Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%. Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτό το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
Στην μεταμνημονιακή εποχή όμως κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Κόμματα εξαφανίστηκαν, ή απλώς επέστρεψαν στα ποσοστά του 2012 (όπως ο Λεβέντης που από 4,5%, επέστρεψε στο 0,3%). Έτσι επιστρέφει και ο ΣΥΡΙΖΑ σιγά – σιγά στα αληθινά ποσοστά του.
Στην χθεσινή εκλογική διαδικασία, ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε, με το ζόρι είδε περί τους 70.000 πολίτες να πηγαίνουν στην κάλπη. Λιγότεροι από το ένα τέταρτο όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, που είχε ξεπεράσει τις 300.000). Λιγότεροι και από όσους ψήφισαν για να εκλεγεί τελικά ο Κασσελάκης (149.000).
Όπως σωστά έχει ειπωθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζεται δια της διαίρεσης. Έξι είναι τα κόμματα που δημιουργήθηκαν με διωγμούς ή αποχωρήσεις: ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Μέρα 25, Νέα Αριστερά, Κόσμος και τώρα Κίνημα Δημοκρατών.
Αυτό συνέβη διότι όσο υπήρχε η εξουσία και μοιραζόταν η κρατική επιχορήγηση στις τάσεις που συνυπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν έφευγε. Μόλις χάθηκε η εξουσία (και το χρήμα) ξεκίνησαν οι ιδεολογικοί αγώνες…
Υπάρχει βέβαια και μια δεύτερη αιτία που λέγεται Τσίπρας. Τόσα χρόνια αρχηγός -και πρωθυπουργός- κόμμα δεν έφτιαξε. Γνήσιος Νάρκισσος του άρεσε η τοξικότητα και να βγάζει λόγους μέσα από τα ψεύδη και την ύβρι. Ποτέ δεν ασχολήθηκε με κάτι ουσιαστικό.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα και στον σημερινό μικρό ΣΥΡΙΖΑ; Ότι εξακολουθεί να παραμένει ένα κόμμα (;) χωρίς σχέδια, αρχηγό και ρότα. Το μόνο που έχει είναι η χρηματοδότηση αλλά αυτό δεν αρκεί όπως ήδη έχει αποδειχθεί. (Χρειάζεται και η εξουσία αλλά αυτή έχει χαθεί για πάντα).
