Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Το 2025, είναι μια χρονιά που περιγράφεται από μια ακραία αβεβαιότητα. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε η αίσθηση ότι μια νέα τάξη πραγμάτων μπόρεσε να επιβάλλει κανόνες και ισορροπίες. Το 2025 είναι η πρώτη χρονιά από τότε που και τα δυο φαίνεται να χάνονται.
Στις ΗΠΑ ένας σίγουρα κακός Πρόεδρος, έχει αρχίσει να τα βάζει με τους συμμάχους του! Θέλει να προσαρτήσει τον Καναδά, να αποκτήσει την Γροιλανδία, να πάρει τον έλεγχο της διώρυγας του Παναμά, καθυβρίζει την Ευρώπη απειλώντας την μάλιστα ότι δεν θα είναι δίπλα της αν επιτεθεί ο Πούτιν.
Την ίδια ώρα ο κακός αυτός Πρόεδρος εκθειάζει αυταρχικούς ηγέτες. Τους θαυμάζει γιατί κυβερνούν επί δεκαετίες ενώ αυτός το 2029 θα ξεκουμπιστεί και θα φύγει. Όπως έχω ξαναγράψει, κάθε μέρα που περνά, τον οδηγεί στην τελική του έξοδο (ευτυχώς).
Στη Ρωσία, ένας Πούτιν με ένα κράτος που έχει ξεπεράσει τον Όργουελ σε δολοφονίες, διωγμούς, φυλακίσεις και καταπίεση, επιδιώκει να αποκτήσει και πάλι τα κράτη που είχε η Σοβιετική Ένωση. Μετά την Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, είναι οι επόμενοι στόχοι του. Πίσω από αυτή την μεγαλομανία μετράμε 1.200.000 νεκρούς και τραυματίες και ασύλληπτες καταστροφές. Έχουν χαθεί χιλιάδες σπίτια, επιχειρήσεις, δραστηριότητες και αυτός χαμογελά και κομπάζει.
Στη Συρία δυνάμεις όπως η Τουρκία, η Ρωσία, το Ιράν δεν επιτρέπουν στη χώρα αυτή να συνέλθει και να οδηγηθεί σε μια κανονικότητα. Στην δε Αφρική, μαίνονται χρόνια τώρα σκληροί εμφύλιοι σχεδόν στο 1/3 της έκτασης της με χιλιάδες θύματα.
Κάθε πόλεμος πια είναι μια παρωχημένη πρακτική, δεν έχει κανέναν πρακτικό αποτέλεσμα, είναι μια ηλιθιότητα. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκούν οι ισχυρές οικονομίες, για να επεκταθεί μια χώρα οπουδήποτε. Δεν χρειάζονται πυροβολισμοί. Αυτή η αβεβαιότητα που φέρνει το 2015 είναι μια επιστροφή στον Μεσαίωνα, όταν στη θέση της λογικής υπήρχαν το μίσος και η μεγαλομανία. Έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη χρονιά που μοιάζει να μην έχει πυξίδα. Θα δούμε.
