Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι ατελές σύστημα, αφού δημιουργός του είναι ο ατελής άνθρωπος, αλλά στη θέση της δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να βάλουμε. Η γενική εικόνα είναι: Ψηφίζουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα μας εκπροσωπήσουν καλύτερα. Αν δεν τα καταφέρουν τους αλλάζουμε στις επόμενες κάλπες.
Τα προβλήματα στη Δημοκρατία αρχίζουν όταν αυτοί που κυβερνούν αλλοιώνουν τους κανόνες της και την μετατρέπουν σε απολυταρχικό πολίτευμα δήθεν δημοκρατικό. Στο τέλος οι λαοί δεν μπορούν να τους διώξουν.
Ο Πούτιν ψηφίζεται. Και ο Μαδούρο ψηφίζεται. Και ο Ορτέγκα ψηφίζεται. Δημοκρατία δεν υπάρχει όμως, διότι οι θεσμοί που υποτίθεται ότι τους ελέγχουν είναι στην… φυλακή ή νεκροί. Στην κάλπη βγάζουν ότι θέλουν, έχουμε δικτατορία.
Όμως ενώ αλλού έχουμε απολυταρχικά πολιτεύματα με την προβιά της Δημοκρατίας, και το βλέπουμε, το πρόβλημα είναι τι γίνεται και στις δημοκρατικές χώρες. Αυτό που θα πρέπει αν μας ανησυχεί είναι ότι και σε αυτές οι προσπάθειες να αποφύγουν τους κανόνες είναι πολλές και μόνιμες πια.
Όταν το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαζαν τους εκλογικούς νόμους λίγο πριν χάσουν εκλογές, αυτό είναι πλήγμα για την Δημοκρατία. Όταν υπόσχεσαι για να εκλεγείς και δεν τηρείς τίποτα, ναι και αυτό είναι κατάργηση δημοκρατικών κανόνων.
Δείτε διαχρονικά και την Ελλάδα: Όταν “φροντίζεις” με έργα και αναθέσεις ημέτερους, όταν ψεύδεσαι, όταν ελέγχεις τους θεσμούς -παράδειγμα η Δικαιοσύνη- όταν έχεις ένα Σύνταγμα με πρωθυπουργό Μονάρχη και δεν το αλλάζεις, τότε ναι και στην Ελλάδα η Δημοκρατία δεν λειτουργεί σωστά. Δεν είμαστε δικτατορία, δεν έχουμε όμως και την επιθυμητή λειτουργία ενός πολιτεύματος που πρέπει να στηρίζουμε.
Η Δημοκρατία απαιτεί τήρηση των κανόνων. Η μη τήρηση τους όχι μόνο δημιουργεί νησίδες αυταρχισμού αλλά και μια κοινωνία πολιτών που εθίζεται σε αυτό και στο τέλος θεωρεί κανονικότητα, το ψέμα την αθέτηση υποσχέσεων, το κομματικό κράτος και την παραγόμενη παρακμή.
