Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Ζητούμε απ’ τον εαυτό μας, να σταθεί και να μας συμπαρασταθεί, σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Στις ευκολίες να χαρεί μαζί μας, να μας παροτρύνει και να μας συγχαρεί.
Απαιτούμε πολλές υπερβάσεις, υπερπροσπάθειες, ώστε να καταστούν δυνατές και ικανές να εξουσιάσουν τα υπαρκτά και υποφερτά μας προβλήματα.
Θέτοντας και παραθέτοντας, υπό παρακολούθηση του.
Λες και κάνουμε μια αίτηση προς τον ίδιο μας τον εαυτό και αιτούμεθα να αναζητήσουμε και να ανακαλύψουμε ,εκείνες τις χορδές, της αρμονίας και της συνύπαρξης ,της αρεστής και ιδεατής ,πρόθεσης και κίνησης .
Υπέρ, κατά διαφόρων καταστάσεων και υποστάσεων, της ψυχής μας, όλου μας του είναι.
Πάντα πρέπει να κατακτήσουμε, να νικήσουμε το όνειρο ή τον εφιάλτη, που δοκεί και προσδοκεί, φυσικά μεν πολύ αργότερα, αλλά ήδη προ τετελεσμένων γεγονότων και συμβάντων.
Στις θέσεις και στις τοποθετήσεις μας, δεν αρκεί να το δηλώνουμε ,να το υποστηρίζουμε.
Απαιτούνται κι έμπρακτα μέσα, θυσίες, απολαβών, διαμεσολαβήσεων.
Όσο αφορά τις εν γένει δικές μας συστάσεις και καταβολές, ήθη και αξίες.
Τα ιδανικά μας πρέπει, να πρωτοστατήσουν και να αποτελέσουν τους θεμέλιους λίθους, για μια νέα ανοικοδόμηση.
Το χτίσιμο,το στερέωμα του νέου μας εαυτού, κόντρα σε δυσμενείς συνθήκες και παροχές, κάθε εύλογης και αναίτιας ή υπαίτιας ύπαρξης, αμφισβητήσεων αυτών.
Δεν παραιτούμαστε, απ’ το ρόλο που κληθήκαμε να παίξουμε και να διαδραματίσουμε, το ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του κομπάρσου, του θεατή.
Στη ζωή πρέπει να έχουμε ψηλά το κεφάλι και να μην αθετούμε τους όρκους μας.
Τα όνειρά μας, τα πλάνα, που οι ίδιοι καταγράψαμε και πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουν σάρκα και οστά.
Σε κάθε οικογένεια συντελείται και τελείται το δικό της θέατρο.
Παραλόγου ή μη, το σκηνικό με μέλη, άρτια σε κατάρτιση ψυχικής ηρεμίας και απόδοσης παραγόντων ,προς μονιμοποίησης και επιβλητικότητας αυτής της κατάστασης.
Όμως υπάρχουν, συναντούμε και οικογένειες που πάλεψαν, πολέμησαν, αλλά νικήθηκαν.
Όχι από κανέναν άλλο, πάρα απ τον ίδιο τους τον εαυτό ,τον ίδιο τους τον εγωισμό.
Ως ο χείριστος σύμβουλος ,παρασύρει τα πάντα στο διάβα του κι αδιαμαρτύρητα υπόκεινται στο μαρτύριο της απόσπασης .
Της αποστασιοποίησης, απ’ τον έγγαμο βίο, όσοι πρωτοστατούν και ευθύνονται.
Βλέπετε τα δεδομένα γίνονται απωθημένα και τα απωθημένα, ζητούμενα.
Το όνειρο που κάποια στιγμή αφήσαμε, παραμελήσαμε ή ακόμα και αδιαφορήσαμε, θα βρει τον κατάλληλο τόπο, αιτία και αφορμή και θα ξυπνήσει απ τη χειμερία νάρκη, που το χαμε βυθίσει ή βυθιστεί και θα ζητήσει τα εχέγγυα εκείνα για την επιβίωση του και την αναζητούμενη εδώ και χρόνια συνύπαρξή του, μαζί μας.
Ότι καταφέραμε, θελήσαμε, επιδιώξαμε ή δε μας αφήσαν και μας στέρησαν, αυτό το ίδιο, έρχεται και μας ταρακουνά, δονεί τα σωθικά μας και διαμαρτυρόμενο, απαιτεί, την παρουσία τους στο χώρο χρόνο μας.
Γι’ αυτό και η ατομική μας κοινωνία, πρέπει να ‘ναι σε επαγρύπνηση, όπως και η Κοινωνία, στην οποία ζούμε και πράττουμε τα δικά μας θέλω και πρέπει, ώστε ποτέ να μη βρεθεί προ εκπλήξεων και αμφισβητήσεων, του ίδιου της του περιβάλλοντος και των ατόμων που την απαρτίζουν και την αποτελούν.
Αφουγκραζόμενοι σε όλα αυτά, πρέπει να σταθούμε, να ορθώσουμε το ανάστημά μας, την πυγμή μας και με μια φωνή, απ’ το είναι μας μέσα, παίρνοντας ώθηση και ορμή για τα όνειρά μας, να μην τα στερήσουμε και τα καθυστερήσουμε, από κανένα μας.
Ο καθένας δικαιούται τη δική του θέση, στο δικό του όνειρο!!!
