Ο Σύλλογος Μικρασιατών Ν. Καβάλας “Μνήμη Μ. Ασίας” και ο Δήμος Καβάλας διοργανώνουν την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016, ώρα 7 μ.μ., στο δημοτικό κινηματογράφο ΟΣΚΑΡ, εκδήλωση για το “Τραύμα της Προσφυγιάς”.Ομιλήτρια της βραδιάς θα είναι η Libby Tata Arcel, με θέμα: “Η Μικρασιατική Καταστροφή και το διαγενεαλογικό τραύμα.
Γιατί πρέπει να θυμόμαστε, γιατί πρέπει να ξεχνάμε”.
Την εκδήλωση θα πλαισιώσει η Χορωδία του Συλλόγου, συνοδεία ορχήστρας παραδοσιακών οργάνων.
Η Λίμπυ (Ελευθερία) Τατά Αρσέλ, Ελληνίδα γεννημένη στη Μυτιλήνη και εγκατεστημένη στη Δανία, είναι ομότιμη καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, με πλούσιο επιστημονικό συγγραφικό έργο, αλλά και σημαντική εργασία στο πρακτικό θεραπευτικό πεδίο.
Έχει θεμελιώσει κέντρα θεραπείας και αποκατάστασης κι έχει εργαστεί σε ψυχοκοινωνικά προγράμματα με πρόσφυγες και θύματα πολέμων και βασανιστηρίων, κυρίως της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Όπως είναι γνωστό, η Libby Tata Arcel είναι η συγγραφέας του βιβλίου “Με το Διωγμό στην ψυχή.
Το τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής σε τρεις γενιές”, (εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2014, σελ. 528), που αποτελεί μια σπάνια -και μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία- ψυχολογική και κοινωνική ανάλυση του προσφυγικού τραύματος.
H διάλεξή της στην Καβάλα είναι η τελευταία του μικρού κύκλου διαλέξεών της στην Ελλάδα (Πανεπιστήμιο Αθηνών – ΚΕΜΜΕ Νέας Ερυθραίας – Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς – Καβάλα) και αυτό αποτελεί τιμή και για το Σύλλογο και για την πόλη της Καβάλας όπως μας ενημερώνουν οι άνθρωποι του συλλόγου και του δήμου.
Για το “Τραύμα της Προσφυγιάς”
Ως κλινική ψυχολόγος στη Δανία, η Libby Tata Arcel άρχισε με τον Σαλβατόρε και τη Λουίζα, θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ, με τη Νίλοφαρ από το Ιράν, τον Χουάν από τη Γουατεμάλα, τη Νάνσι από το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής… Ακολούθησαν εκατοντάδες θύματα κρατικής βίας, πολέμων και βασανιστηρίων, άνθρωποι με πληγές στο σώμα και στην ψυχή, που έχασαν αγαπημένους ανθρώπους, την πατρίδα, την αξιοπρέπειά τους…
«Οι συναντήσεις με τους τραυματισμένους πρόσφυγες -γράφει η Libby Tata Arcel- δημιούργησαν κι άλλο ένα ορόσημο στον εσωτερικό μου κόσμο. “Ξαναθυμήθηκα”, σε ηλικία τριάντα έξι χρονών […] ότι κι εγώ ήμουν παιδί πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία. Η μητέρα μου και η οικογένειά της […] κι αυτοί είχαν βιώσει φόβο και τρόμο από μια ισχυρή εξωτερική δύναμη· κι αυτοί είχαν υποστεί ένα διωγμό· κι αυτοί είχαν δει το Χάρο με τα μάτια τους πριν, κατά και μετά τη φυγή· κι αυτοί είχαν χάσει πάμπολλα αγαπημένα τους πρόσωπα· κι αυτοί είχαν υποστεί κρατική καταπίεση και βία, και στη γενέτειρά τους και στην καινούργια πατρίδα· κι αυτοί διακατέχονταν από μια απύθμενη νοσταλγία “για τα βουνά του Τσανταρλί”, του οθωμανικού μεικτού χωριού στην επαρχία της Περγάμου απ’ όπου εκδιώχθηκαν…».