ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
Στο κρησφύγετο της σκέψης, φωλιάζει για τα καλά, ο φόβος για την απόρριψη, για την ανιδιοτέλεια και κυρίως οι ξαφνικές και απρόσμενες επισκέψεις ενός ιδεατού κόσμου, σχεδίου, πλάνου, που θα θέλαμε όλοι και όλες μας, να ήμασταν πρωταγωνιστές και όχι απλά κομπάρσοι, να διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, να ακολουθούμε τα καμπανάκια κινδύνου που μας κρούει, να αφυπνιζόμαστε με αυτά και να παραθέτουμε πάντα δικαιολογημένες τις αιτίες και τις αφορμές, που μας παρότρυναν να ακολουθούμε πιστά και δίχως αμφιβολία, τους δρόμους εκείνους, που θα αποτελέσουν αδιάψευστους μάρτυρες της ευτυχίας μας, μα ποτέ του εφησυχασμού μας.
Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν πρέπει να υποταχθούμε στις παρούσες υπαρκτές διεκδικήσεις μας, και να αφήσουμε μεγάλο μέρος τους, τμηματικά, να απέχει από τις δικές μας θελήσεις, επιδιώξεις, τα όνειρά μας, που θα πρέπει να τα κυνηγάμε, μέχρι είτε να επιτευχθούν, είτε να μην πούμε, ότι δεν προσπαθήσαμε και αφήσαμε το χρόνο να κυλήσει, να περάσει από πάνω μας, δίχως τη δική μας παραμικρή, ελάχιστη προσπάθεια.
Δεν πρέπει ποτέ να φέρουμε την παραμικρή αντίρρηση και τάχα να προβάλλουμε ως μη βατή και δυσπρόσιτη, την επαφή μας, την επικοινωνία μας, με το όνειρό μας, το στόχο μας, έχοντας σκοπό να απέχουμε συστηματικά και παραδειγματικά από αυτόν.
Στις σχέσεις, από όποια μεριά κι αν τις κοιτάξουμε, από όποια οπτική γωνία και αν τις διαπραγματευτούμε, το μόνο βέβαιο και σίγουρο, είναι να καταλήξουμε, πως άλλες γίνονται σε τέτοιο βαθμό, εμμονικές και αρρωστημένες και άλλες αποτελούν δικές μας αναμονές, στο πλαίσιο μια φανταστικής επίτευξης, φαντασίωσης, καταληγόμενης, σε ένα φαύλο κύκλο, από υποσχέσεις, προσμονές, εμμονές και κυρίως φλεγμονές έντονες και αρρωστημένες, ενός υπαρκτού οργανισμού, που νοσεί, σε συνάρτηση ψυχής μα και σώματός μας.
Όταν το σώμα αντιδράσει, αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, θα είναι αργά, γιατί ήδη θα έχουμε επιτελέσει ακούσιο κακό ή εκούσιο πλημμέλημα, κατά του ίδιου μας του εαυτού, κατά της ίδια της ζωής μας.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, που ενώ έχει κατασταλάξει, ο ένας ή ο άλλος, έρχεται σαν ένας σίφουνας, ένας τυφώνας, το ρημαδοάγχος, που λέω και εγώ, με τα συμπτώματά του, το στρες, καταβάλλει κάθε μας πτυχή και κομμάτι του εαυτού μας, δηλώνοντας ο ίδιος απόμακρος, ανίκανος και κυρίως ανίσχυρος να ανταπεξέλθει συστηματικά και αποτελεσματικά, σ αυτό τον εχθρό, που εμείς οι ίδιοι το επαναφέραμε σε καθημερινή βάση και τακτική, θελημένα είτε άθελά μας, μα τώρα συνειδητά καλούμαστε να το αποβάλλουμε και με κάθε αληθινή αποδοχή, βρισκόμαστε να το επικαλούμαστε να χαθεί διά παντός από τις δραστηριότητές μας, τη ζωή μας, γιατί ακόμα και τη νύχτα, εμφανίζεται ως εφιάλτης και πάλι διεκδικεί χώρο από τη ζωή μας, την πρωινή μας καθημερινότητα, καθώς και στα μελλοντικά σχέδιά μας, που τα δηλητηριάζει, με φόβο, απόγνωση, θόλωμα του μυαλού μας.
Οι εμμονές και οι αναμονές των σχέσεων γενικά, πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικούς παράγοντες, στη βάση του ιδεατού και του φαντασμαγορικού κόσμου, με μόνη επιβολή και στήριξη, εμείς για τον ίδιο μας τον εαυτό κι αν χρειαστεί με βοήθεια, σε συνδυασμό με άτομα υπεύθυνα και καταρτισμένα, να ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΓΩ…
Συμπερασματικά, έχουμε χρέος στην ίδια μας την υπόσταση, την προσωπικότητα μας, να τη διασφαλίσουμε και να την προστατεύσουμε από άτομα, καταστάσεις, συνθήκες, διατυπώσεις και διαπιστώσεις, που θα παίξουν αρνητικό ρόλο και αποκλειστικά αποτρεπτικό, από την επίτευξη και το κυνήγι των στόχων μας, όπου συμπεριλαμβάνονται και οι σχέσεις, μα αν εκδηλωθεί το παραμικρό ίχνος, αρρωστημένου καθεστώτος αγάπης, έρωτος, απλά και σίγουρα αποστασιοποιούμαστε για το δικό μας καλό και για να μην αρρωστήσουμε ανεπανόρθωτα την ψυχούλα μας, που δεν της αξίζουν οτιδήποτε ψίχουλα.
Γιατί βαδίζοντας σε τεντωμένο σχοινί, είτε θα σπάσει το σχοινί, είτε παλεύοντας να εναρμονίσουμε το είναι μας, , , θα ξεκουρδιστούν οι χορδές μας, , , και δε συμφέρει αυτό εμάς και μόνο εμάς.
