Γράφει: ο Ι. Δ. Γιαννικόπουλος
Είδα τις τελευταίες μέρες συγκινητικά στιγμιότυπα μέσα στη θλίψη της προσφυγικής «φουρτούνας» που ταλαιπωρεί και τη χώρα μας… Είδα συνεισφορά βοήθειας που ήθελε να μείνει ανώνυμη, που απέφευγε τη δημοσιότητα, που δεν ήταν επιδεικτική μεγαλοψυχία, που δεν ήταν ματαιόδοξη ικανοποίηση ενός κατά συνθήκη καθήκοντος, συχνά μάλιστα δεν ήταν καν εκ του πλεονάσματος, μα εκ του υστερήματος… Τη λέμε «ανθρωπιστική βοήθεια», μα μέσα μου τη νιώθω και τη λέω «αριστοκρατία ψυχής» ή απλά α ρ χ ο ν τ ι ά…
Κάποιοι, προσπαθώντας ίσως να συγκαλύψουν δικές τους ευθύνες, προβάλλουν με περηφάνια τη στάση αυτή της πλειοψηφίας των «κρισόπληκτων» Ελλήνων απέναντι στους πάσχοντες πρόσφυγες συνανθρώπους μας, με στόχο να την οικειοποιηθούν… Αυτοί, αν το θεωρούν απαραίτητο και αν βεβαίως το δικαιούνται, ας περηφανεύονται για ό,τι έκαναν ή δεν έκαναν οι ίδιοι… Ο λαός μας ό,τι συνεισφέρει το συνεισφέρει από καρδιάς, επειδή έτσι αισθάνεται και όχι για να τον επιβραβεύουν όποιοι δολίως επιδιώκουν να το παρουσιάσουν ως δικό τους επίτευγμα… Άλλωστε, είναι και άλλα πολλά βδελυρά, μα οπωσδήποτε είναι και πολιτική ποταπότητα το να προσπαθεί κανείς να καπηλευτεί αυτήν την α ρ χ ο ν τ ι ά…
