Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα Σμήναρχο ε.α.
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι, τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια και πάντοτε την ίδια περίοδο (τέλη Γενάρη), να βγαίνει ο αγροτικός κόσμος της Χώρας στους δρόμους, κλείνοντας αυθαίρετα και με το έτσι θέλω με τον όγκο χιλιάδων τρακτέρ, κομβικά σημεία των δρόμων, κάπτοντας με τον τρόπο αυτό, δυναμικά την προσπέλαση προς τα μεγάλα αστικά κέντρα ανθρώπων, αγαθών και ποικίλων προϊόντων.
Το ερώτημα το δικό μου, αλλά και κάθε Έλληνα είναι, τι θετικό έχει προκύψει όλα αυτά τα χρόνια που γίνονται αυτές οι κινητοποιήσεις για τον αγροτικό κόσμο και την Εθνική οικονομία που αναστατώνουν στην κυριολεξία τη Χώρα και παραλύουν την οικονομική ζωή και δραστηριότητα του τόπου βυθίζοντας συγχρόνως αυτόν στο χάος. Και γιατί θα πρέπει κάθε χρόνο ή καμιά φορά και δύο φορές, να έχουμε αυτές τις ίδιες κινητοποιήσεις που συνήθως καταλήγουν σε ένα ανατολίτικο παζάρι, δίδεται συνήθως κάποια προσωρινή ανακούφιση και μετά οι αγρότες μας, λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τα «μπλόκα» τραβούν, για την καθιερωμένη πλέον φιέστα προβολής του ίδιου πάντοτε έργου που ακούει στο όνομα επίλυση του αγροτικού προβλήματος που δυστυχώς μένει άλυτο από την εποχή του Καποδίστρια το 1828.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα χρόνια οι αγρότες μας, συνήθισαν να στηρίζονται μόνο στις επιδοτήσεις των προϊόντων τους. Έφθασε πλέον ο κόσμος στο χτένι και είναι Εθνική ανάγκη να κρατηθεί ο αγροτικός κόσμος στην ύπαιθρο. Θα πρέπει συνεπώς να γίνουν όλες εκείνες, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις των καλλιεργειών που δεν έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες, εκμεταλλευόμενοι τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα διαθέτουμε και αυτά είναι πολλά. Όπως πρωιμότητα, ποιότητα, χαμηλότοκα δάνεια, ποικιλία προϊόντων κ.λ.π. ώστε οι αγρότες μας να γίνουν περισσότερο παραγωγικοί και ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικοί, για να μπορέσουν να αντέξουν έτσι την σκληρή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης. Πιστεύω ότι όλες οι προϋποθέσεις υπάρχουν, αρκεί η πολιτεία να τους στηρίξει έμπρακτα και πάνω απ’ όλα να τους βοηθήσει στις υποδομές, στη φθηνή ενέργεια και στις αρδεύσεις. Να προχώρησει αμέσως σε αναδασμούς, στη δημιουργία λιμνοδεξαμενών και πολλαπλών φραγμάτων, σε όλους τους χειμμάρους ώστε, ούτε σταγόνα νερού, να μην πηγαίνει στη θάλασσα, αλλά για αρδεύσεις και ύδρευση και ενδεχομένως για παραγωγή και ηλεκτρικής ενέργειας συγχρόνως.
Για παράδειγμα στη Θεσσαλία όπως είναι γνωστό έχουμε εξαντλήσει ήδη όλα τα σε στρατηγικά αποθέματα των υπογείων υδάτων και ο υδάτινος ορίζοντας βρίσκεται πλέον στα 450 μέτρα και όμως περιμένουμε ακόμα, τη δεύτερη εκτροπή του Αχελώου (πρώτη είναι ο Μέγδοβας με τη δημιουργία της λίμνης Πλαστήρα) για να μας δώσει περίπου 600 εκατ. κυβικά μέτρα νερού τον χρόνο και αφήνουμε πολλαπλάσια ποσότητα νερού του Πηνειού ποταμού να χύνεται αδικαιολόγητα στο Αιγαίο πέλαγος, αντί να διοχετεύεται σε ταμιευτήρες και λιμνοδεξαμενές για τις αρδευτικές ανάγκες των αγροτών. Διαφορετικά ο Θεσσαλικός κάμπος είναι θέμα χρόνου να ερημοποιηθεί. Αλήθεια το φράγμα της Γυρτώνης του οποίου η κατασκευή έχει αρχίσει πριν είκοσι περίπου χρόνια για να διοχετεύει νερό με φυσική ροή στη λίμνη της Κάρλσας, έχει καταντήσει ήδη το γεφύρι της Άρτας. Γιατί;
Η πανελλαδική αυτή κινητοποίηση του αγροτικού κόσμου, πρέπει να απασχολήσει επιτέλους σοβαρά και την Κυβέρνηση αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της Χώρας και να την οδηγήσει σε έναν ουσιαστικό και πραγματικό διάλογο, γιατί σε πάμπολλες περιπτώσεις, οι επιβαρύνσεις των αγροτών είναι τόσο μεγάλες που δεν αφήνουν καθόλου περιθώρια επιβίωσης για τον αγροτικό κόσμο και τις οικογένειές τους.
