Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Καθημερινά και μονότονα ακούγαμε την ίδια είδηση: “Συνελήφθη ο τάδε για κλοπή αυτοκινήτου. Είναι η 25η φορά που συλλαμβάνεται…”. Η είδηση ήταν: Η ΕΛΑΣ να τους συλλαμβάνει και η Δικαιοσύνη να αναγκάζεται να τους αφήνει γιατί ο νόμος προέβλεπε να δικάζονται λες και παρανόμησαν για πρώτη φορά. Και αυτοί να συνεχίζουν. Γιατί να ανησυχούν; Με τα κλοπιμαία θα πλήρωναν τις ποινές και θα είχαν και κέρδος.
Έρχεται ο κ. Φλωρίδης, ένας πολιτικός τον οποίο εκτιμώ και για την διαύγεια του αλλά και για το πολιτικό του θάρρος και αποφασίζει να νομοθετήσει αυστηρότερους νόμους. Παρατήρησα όμως ότι δεν υπήρχε πρόβλεψη για τους κατά συρροή εγκληματίες και του στέλνω ένα μήνυμα που περίπου του έλεγε: “Θα υπάρξει κλιμάκωση ποινών για τους κατά συρροή εγκληματίες;”
Δεν υπήρξε. Όμως λίγους μήνες μετά διαπιστώθηκε ότι δεν είναι δυνατόν ο ίδιος απατεώνας να είναι διαρκώς έξω. Και έτσι νομοθετήθηκε πριν λίγες ημέρες ότι “αν ένας κατηγορούμενος ενώ είναι προσωρινά ελεύθερος κάνει κακουργηματική πράξη μπαίνει φυλακή χωρίς διαδικασίες. Αμέσως. Αν όμως οι νέες ποινικές τους πράξεις είναι πλημμελήματα τότε εναπόκειται στις δικαστικές αρχές να αποφασίσουν αν θα φυλακιστεί ή όχι”.
Η παραβατικότητα στην Ελλάδα έχει ξεφύγει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι (ένα παράδειγμα οι Ρομά που έχουν το 84% των ποινικά κολάσιμων πράξεων) όμως η κύρια αιτία είναι η έλλειψη παιδείας και μετά της σωστής τιμωρίας. Η άποψη ότι ο παράνομος θα συνετιστεί από τις σκληρές ποινές δεν ισχύει. Ήδη φυλακίζονται πολίτες που έβαλαν φωτιές, που έδειραν τις συζύγους τους, που σκότωσαν με ΙΧ μεθυσμένοι, κανείς δεν συνετίζεται.
Η τιμωρία πρέπει να υπάρχει λοιπόν. Όμως δίπλα από αυτήν πρέπει να υπάρξει μια μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης όλων, που ξεκινά από το Σχολείο. Είναι οι απαίδευτοι που πρωταγωνιστούν σε όσα μας σοκάρουν. Άνθρωποι που δεν σέβονται τον συνάνθρωπο τους, ούτε την κατάσταση τους. Και πλέον το απαίδευτο είναι εμφανές και στην βία των Σχολείων. Ναι στις σκληρές ποινές αλλά αρκεί αυτό;
