
