Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Στην διεθνή πολιτική σκηνή, οι αλήθειες παραμερίζονται, δεν συνιστούν διαπραγματευτικό ατού, συνήθως μένουμε σε λεκτικές κατασκευές χωρίς εμβάθυνση. Ξαφνικά τις τελευταίες ημέρες είχαμε δυο αναλαμπές.
Η ΠΡΩΤΗ ήταν μια δήλωση του Τραμπ για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν τον έχω σε καμία υπόληψη, όμως είναι ο πρώτος που είπε: “Στον χωρίς νόημα πόλεμο της Ουκρανίας η Ρωσία έχει 600.000 νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες και η Ουκρανία 400.000”.
Γιατί αυτοί οι συγκλονιστικοί αριθμοί – στους οποίους πρέπει να προσθέσουμε και τους άμαχους νεκρούς και τις αδιανόητες υλικές καταστροφές – δεν έγιναν ποτέ εργαλείο ΠΙΕΣΗΣ προς τον Πούτιν; Γιατί όλοι, αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, καθημερινά και σε κάθε ευκαιρία δεν τον ρωτούν δημόσια τι έχει να πει “για το πάνω από 1.000.000 αθώους νέους που ο ίδιος έχει καταστρέψει με τα θύματα καθημερινά να αυξάνονται”;
Μετά τον Τραμπ να μια ακόμη δήλωση ειλικρίνειας και ουσίας αυτή την φορά για την Συρία. Την δήλωση έκανε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε που ξεκάθαρα είπε: “Η Ρωσία και το Ιράν ήταν οι κύριοι υποστηρικτές του καθεστώτος Άσαντ και είναι συνυπεύθυνοι για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος του συριακού λαού. (ΣΣ: Τα εγκλήματα είναι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, φυλακισμένοι και εκατομμύρια πρόσφυγες) Και συνεχίζει ο Ρούτε: “Απέδειξαν επίσης ότι δεν είναι αξιόπιστοι εταίροι, εγκαταλείποντας τον Άσαντ όταν δεν τους ήταν πλέον χρήσιμος”.
Αυτές οι δυο δηλώσεις Τραμπ και Ρούτε όμως δεν έγιναν πρωτοσέλιδα, δεν απασχόλησαν τις αναλύσεις διαφόρων, δηλαδή πέρασαν λες και δεν ειπώθηκαν. Κι όμως: Τέτοιες αλήθειες μπορούν να επηρεάσουν σωστά και σε έκταση την κοινή γνώμη παντού, ακόμα και μέσα στη Ρωσία.
