Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Έχω πολλές φορές υποστηρίξει ότι η Ελλάδα σε σχέση με την ανάπτυξη της είναι ΜΗ κυβερνήσιμη χώρα. Το πολιτικό σύστημα δημιούργησε ένα κράτος – τέρας μέσα από την αδιανόητη πολυνομία των εξυπηρετήσεων, την ατιμωρησία κάθε υπεύθυνου δημόσιου υπαλλήλου, την δημιουργία άχρηστων υπηρεσιών και δομών για επίσης αχρείαστες προσλήψεις, με μια ασύλληπτη γραφειοκρατία κ.ο.κ.
Φτάσαμε στο σημείο να εξαγγέλλονται έργα από τον εκάστοτε τον πρωθυπουργό και στο τέλος να μην γίνονται καθόλου, να γίνονται ημιτελή ή και ξεπερασμένα αφού ολοκληρώνονται δεκαετίες μετά όταν όλες οι παράμετροι έχουν αλλάξει. Ούτε πρωθυπουργοί δεν μπορούν να νικήσουν το τέρας που οι ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν, εδώ και δεκαετίες.
Όπως η Ελλάδα είναι ΜΗ κυβερνήσιμη χώρα, έτσι και το ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε ο Σημίτη από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ΜΗ διαχειρίσιμο. Ο Κ. Σημίτης παρέλαβε ένα κόμμα στο οποίο δεν είχε την πλειοψηφία, που ήταν οι Παπανδρεϊκοί με τον διεφθαρμένο Τσοχατζόπουλο εκπρόσωπο τους.
Παρέλαβε επίσης μια πρωτοφανή σε έκταση ΔΙΑΦΘΟΡΑ, που εκφραζόταν με βόλεμα ημετέρων, χρήμα σε κολλητούς, διορισμούς παντού και κυρίως την απόλυτη εναντίωση σε οτιδήποτε θα άλλαζε όλη αυτή την φαυλότητα (που στο τέλος πληρώθηκε στην εποχή των μνημονίων).
Αυτό το περιβάλλον, το έστησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το συνέχιζαν με… πάθος δεξιοί και αριστεροί όταν κυβερνούσαν. Μπορούσε να το αλλάξει ο Σημίτης που ήταν μειοψηφία μέσα στο ίσιο του το κόμμα; Όχι. Όταν κατάλαβε, ότι με την διαφθορά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αποφάσισε να δώσει το βάρος του στα μεγάλα έργα της χώρας.
Ο Σημίτης υπήρξε ένας σπουδαίος πρωθυπουργός με καθοριστικές επιτυχίες όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, η Ολυμπιάδα του 2004, η ένταξη στην ΟΝΕ και κυρίως το μεγάλο του παράδειγμα: Ένας πρωθυπουργός, απόλυτα τίμιος, που προσπάθησε σε ένα φαύλο περιβάλλον σήψης που δεν ήθελε να διορθωθεί πουθενά.
