του Γιάννη Μόνιου
Πρόσω ολοταχώς οδεύουμε προς πλήρη γλωσσική μαλακοκρατία. Η προσφώνηση – λέξη με τα τρία άλφα («μαλάκας») έγινε πια ψωμοτύρι και ροδάνι, κυρίως των παιδιών. Υπό σχηματισμόν κορασιδούλες και αχνούδωτα παλληκαρούδια, τελείως ανεξέταστα, την εκτοξεύουν εις την νιοστήν φορές.
Στα σίγουρα η εκ φύσεως αγνότητά τους και το ανώριμο της ηλικίας τους αγνοούν τη σημασία της. Απ’ αυτήν γεννιέται ο «βλάκας». Έχουμε: «ο βλάξ-του βλακός-ο μβαλξ-του μβλακός-ο μλαξ – του μλακός κτλ». Στην αιτιατική «ο μλαξ» γίνεται «τον μλάκα» και μετά η γλώσσα τον κάνει εύκολα «τον μαλάκα». Και ξέρουμε πως πολλές τριτόκλιτες αιτιατικές γίνανε με το πέρασμα του χρόνου ονομαστικές. Έτσι έχουν «τον μαλάκα -ο μαλάκας»
Από τον «Επιτάφιο» του Θουκυδίδη θυμόμαστε το «…φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» που θα πει ασχολούμαστε με θέματα φιλοσοφικά χωρίς όμως να γινόμαστε μαλθακοί, νωθροί, χωρίς τον φόβο για εκθήλυνση και χαύνωση. Προσφωνώντας, λοιπόν, κάποιον «μαλάκα» είναι σάνα τον λέμε «βλάκα, χαυνωμένο, μπουνταλά, ανόητο κτλ».
Στ’ αυλάκια της μνήμης μου ρέει ακόμη μια παλιά, κατ’ εμέ εγκληματική, διαφήμιση. Ο σύζυγος γεμάτος χαρά στη σύζυγο: «Το παιδί μας μίλησε. – Και τι είπε; – ΠΡΟ-ΠΟ»! Ναι, μαθαίνουμε στα βρεφούλια η πρώτη τους λέξη να ‘ναι τζογαδόρικη! Όχι τα «μαμά, μπαμπά, παππού κτλ». Ίσως φανεί λίαν υπερβολή, αλλά έτσι όπως πάμε τα μωρά μας θα ‘χουν να προσφέρουν ως πρώτη τους λέξη το «μαλάκα»!
Ξανασκέπτομαι την χαλκέντερη Αρβελέρ που μας είπε: «Η πρώτη λέξη που μαθαίνουν οι Γάλλοι, όταν έρχονται στην Ελλάδα, είναι η λέξη «μαλακά» (γνωστό ότι οι Γάλλοι τονίζουν πάτα τη λήγουσα).
Το λοιπόν, η πορεία μας προς τη γλωσσική μαλακοκρατία (βλακοκρατία, μαλάκυνση, αποχαύνωση) μπορεί να οδηγήσει κα σ’ άλλους χώρους, λ.χ. στην πολιτική. Πριν φτάσουμε σε τέτοιες κατάντιες ας θυμόμαστε κάποτε κάποτε και το παλιό: «θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα, αν το ξαναπείς…». Κι ας μας ειρωνεύονται οι παρφουμαρισμένοι κουλτουριάρηδες της παιδαγωγικής.