Από την άλλη όμως πλευρά και οι αγροτοσυνδικαλιστές οφείλουν να αντιληφθούν, ύστερα μάλιστα από τόσα χρόνια μπλόκων στους εθνικούς δρόμους, ότι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά του κοινωνικού αυτοματισμού, κλείνοντας τους δρόμους διαλύουν τις μεταφορές και προξενούν τεράστιες ζημιές σε άλλες κοινωνικές ομάδες οι οποίες στρέφονται στη συνέχεια εναντίον τους. Το έργο αυτό παίζεται κατ’ επανάληψη στους εθνικούς δρόμους και όλες οι πλευρές γνωρίζουν την κατάληξη. Γι’ αυτό πρέπει οι αγρότες μας να βρουν άλλους τρόπους αντίδρασης γιατί, τα μπλόκα πλέον δεν πουλάνε. Τελειώνουν πιστεύω τον κύκλο τους και πάνω απ’ όλα να επικρατήσει στη Χώρα που γεννήθηκε, το «Μέτρον Άριστον».
Εκείνο το οποίο θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί και ο αγροτικός κόσμος της Χώρας εφ’ όσον δεν βρει τρόπους να βάζει προστιθέμενη αξία πάνω στα προϊόντα που παράγει, όπως στη μεταποίηση και τυποποίηση, θα εξακολουθούν να μην είναι ανταγωνιστικοί και να αναγκάζονται να τα πωλούν κάτω του κόστους τους. Σε αυτόν τον τομέα τελευταία φαίνεται κάτι να κινείται. Το 2016 είχαμε αύξηση των εξαγωγών μας στα αγροτικά προϊόντα της τάξης του 13% έναντι του 2015 και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό και δείχνει τη σωστή κατεύθυνση. Για παράδειγμα το βαμβάκι μας, το 80% το απορροφά η Τουρκία η οποία στη συνέχεια το εξάγει ως μόδα και δεκαπλασιάζει έτσι, την προστιθέμενη σε αυτό αξία. Σε αυτό φυσικά θα πρέπει και η πολιτεία να σταθεί επαναλαμβάνω αρωγός στους αγρότες έμπρακτα, σε φθηνή ενέργεια – αρδεύσεις – χαμηλότοκα δάνεια κ.λ.π. Διαφορετικά η αγροτική μας παραγωγή, δεν φαίνεται να έχει μέλλον και θα είναι κρίμα για την Πατρίδα μας.
Εν κατακλείδι φίλοι μας αγρότες κανένας μας δεν μπορεί με τόση ευκολία να απομονώνει τη Χώρα μας, από το εξωτερικό και να την εκθέτει διεθνώς, να τη θέτει σε κατάσταση πολιορκίας, αλλά σε αυτήν την εξόχως δύσκολη θέση που βρίσκεται να σκεφθούμε όλοι οι Έλληνες, όχι τι κάνει η Πατρίδα μας γι’ εμάς, αλλά τι κάνουμε εμείς γι’ αυτήν. Διαφορετικά εμείς οι ίδιοι όχι μόνο τη βουλιάζουμε αλλά άθελά μας και καθημερινά την καταστρέφουμε. Αυτή είναι δυστυχώς η όλη αλήθεια και η πραγματικότητα συμπαθέστατοι καθ’ όλα φίλοι μας αγρότες.
