Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
H σκληρή αντίδραση του Ισραήλ, έχει φέρει στην επιφάνεια το δράμα του Λιβάνου, που οφείλεται εξ ολοκλήρου στο Ιράν και την Χεζμπολάχ. Ο πληθυσμός του Λιβάνου το 2024, είναι 5.806.000 κάτοικοι, εκ των οποίων το 61,1% είναι μουσουλμάνοι (διαφορετικών δογμάτων) και το 33,7% χριστιανοί (επίσης πολλών διαφορετικών δογμάτων).
Οι Σουνίτες μουσουλμάνοι αποτελούν το 27% του πληθυσμού ακολουθούμενοι από τους Σιίτες (Χεζμπολάχ) που αποτελούν το 24%. Οι Αλαουίτες αποτελούν το 3% του πληθυσμού της χώρας.
Σε μια χώρα με βαθιές διαιρέσεις μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων, η απόφαση της Χεζμπολάχ να ανοίξει μέτωπο με το Ισραήλ σε υποστήριξη της παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς, αναζωπύρωσε τον διχασμό στην κοινωνία της χώρας. Η πλειοψηφία στον Λίβανο θέλει ειρήνη ώστε επιτέλους η χώρα να επιστρέψει σε μια κανονικότητα που την στερείται εδώ και δεκαετίες εξ αιτίας του Ιράν που χρηματοδοτεί και εξοπλίζει παράνομα την Χεζμπολάχ για να πετά 10.000 πυραύλους τον χρόνο στο Ισραήλ χωρίς αυτό να έχει κανένα νόημα, εκτός από αθώους νεκρούς. Ιράν και Χεζμπολάχ είναι παράνομοι διότι δεν εφαρμόζουν το κοινά αποδεκτό ψήφισμα 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που αναφέρεται στη λήξη του πολέμου του Λιβάνου με το Ισραήλ το 2006.
Το ψήφισμα, εκτός των άλλων προέβλεπε τον πλήρη αφοπλισμό των ενόπλων ομάδων στον νότιο Λίβανο -συμπεριλαμβανομένης της Χεζμπολάχ – κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ.
Ο Λίβανος βρισκόταν υπό συριακή κατοχή μέχρι το 2005, όταν ο συριακός στρατός αποχώρησε. Το καλοκαίρι του 2006, η Χεζμπολάχ απήγαγε δύο Ισραηλινούς στρατιώτες, προκαλώντας την έκρηξη ενός πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και την οργάνωση ο οποίος διήρκεσε αρκετούς μήνες και προκάλεσε μεγάλες καταστροφές.
Σήμερα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Λίβανος μπορεί να εκμεταλλευτεί την καταστροφή της Χεζμπολάχ και η νόμιμη κυβέρνηση του να εφαρμόσει το ψήφισμα του 2006. Σε αυτή την περίπτωση θα επιστρέψει η ειρήνη και σιγά – σιγά οι ζωές όλων στη χώρα θα αποκατασταθούν. Δεν μπορεί μια ολόκληρη χώρα να είναι όμηρος των εμμονών του Ιράν. Παράλληλα δεν μπορεί πια να μένει αμέτοχη.
